دویچه وله فارسی
نخست‌وزیر و رهبر حزب محافظه‌کار بریتانیا رسما از ریاست حزب کنار رفت. او برای ایجاد اصلاحات اساسی در حزب و دولت آمد، اما هیچ گونه موفقیتی کسب نکرد و با چشم گریان رفت. نیم‌نگاهی به دلایل شکست ترزا می.
آلیستر لکسدن، تاریخ‌نگار رسمی حزب محافظه‌کار بریتانیا، به ترزا می لقب «بدترین رهبر» در تاریخ حزب را داده است. برخی ناظران معتقدند که هیچ نخست‌وزیری در بریتانیا به اندازه او بین قشرهای اجتماعی بریتانیا شکاف نیانداخته است.
یکی از اقداماتی که محبوبیت او در حزب را خدشه‌دار کرد، انتخابات زودرس در سال ۲۰۱۷ بود که در آن حزب محافظه‌کار اکثریت خود را از دست داد و باعث ایجاد یک دولت اقلیت شد.
برخی منتقدان ترزا می معتقدند که او در میان نخست‌وزیران بریتانیا رکورد شکست و امتیازهای منفی را دارد.
وعده‌های پر زرق و برق
در مقاله‌ای که باربارا وزل، همکار بخش آلمانی دویچه وله در باره کناره‌گیری رسمی خانم می در روز ۷ ژوئن (۱۷ خرداد) نوشته است، به سخنرانی او در کنگره حزب در سال ۲۰۰۲ اشاره شده و اینکه چگونه ترزا می به «امید» اعضای بلندپایه حزب برای پیشرفت حزب تبدیل شد.
سیاستمدار ۶۲ ساله که آن زمان دبیرکل حزب بود، در سخنرانی غرایی چنین وانمود کرد که می‌تواند حزب را دگرگون کند و از این طریق برای مدت زیادی به محبوبیت حزب بیفزاید.
آن زمان «حزب کار» به رهبری تونی بلر شکوفا شده و در چند انتخابات به پیروزی دست یافته بود. دلیل کاهش محبوبیت محافظه‌کاران این بود که بیش از پیش به قشرهای کم‌درآمد جامعه کم بها می‌داد و چنین به نظر می‌رسید که تنها به ثروتمندان و اشراف توجه نشان می‌دهد.
در سال ۲۰۱۶ خانم می با وعده‌هایی به ریاست دولت رسید که برای برخی هم‌حزبی‌هایش ناخوشایند بود اما بخش قابل توجهی از جامعه را به خود جلب می‌کرد. او هشدار داده بود که فرزندان کارگران امکانات کمتری برای تحصیل دارند، درآمد زنان کمتر از مردان است، قوه قضائیه بریتانیا نسبت به شهروندان تیره‌پوست تبعیض قائل می‌شود و تنگدستان بریتانیایی نه سال کمتر از ثروتمندان عمر می‌کنند.
او گفته بود که مصمم است این وضعیت را تغییر دهد و بریتانیا را به کشوری تبدیل کند که در آن همگان دارای حقوق و امکانات برابر باشند؛ ترزا می در نقش یک ناجی مدرن ظاهر شد.
ترزا می به عنوان امید تازه محافظه،کاران به ساختمان شماره ۱۰ داونینگ استریت لندن (محل اقامت و کار نخست‌وزیر) وارد می‌شود (جولای ۲۰۱۶)
ترزا می به عنوان امید تازه محافظه،کاران به ساختمان شماره ۱۰ داونینگ استریت لندن (محل اقامت و کار نخست‌وزیر) وارد می‌شود (جولای ۲۰۱۶)
ضربه مهلک برگزیت
آنچه که برای نخست‌وزیر بریتانیا در آغاز کم‌اهمیت جلوه می‌کرد و در نهایت باعث شکست او شد، خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا (برگزیت) بود.
او برای اینکه طرفداران برگزیت در درون حزب را از دست ندهد، پیش از آغاز مذاکره با اتحادیه اروپا برای چگونگی خروج کشورش، خط قرمزهایی تعیین کرد که دیگر نمی‌توانست از آنها بگذرد. به همین دلیل هم تا جایی که توانست از مذاکره با اپوزیسیون در این رابطه سر باز زد.
باربارا وزل در این راستا می‌نویسد: «به نظر می‌رسید که خانم نخست‌وزیر فراموش کرده است که او در رابطه با برگزیت نظر اقلیت در پارلمان و کل کشور را نمایندگی می‌کند. او حدود دو سال تمامی فرصت‌هایی را که برای مذاکره با حزب کار بریتانیا و حزب اس ان پی اسکاتلند به‌وجود آمده بود سوزاند و زمانی به آنها رو آورد که دیگر دیر شده بود».
وعده‌هایی که وعده ماندند
توافق دولت می و اتحادیه اروپا بر سر برگزیت سه بار از جانب پارلمان بریتانیا رد شد. این شکست‌های پیاپی باعث افزایش فشار سیاسی بر نخست‌وزیر بریتانیا شده بود.
او تقریبا تمامی وقت و نیروی خود را صرف جلب نظر پارلمان برای خروج از اتحادیه اروپا کرده بود و دیگر به آنچه که وعده داده بود، توجهی نشان نمی‌داد.
رسانه‌های بریتانیایی بارها به این نکته اشاره کرده و به او نسبت به افزایش ورشکستگی شرکت‌های کوچک و میانه، افزایش سرسام‌آور اجاره خانه، بی‌توجهی به اصلاحات اجتماعی و اقتصادی و چاقوکشی‌هایی که به قتل می‌انجامیدند هشدار دادند، اما به نظر می‌رسید که خانم می وقت رسیدن به این موضوعات را ندارد.
در نهایت ۲۴ مه ترزا می که بعد از مارگارت تاچر دومین زنی بود که به پست ریاست دولت رسیده بود، در جمع خبرنگاران و با چشمانی اشکبار به طور رسمی کناره‌گیری خود را از رهبری حزب محافظه‌کار اعلام کرد.
به این ترتیب دوره نخست‌وزیری او نیز پس از سه سال به پایان رسید، زیرا طبق قوانین بریتانیا، کناره‌گیری از رهبری حزب همزمان به معنای کناره‌گیری از پست نخست‌وزیری است.
ترزا می تا انتخاب نخست‌وزیر جدید که به احتمال زیاد اواخر ژوئیه سال جاری صورت می‌گیرد، اداره امور کشوری را به عهده خواهد داشت.