شاد آمدم شاد آمدم از جمله آزاد آمدم
چندین هزاران سال شد تا من به گفتار آمدم
این بیت مولانا وصف حال دختری است که دیشب(چهارشنبه ۱۹ مهر۹۶) پس از هفت سال طاقت‌فرسا، از زندان آزاد شد، زندانی که هر لحظه‌اش منتظر اعدام بود. از روزی که خانم غنچه قوامی در آذر ۹۳ از زندان قرچک آزاد شد و به دیدنم آمد تا قصه پر غصه دخترکی را بازگوید که به اتهام قتل شوهرش محکوم به قصاص شده بود پروژه آزادی او کلید خورد.
او بر اساس داده‌های مندرج در پرونده حقیقتا هیچ نیتی برای قتل نداشت و قتل یک حادثه ناخواسته بیش نبود و اینك دخترکی بود که در عنفوان جوانی و در حالی که خانواده شوهرش را دوست داشت به این سرنوشت غمبار دچار شده بود که بیان مشروح آن در این مجال میسر نیست. راه اقدامات حقوقی بسته بود چون استیذان اجرای حکم امضا شده بود. غنچه او را رها نکرد. در این سه سال خانم فاطمه کمالی همسرم، روزی نبود که فارغ از دغدغه مریم باشد. پیگیری کار او و تلاش برای جلب رضایت و گفتگوهای فراوان با خانواده های طرفین و وکلا را پیوسته ادامه داد. دوبار هم مرا به حوالی بهشت زهرا و کهریزک(منطقه سکونت هر دو خانواده) برد برای گفتگو با برخی اعضای خانواده مرحوم، و سرانجام با همیاری زندان، وكیل شاكی و همه كسانی كه بی‌منت گام بر می‌داشتند، پرونده به رضایت مشروط به گرفتن دیه منجر شد که یکی از دشوارترین و گاه مایوس‌کننده‌ترین قسمت های کار است اما همکاری چند بانوی مخلص و خستگی ناپذیر و همکاری جناب شاهد حلاج نیشابوری در راه اندازی کانال «یاران نجات» گره را گشود. خانم‌ها: شهرزاد همتی، افسون علی‌مرادیان و زهره کوهی، شبانه روز با گزارش لحظه به لحظه واریزی‌ها به نحو اطمینان‌بخشی فراخوان جلب کمک‌های مالی را مدیریت می‌کردند. آنها بدون هیچ چشم‌داشتی به نام‌آوری و بوق و کرنا و دیده شدن، این چندمین پروژه موفق نجات شان بود.
آنچه كه باعث می‌شود این مددگیری و مددرسانی رخداد بزرگی جلوه كند این است که امروزه در پوشش امور خیریه کلاهبرداری‌هایی رواج دارد و در جامعه‌ای است که انواع ناهنجاری‌های اخلاقی و رفتاری برخی را به نظریه فروپاشی اخلاقی و هنجاری و سقوط سرمایه اجتماعی می‌رساند و انسان از زندگی در چنین جامعه‌ای دچار خفقان می‌شود اما صدها انسان بدون نام و نام‌آوری با هدایای کوچک و بزرگ برای نجات کسی که او را نمی‌شناسند مشارکت می‌کنند و برخی هدایای بزرگی می بخشند و نشان می‌دهند سرمایه‌های اخلاقی و انسانی بی‌نظیری در همین جامعه وجود دارد. همین سبب شده که تاکنون و باوجود اینهمه بیداد، جامعه بر پای خود بایستد.
دیشب که مریم تازه آزاد شده بود می‌خواست دیداری داشته باشد اما وقتی همسرم او را به بودن با خانواده‌اش تشویق و دیدارمان را به زمان نزدیكی محول كرد، او عکس‌ها و صحنه‌های شادمانی زایدالوصف خانوادگی شان را با ما به اشتراک گذاشت و در این زمانه پر اندوه دل مان را شاد کرد. گرچه خانم‌ها: شهرزاد همتی؛ افسون علی‌مرادیان، زهره كوهی و غنچه قوامی و آقای شاهدحلاج، مطلقا طمع تقدیر نداشته‌اند اما بر خود فرض می‌دانم سپاس بیکران خویش را نثار این پاسداران راستین حق حیات کنم که نشان دادند انسانیت زنده است.
کانال تلگرام عمادالدین باقی