عیسی سحرخیز
پاسخ دیپلماتیک ظریف به رشیدپور یک بار دیگر این پرسش اساسی را در جامعه مطرح کرده است که چه کسی مسئول هزینه‌هایی است که ملت ایران می‌پردازد و آیا این مقام در برابر عملکرد و تصمیم فردی خود که در داخل یا خارج مهر جمهوری اسلامی پای آن می‌خورد، مسئولیتی می‌پذیرد و پاسخگو است؛ آیا در صورت اثبات خطا حاضر به پوزش‌خواهی و اعلام استعفاست؟
پرسش مطرح شده از جانب مردم ایران، این گونه است: «این همه کشور در دنیا روابط خوبی با دیگر کشورها دارند و فشاری روی‌شان نیست. چرا فشار روی ایران است؟» و پاسخ وزیر امورخارجه جمهوری اسلامی چنین بود: «یک دلیل وجود دارد و این است که ما خودمان انتخاب کردیم یک جور دیگر زندگی کنیم.»
البته مجری تلویزیون راحت از کنار موضوع رد شد، بی‌آن که جسارت به خرج دهد و وارد یک بحث چالشی شود و از جواد ظریف بخواهد که صادقانه بگوید که آیا در جمهوری اسلامی وزرای دولت و نمایندگان مجلس حتی در خصوص مسائل شخصی و نوع پوشش خود «اختیار واقعی» دارند، یا حتی این امور ساده از بیرون به آن‌ها دیکته می‌شود؟
به عنوان مثال، آیا وزیر امور خارجه شخصا این اختیار را داشته که نوع پیرایش ریش خود را آزادانه انتخاب کند، (همان که در میان مردم به همراه با ملت و همگام با دولت معروف است)، یا وقتی فشار بیرونی بر او وارد می‌شود، فوت والدین بهانه‌ای می‌شود تا دیگر ریش را به سبک خود آنکادر نکند و به دیگران شبیه سازد؟
یا فشارهای بیرونی که به امثال اعضای زن دولت یا نمایندگان مجلس ششم وارد آمد که «پوشش مانتو- روسری» خود را کنار بگذارند و به «پوشش برتر، چادر مشکی» ملبس شوند. از آن نوع فشارهایی که خانم ابتکار به عنوان معاون رئیس جمهور در برابرش سر خم کرد و ماندنی شد، اما امثال بانو کولایی در مجلس ششم زیر بار آن نرفتند و بعد هزینه‌ی مخالفت خود را در قالب «نظارت استصوابی» پرداختند!
البته جناب وزیر خارجه شخصا خوب می‌داند که چه جواب ظریفی داده است؛ آن چه که همه می‌دانند، اما بسیاری بر اساس مصالحی نمی‌گویند، اما اکثر مردم، بخصوص این روزها به صراحت می‌گویند: «در جمهوری اسلامی یک نفر تمام تصمیم‌ها را می‌گیرد، اما ٧٠، ٨٠ میلیون نفر هزینه آن را می‌پردازند، البته حساب هزینه‌هایی دیکر ملت‌های مسلمان می‌پردازند جداست.»
جالب این جاست که ملت ایران گاه برای این تصمیم‌های غلط هزینه‌های مضاعف هم پرداخت می‌کند، از جمله تبلیغ کردن آن‌ها در سطح جهان، برای مخاطبانی محدود!چون موردی که اخیرا از دست محسن اراکی در رفت و این عضو مجلس خبرگان رهبری لو داد و مردم تازه متوجه شدند: «اندیشه‌هایی که در حوزه علمیه قم تولید می‌شود در دنیا ممنوع‌الانتشارند؛ مثلا روزنامه گاردین پیام حج رهبرانقلاب را فقط به‌صورت آگهی منتشر کرد.»