امیر خرم، عضو شورای مرکزی نهضت آزادی ایران، در یادداشتی برای «راهبرد» نوشت:
این روزها در هر سرا و محفل سیاسی، سخن از ترکیب کابینه دوازدهم است.
محافظهکاران که بهنام اصولگرایان خود را معرفی میکنند، متوقع هستند که ترکیب کابینه میبایست به نسبت رای دو جریان حاضر در انتخابات باشد و آنها نیز سهمی از وزرا داشته باشند.
در مقابل، اصلاحطلبان نیز بهدلیل آنکه پیروزی آقای روحانی را نتیجه حمایت خود میدانند، انتظار دارند که افراد شاخصی از این جریان در کابینه حضور داشته باشند.
اما به اعتقاد نگارنده، جامعه کنونی ایران در حال یک تغییر گفتمان یا پارادایم شیفت (Paradigm Shift) است.
اولین نتیجه این پارادایم شیفت هم تغییر دوگانه اصلاحطلب - اصولگرا به دو اردوگاه سیاسی جدید ذیل گفتمانهای عقلانی - افراطی خواهد بود (نگارنده در آینده نزدیک این بحث را از زاویه تحلیل گفتمان بهطور مُطول و کامل در مقالهای جداگانه تبیین خواهد کرد).
این تغییر گفتمان باعث خواهد شد که مرزبندی فعلی میان نیروهای سیاسی بهطور جدی دستخوش تغییر شود.
هم نیروهای سیاسی درون اردوگاه اصلاحطلبان و هم نیروهای درون اردوگاه اصولگرایان انسجام فعلی خود را از دست خواهند داد و حول محورهای جدیدی کنار یکدیگر قرار خواهند گرفت.
چه بسا بخشی از نیروهای اصلاحطلب و بخشی از نیروهایی که تاکنون تحت عنوان اصولگرا شناخته میشدند، در شرایط سیاسی جدید در کنار یکدیگر قرار گیرند و نیز این امکان بسیار محتمل است که از هر دو اردوگاه، جمعی از نیروهای سیاسی کنار گذارده شوند.
تفاوت میان نگاه جناب آقای روحانی در جایگاه رییسجمهور با نگاه شخصیتهای سیاسی برجستهای مانند جناب خاتمی یا سایر افراد شاخص جریانهای سیاسی اصلاحطلب و اصولگرا در همین نکته نهفته است که نیروهای سیاسی همچنان شرایط را بر اساس گفتمان موجود تحلیل میکنند و مطالبات خود را نیز بر اساس همان گفتمان مطرح میسازند؛ لیکن جناب آقای روحانی و نیروهای سیاسی همراه با ایشان، بر اساس گفتمان در حال شکل گیری (گفتمان عقلانی)، شرایط پیش رو را تحلیل میکنند.
لذا منطق حکم میکند بهجای سهمخواهی حزبی و جناحی، از آقای رییسجمهور خواسته شود کسانی را برای کابینه خود برگزیند که به دور از دیدگاه حزبی، متعلق به گفتمان در حال شکلگیری مبتنی بر عقلانیت باشند؛ منافع و امنیت ملی را در ابعاد مختلف بخوبی بشناسند و توان حفظ و افزودن بر آنها را نیز داشته باشند.
از آنچه در حال رخداد است نه گریزی است و نه گزیری. این تغییر گفتمان قطعا به توسعه کشور در ابعاد مختلف کمک بسیاری خواهد کرد و لذا نیروهای سیاسی باید خود را برای این تغییر گفتمان و تبعات آن، از هم اکنون آماده کنند.