زنان و دختران ایرانی برای نخستین بار بعد از دهها سال روز پنجشنبه ۱۸ مهر ۱۳۹۸ (۱۰ اکتبر ۲۰۱۹) توانستند به ورزشگاه بروند تا از نزدیک یک مسابقه فوتبال را تماشا کنند. بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران در پایان دیدار برابر کامبوج به سوی زنان حاضر در ورزشگاه رفته و به آنان ادای احترام کردند. تیم ملی ایران در اولین حضور زنان ایرانی در ورزشگاه آزادی با ۱۴ گل از سد کامبوج بگذرد.
سلام زنان به ورزشگاه آزادی
ایرنا / میترا شکری
اولین مرتبهای است که زنان بدون اینکه خبرنگار یا فرد خاصی باشند با خریدن بلیت، درهای «آزادی» به شکل معمول برای آنها نیز باز شد تا به آرزوی دیرینه خود برسند.
برای نوشتن گزارش میدانی باید مختصات جایی که در آن حضور داری را کمابیش بشناسی. بدانی نسبت به دیروز چقدر تفاوت کرده، امکانات نسبت به قبل رشد داشتهاند یا نه!؟ اما حتی به عنوان خبرنگار «زن» هم خیلی با جغرافیا «آزادی» آشنا نیستم و نمیدانم وقتی قرار است از معایب و مزایایش بگویم باید آن را با کدام تصویر از گذشته قایسه کنم. تصوری وجود ندارد.
اما درباره جو زنانه ورزشگاه؛ چیزی که تابحال دربارهاش هیچ نمیدانستم، میتوانم بگویم همراهی، همدلی، شوق و البته خوشحالی که اینجا جریان دارد، بینظیر است.
اینجا چیزهایی جریان دارد که خیلیها فکرش را نمیکردند. کامبوج کجا فکر میکرد نامش در فوتبال ایران با اولین حضور زنان در استادیوم آزادی همراه شده و برای همیشه ماندگار و البته بدرخشد.
«ورزشگاه آزادی» کجا فکرش را میکرد نقشش عوض شود، که از چندین هزار صندلی مردانهاش، امروز بیش از ۳ هزار صندلی سهم زنان شود.
از همه مهمتر، زنان کجا فکرش را میکردند که بالاخره «بشود» و اما «شد».
با یک نگاه کوچک، زنانی را میبینی که باز شدن ورزشگاه آزادی روی آنان به جوانی و نوجوانیشان قد نداد، اما در میانسالی به هر حال به خواستهشان رسیدند.
در کنار آنها دخترهای نوجوانی حضور دارند که این اتفاق خیلی به موقع برایشان ممکن شد و این خوشحالی وصف ناپذیری را در چهره مادرانی که کنارش نشستهاند، نمایان میکند.
زنان با اینکه قواعد را نمیدانند اما توی تونل به رسم همیشه مردان، جیغ کشیدهاند و ساندویچهای استادیومی را هم خریدهاند. برای همراهی با شعارهای استادیومی، گوش خودشان را نیز آماده کردهاند برای وقتی که از آن طرف صدا میزنند «روبرو آماده باش»؛ و آمادهاند.
قانونِ گره خوردن اسم بازیکن خودی با «شیره» را هم به خوبی میدانند. برای به رخ کشیدن دستاوردشان هم بیوقفه پرچمها را تکان میدهند.
اینها مقدمه ورود زنان به استادیومی است که اینبار به معنای نزدیک به واقعیت، ۱۰۰هزار «نفری» است.
حالا در بطن این ورود رویایی به استادیوم آزادی زمانی که پای صحبتهای آنها مینشینی کلمات طوری کنار هم ردیف میشوند که گاهی غم را تزریق میکند گاهی خوشحالی را؛ اما یک نکته مشترک بین این حرفها وجود دارد؛ «امید».
امیدی این بار در یک کف دست برگه به عنوان بلیت ورود به استادیوم آزادی جان دوباره گرفته است.
«۳۳ سالگی برای خیلی از کارها دیره، نمونهاش همین استادیوم رفتن» زهرا در ادامه میگوید: «فقط یک جمله بگویم که ای کاش بار آخری نباشد که لذت این هیجان نصیب ما میشود. دوست دارم آمدن به استادیوم تفریح ما هم باشد. ادامهدار باشد و آمدن ما به استادیوم برای همه عادت شود.»
و بالاخره ورودی استادیوم و اینبار ۱۰۰هزار نفری. ورودی که چند قدم از آن دور میشوی سبزی زمین چمن از دور پیدا میشود، کسی به سمت صندلیها نمیدود. همه جلوی این سبز خوشرنگ دقایقی میایستند، محو میشوند، بغض میکنند و با اشک وارد میشوند. این دیگر اشک شوق نیست، پایان انتظار است.
عصر، روز پنجشنبه ۱۸ مهرماه، برای همیشه در تقویم زنان ثبت شد.
اینفانتینو: شور و شعف زنان ایرانی چشم نواز بود
ایرنا- رییس فدراسیون بین المللی فوتبال (فیفا) با انتشار بیانیهای ضمن قدردانی از زحمات ایران بابت فراهم کردن شرایط حضور زنان در ورزشگاه آزادی، شور و شعف و اشتیاق زنان را در دیدار امروز ایران و کامبوج در انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ چشم نواز توصیف کرد.
در بیانیه منتشر شده در تارنمای فیفا به نقل از جیانی اینفانتینو آمده است:
«برای نخستین بار پس از سال ها، چند هزار زن ایرانی اجازه یافتند تا برای تماشای یک بازی فوتبال مردان به ورزشگاهی در ایران بروند.
این اتفاق گامی مثبت و رو به جلو بود؛ قدمی که فیفا و به ویژه زنان و دختران ایرانی مشتاقانه در انتظار آن بودند. شور، شعف و اشتیاقی که آنان امروز از خود به نمایش گذاشتند چشم نواز بود و ما (فیفا) را بیش از پیش تشویق کرد تا مسیری را که آغاز کردهایم، ادامه دهیم.
تاریخ نشان داده است که پیشرفت مرحله به مرحله رخ میدهد و این تازه ابتدای یک ماجراست.
حالا هیچ مانع یا نقطه بازگشتی وجود ندارد. از فدراسیون فوتبال ایران، کنفدراسیون فوتبال آسیا و همچنین تمامی مقامات دخیل بابت تلاشها و همکاریشان قدردانی میکنم.
فیفا به همکاری نزدیک با آنان ادامه خواهد داد تا اطمینان حاصل شود که کار درست انجام می شود و کار درست همان ایجاد شرایط به گونه ای است که تمام هواداران این فرصت را داشته باشند تا فارغ از جنسیت به ورزشگاه ها رفته و از ورزش فوتبال و تماشای آن لذت ببرند.
از زمان به دست گرفتن سکان هدایت فیفا همواره برای تحقق اهدافمان تلاش و مبارزه کردهایم.
اما بالاتر از هر چیزی، امروز می خواهم از شما بینهایت تشکر کنم و همچنین به تمام دختران و زنان ایران که شجاعانه برای حقوق خود ایستادگی کردند، ادای احترام کنم.»
ادای احترام بازیکنان تیم ملی به زنان
ایرنا- بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران در پایان دیدار برابر کامبوج به سوی زنان حاضر در ورزشگاه رفته و به آنان ادای احترام کردند.
تیم ملی فوتبال ایران، عصر امروز (پنجشنبه) در مرحله مقدماتی جامجهانی ۲۰۲۲ در ورزشگاه آزادی به مصاف کامبوج رفت و به برتری قاطع ۱۴ بر صفر دست یافت.
حدود ۶ هزار تماشاگر در ورزشگاه حضور داشتند که بیش از چهار هزار نفر از آنها را زنان علاقمند به فوتبال تشکیل میدادند.
زنان حاضر در ورزشگاه که از چند ساعت قبل از آغاز بازی در ورزشگاه حاضر شدند در جریان بازی نیز با شور و اشتیاق، تیم ایران را تشویق کردند.
این نخستین حضور رسمی زنان ایران در ورزشگاه آزادی بود تا برگ جدیدی را در دفتر فوتبال ایران ثبت کند.
در پایان این دیدار، بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران به سوی جایگاه زنان رفته و به آنان ادای احترام کردند.
۲ پیروزی در یک روز به همین سادگی
ایرنا / شیما علایی کاشانی
تیم ملی ایران در اولین حضور زنان ایرانی در ورزشگاه آزادی با ۱۴ گل از سد کامبوج بگذرد.
همان دقایق اول بود که تیم ملی فوتبال ایران نشان داد برای برد آمده است، یک پیروزی دلچسب تا زنان حاضر در ورزشگاه خوشحال شان کامل شود. شاید فکرش را هم نمیکردیم ۱۸ مهر ماه ۹۸ روزی خوش یمن برای زنان این سرزمین باشد که پای ثابت تمام سختیها هستند.
پس از سالها چشم انتظاری، حالا اینجاییم کنار این مستطیل سبز رنگ، جایی که ورای انتظارات بود و تنها در خیال میگنجید.
تیم ملی کشورمان با ۱۴ گل از سد حریف نه چندان شناخته شده خود گذشت. پیروزی دلچسب که شاید ورود زنان به ورزشگاه و صدای شادی آنها در آن بسیار تاثیر گذار بود.
امروز مرد و زن در کنار یکدیگر این شادی را بدون هیچ حاشیهای جشن گرفتند. یکصدا هورا کشیدند؛ یکصدا تشویق کردند و شعار پیروزی سر دادند. هیچ حرف ناسزایی رد و بدل نشد و هیچ حس ناامنی به دختران وارد نشد؛ به همین سادگی.
به پایان بازی رسیدیم. همه یکصدا از بازیکنان تشکر کردند و با نور گوشیهای خود رنگ و جانی تازه به آزادی بخشیدند.
حالا نیاز است پرانتز جدیدی برای نقش زنان در کشورمان باز کنیم که همیشه در همه حال خود را ثابت کردهاند و این بار در ورزشگاه آزادی شاهد گلباران تیم حریف هستند.
بیرانوند: همسرم آرزو داشت یک روز به ورزشگاه آزادی بیاید
ایرنا- دروازهبان تیم ملی فوتبال کشورمان از حضور همسر و دخترش درورزشگاه آزادی در دیدار مقابل کامبوج ابراز خرسندی کرد و گفت: همسرم همیشه آرزو داشت یک روز به ورزشگاه آزادی بیاید.
«علیرضا بیرانوند» در پایان دیدار تیمهای ملی فوتبال ایران و کامبوج که با نتیجه 14 بر صفر به سود تیم ملی کشورمان پایان یافت، با اشاره به حضور زنان برای نخستین بار در ورزشگاه آزادی از جمله همسر و دختر خودش گفت: همسرم آرزو داشت یک روز به ورزشگاه آزادی بیاید و دیدار تیم ملی ایران را از نزدیک تماشا کند و خوشحالم از اینکه با شادی ورزشگاه را ترک کردند.
دروازهبان تیم ملی درباره مهار ضربه پنالتی نیز اظهار داشت: از اینکه ضربه پنالتی را مهار کردم و مقابل همسرم شرمنده نشدم خوشحالم.
بیرانوند اضافه کرد: در مجموع امروز با حضور زنان در ورزشگاه، جو بسیار خوبی حاکم بود و به خاطر این اتفاق مبارک به مسئولان تبریک میگویم و امیدوارم این حضور تداوم داشته باشد.
تاج: حضور زنان در ورزشگاه هیچ حاشیهای نداشت
ایرنا- رییس فدراسیون فوتبال گفت:حضور زنان در وزشگاه آزادی، هیچ حاشیهای به دنبال نداشت.
مهدی تاج در پایان دیدار تیمهای ملی ایران و کامبوج که با نتیجه ۱۴ بر صفر به سود تیم ملی کشورمان پایان یافت درباره حضور زنان برای نخستین بار در ورزشگاه آزادی برای تماشای مسابقه تیم ملی اظهار داشت: اتفاق خوبی رخ داد و هیچ مشکل حاشیهای و مسالهای به وجود نیامد.
رئیس فدراسیون فوتبال ایران افزود: خوشبختانه هیچ مساله یا اتفاقی گزارش نشد.
تاج درباره ناراحتی برخی افراد از حضور زنان در ورزشگاه نیز گفت: باید خوشحال باشیم که متدینین هم متقاعد بشوند.
تیم ملی فوتبال ایران در سومین دیدار خود در چارچوب مرحله مقدماتی انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، سهشنبه هفته آینده به مصاف بحرین میرود.
من، تو و استادیومی که من و تو را دوباره ما میکند
امتداد-ریحانه طباطبایی:
ما با هم همبازی بودیم، در کوچه پس کوچههای شهر با هم دوچرخه سواری میکردیم، دزد و پلیس، گرگم به هوا، با هم از درخت بالا می رفتیم، با هم زانوهایمان زخمی میشد و حتا با هم گل کوچک بازی میکردیم.
آن زمان که با هم در کوچههای محلهمان بازی میکردیم جنسیت مهم نبود، بچه بودیم و هم سن و سال. حتا یادتان باشد، ما در دوچرخه سواری میبردیم، تندتر و جسورتر، گاهی از ما گل میخوردید و تعداد زخمهای روی دست و پایمان برابر بود. باهم بزرگ شدیم تا روزی که آنقدر بزرگ شدیم که بعضیها به اسم شرع و قانون مقابل دوچرخهسواری ما ایستادند، شما هنوز سوار بر دوچرخه بودید و ما پای پیاده با نگاهی پر از حسرت، شما جای گل کوچک به استادیوم رفتید و ما پای تلویزیون ماندیم با نگاهی پر از حسرت.
کم کم از هم دور شدیم، شما عادت کردید به دنیای مردانهی خود و ما عادت کردیم به این دنیای زنانهای که برایمان ساخته بودند. سالها طول کشید، سالها پشت در استادیوم ماندیم، آمدیم و راهمان ندادند و شما همبازیهای دوران کودکی بیتفاوت و عادی از کنارمان رد شدید.
گذشت و گذشت، گریم کردیم و آمدیم کنارتان نشستیم، نفهمیدید همان بچههای کوچههای تنگی هستیم که باهم گل کوچک بازی میکردیم، آمدیم و فریاد زدیم، هی خودمان را به شما نشان دادیم، تا کم کم به یاد آوردید یک روز باهم دوچرخه سواری میکردیم، باهم از درخت بالا میرفتیم و با هم در کوچه با توپ دولایه بازی میکردیم.
کم کم شما هم حضور ما را در کنار خودتان زمزمه کردید، تا آن روز که سحر «دختر آبی»، یکی از همان همبازیهای دوران کودکی خودش را سوزاند تا زمزمهی شما برای رفع این نابربری تبدیل به فریادی هرچند اندک و محدود شود.
حالا با کمک یا بیکمک فیفا، اما با ایستادگی خودمان، توانستیم این سد را بشکنیم و جایی ولو اندک کنار شما داشته باشیم.
اما؛ اما شمایی که فراموش کردهاید زمانی کنار هم در کوچهها بازی میکردیم، حالا میخواهید به ما آداب حضور در استادیوم را یاد دهید، نگرانید که برایتان از سعدی و حافظ بخوانیم، و کلی برایمان دستورالعمل نوشتهاید که در استادیوم چه کنیم. بعضی از آنها خوب است، بالاخره در این دنیای مردانهای که شما در نبود ما خلق کردهاید خیلی چیزها را نمیدانیم و باید یاد بگیریم. اما فراموش نکنید، بخشی از این آدابی که امروز به ما دیکته میکنید، در غیاب ما ساخته و پرداخته شده و میتواند تغییر کند. ما میتوانیم همان طور که در کودکی باهم قوانین بازیها را میساختیم، امروز هم در کنار یکدیگر و با هم آدابی خلق کنیم که هر دو بلد باشیم. سخت نگیرید، این دنیای مردانهای که شما خلق کردهاید باید ترک بخورد. میدانیم، سالها عادت کردهاید لحظاتی را دور از زن و بچه و خانواده در استادیوم خودتان باشید، مردانهی مردانه؛ اما بیایید با هم برگردیم به دوران کودکی، همان دورانی که کنار هم در کوچهها میخندیدیم و کل کل میکردیم. بیایید کنار هم باهم بخندیم و کل کل کنیم و فریاد بزنیم.
راستی، این مدت خیلی نگران دستشویی رفتن ما در استادیوم بودید. بارها تذکر دادید که آنجا دستمال نیست و چه و چه. مگر در این شهر و کشور چند دستشویی عمومی بوده و یا مگر دستشوییهای بین شهری دستمال داشتند و مگر ما به یکباره از کرهای دیگر امدهایم که شما انقدر نگران مسائلی شدهاید که ما تمام عمر با آن مواجه بودهایم و اتفاقا راهحلهای مواجهه با آن را مدنیتر از شما یاد گرفتهایم.
یا نگران حرفهای رکیک و آزارهای استادیوم هستید. مگر این هم اتفاق جدیدی است؟ مگر از وقتی بزرگ شدیم و از هم جدا، کم در خیابان و کوچه و پس کوچهها متلک شنیدیم و اذیت شدیم؟ و وقتی گلایه و اعتراض کردیم انگشت اتهام به سمت خودمان گرفته شد.
بیخیال این حرفها شوید. نخواهید برای حفظ این دنیای مردانه هویت ما را بگیرید. نخواهید جرات تجربه کردن را از ما بگیرید. ما میدانیم در استادیوم سعدی نمیخوانند. بیایید همان طور که در کودکی کنار هم بودیم، امروز هم کنار هم باشیم، با هویت خودمان، همان گونه که همیشه بودیم. نهایتا چند بار سوتی خواهیم داد، چند بار جواب شعارهایتان را غلط خواهیم داد، اما همان طور که در کودکی پا به پای هم رفتیم، و شجاعت و اعتماد به نفس یکدیگر را نگرفتیم امروز هم همان طور باشیم، باهم باشیم مانند آن روزها که در مقابل همسایه بداخلاق و اخمو که توپمان را پاره میکرد متحد بودیم، پشت به پشت هم، دوشادوش هم.
سارا و نیکا دو بازیگر دوقلوی سریال پایتخت