کمپین بین‌المللی برای نابودی سلاح‌های هسته‌ای (ican) سال ۲۰۰۷ در حاشیه کنفرانس بازبینی قرارداد منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای و با محوریت گروه «پزشکان علیه سلاح‌های هسته‌ای» شکل گرفت و در حال حاضر ۴۵۰ گروه و سازمان مخالف سلاح هسته‌ای از ۱۰۰ کشور را در برمی‌گیرد.
کمیته نوبل صلح در توضیح انتخاب خود نوشته است که فعالیت‌های کمپین بین‌المللی برای نابودی سلاح‌های هسته‌ای تلاش‌ها برای ایجاد جهانی عاری از سلاح‌های هسته‌ای را سمت و انرژی تازه‌ای بخشیده است.
براساس گزارش خبرگزاری‌های بین‌المللی ۳۱۸ فرد و گروه در فهرست امسال نامزدهای دریافت جایزه نوبل صلح بودند که ۲۱۵ نفر آنها فرد و ۱۰۳ نامزد دیگر گروه و سازمان بودند.
جواد ظریف و فدریکا موگرینی، به‌خاطر به‌سرانجام رساندن مذاکرات هسته‌ای با ایران، نیروهای امدادی موسوم به «کلاه سفیدها» در سوریه، دکتر دنیس موکوگه، پزشک اهل کنگو، به‌خاطر کمک‌هایش به زنان و دفاع از حقوق آنان، ادوارد اسنودن، کارمند سابق سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا، جان دوندار، سردبیر پیشین روزنامه جمهوریت ترکیه و رائف بدوی، نویسنده، وبلاگ‌نویس و فعال حقوق بشر اهل عربستان، از جمله افرادی بودند که فهرست طولانی نامزدهای جای داشتند.
سال گذشته جایزه نوبل صلح به «خوان مانوئل سانتوس»، رئیس جمهور کلمبیا، اهدا شد. کمیته جایزه نوبل در نروژ اعلام کرده بود که سانتوس جایزه نوبل صلح را به پاس تلاش‌هایش برای پایان دادن به جنگ در کشورش سزاوار دریافت این جایزه دیده است.
در برخی موارد انتخاب‌های کمیته صلح نوبل با انتقادهایی هم روبرو بوده است. از جمله اعطای این جایزه به خانم آونگ سان سوچی، وزیر خارجه کنونی میانمار و رئیس غیررسمی دولت این کشور. سان سوچی به دلیل مبارزات مسالمت‌آمیزش علیه نظامیان حاکم بر میانمار، سال ۱۹۹۱ به دریافت این جایزه نائل آمد. ولی با سکوت فعلی او در برابر جنایاتی که در میانمار علیه اقلیت مسلمان روهینگیا در جریان است تقاضا برای پس‌گرفتن این جایزه از او افزایش یافته است. اعطای جایزه نوبل به باراک اوباما و هنری کسینجر و برخی شخصیت‌های دیگر نیز بدون انتقاد نمانده است.
جایزه صلح نوبل یکی از پنج جایزه نوبل است که حدود یک میلیون و صد هزار دلار (۹۴۰ هزار یورو) ارزش دارد. اعلام نام برنده این جایزه بر خلاف ۴ جایزه دیگر نه در استکهلم، در اسلو (پایتخت نروژ) اعلام می‌شود. جایزه صلح نوبل برای اولین بار در سال ۱۹۰۱ اعطا شد.