ايران امروز

سالروز قتل عام در ميدان صلح آسمانى پكن

دويچه وله: شبانگاه سوم و چهارم ژوئن از ميدان تيان آن من، صلح آسمانى، صداى تير به گوش مى‌رسد. چند هفته‌اى است كه در اين ميدان حدود ۳۰۰۰ شهروند چينى چادر زده‌اند و با اعتصاب غذا خواست خود را براى دست يافتن به حقوق دمكراتيك بيان مى‌كنند. سربازان چينى به سوى شركت‌كنندگان در تظاهرات حركت مى‌كنند و راهشان را با تيراندازى مى‌گشايند. تصوير دانشجويى در همه‌ی جهان منتشر مى‌شود، كه با دستهاى بالا نگاه داشته‌ی خود مى‌خواهد سد حركت تانكى شود، اما تانك او را زير مى‌گيرد. روز چهارم ژوئن به عنوان روزى در تاريخ ثبت مى‌شود كه در آن تظاهراتى صلح‌آميز براى دمكراسى در پكن به شدت و با خونريزى سركوب مى‌گردد.
تا امروز هم روشن نيست كه چند نفر در اين ماجرا كشته شدند. آمار مقامات رسمى از ۲۰۰ كشته خبر مى‌دهد. اما صليب سرخ جهانى شمار مقتولان را تا حدود ده برابر اين تعداد تخمين زده است. هنوز هم انسانهاى بسيارى ناپديد هستند. مادرانى چون خانم دينگ زيلين به دنبال پسرانشان مى‌گردند. دينگ زيلين مى‌گويد: ”پسرم در روز سوم ژوئن ناپديد شد. كسانی را كه آن روز مفقود شده، نتوانسته‌اند ديگر پيدا كنند. دو سال اول پس از ناپديد شدن پسرم دلم مى‌خواست بميرم. اما بالاخره تصميم گرفتم زنده بمانم و در باره ظلمى كه صورت گرفته حرف بزنم.“
اما درد اين مادر پس از ۱۷ سال هم هنوز التيام پيدا نكرده است. دينگ زيلين در سال ۱۹۹۱، ۱۵ سال پيش شروع به گشتن به دنبال مادرانى كرد كه فرزندان آنها هم مثل او ناپديد شده بودند. اين گروه به نام ”مادران تيان آن من“ شهرت يافت. اين مادران باهم، نام قربانيان و تاريخ زندگى آنها را نوشتند. به دادگاه عالى چين شكايت بردند. درخواست آنها رد شد. از آن زمان پليس چين دينگ زيلين را زير نظر دارد. در سالروز قتل عام دينگ زيلين اجازه خروج از خانه‌اش را ندارد و با تلفن هم نمى‌تواند صحبت كند. با اين همه ”مادران تيان آن من“ هر سال نامه‌اى سرگشاده منتشر مى‌كنند. در نامه امسال خود نوشته‌اند: ”قتل عام چهارم ژوئن عمل غيرانسانى بيرحمانه‌اى بود. گزارش‌ها نشان مى‌دهند كه همه مقتولان و مجروحان دانشجويان و شهروندان بيگناهى بودند كه قربانى ظلم شدند. حيثيت آنها بايد حفظ شود. دولت بايد از خانواده‌هاى قربانيان عذرخواهى و خسارت وارد آمده را جبران كند.“
اما دولت چين به هيچ وجه حاضر به انجام كارى نيست. قتل عام موضوعى است كه دولت در مورد آن تا كنون سكوت كرده و در آينده نيز مى‌خواهد سكوت كند. روزنگارهاى تاريخ يا بايد اين روز را ذكر نكنند يا از آن به عنوان روز سركوب شورش ضدانقلاب نام ببرند. روزنامه‌ها، تلويزيون و راديو در اين باره گزارش نمى‌دهند. همه سايت‌هاى اينترنتى كه در آنها ۴ ژوئن آمده، سانسور هستند. اما دينگ زيلين و مادران همراه او دست از مبارزه خود برنمى‌دارند. آنها اميدوارند كه روزى فرزندان خود را بيابند. مادرى ديگر به نام جانگ مى‌گويد: ”دولت جلوى هر گونه روشنگرى را گرفته است. به نظر من دولت موظف است كه با ما صحبت كند. ما مخالف خشونت هستيم، اما ما براى فرزندانمان و ديگرقربانيان، عدالت مى‌خواهيم و تا وقتى موفق نشويم دست از مبارزه برنمى‌داريم.“