عصر ایران؛ رضا غبیشاوی - وقتی حسن روحانی در نخستین گفتگوی جدی تلویزیونی‌اش در تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری اخیر، در آخرین دقایق برنامه گفتگوی ویژه خبری شبکه دو، کلیدی را از جیب خود بیرون آورد و آن را مقابل چشمان مردم گرفت و با قدرت گفت همه مشکلات حل می‌شود کمتر کسی فکر می‌کرد روند اتفاقات مثبت با این سرعت آغاز شود.
اما هم اکنون که روحانی بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زده است باید کلید خود را برای مهم‌ترین مسئله‌ای که اکثر بخش‌های داخلی و خارجی کشور را تحت تاثیر خود قرار داه یعنی مسئله هسته‌ای آماده کند.
در همین راستا روحانی از ابتدا در سیاست‌های اعلامی‌اش، به اعلام مواضع اطمینان بخش و اعتماد ساز درباره پرونده هسته‌ای تهران پرداخت.
در گام بعدی، روحانی پرونده هسته‌ای را از شورای عالی امنیت ملی به وزارت امور خارجه سپرد. اقدامی که با استقرار دیپلمات کارآمد، واقع گرا و آمریکا‌شناسی به نام محمدجواد ظریف در راس وزارت خارجه، با استقبال عمومی نیز روبه رو شد. با این انتقال، جنبه‌های امنیتی پرونده هسته‌ای ایران، ضعیف و بخش‌های دیپلماتیک، فنی و حقوقی این پرونده تقویت شدند.
از سوی دیگر، روحانی قرار است برای نخستین حضور در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در روزهای آینده راهی نیویورک شود. قبل از او هم ظریف به آمریکا رفته است تا مذاکرات هسته‌ای با طرف‌های خارجی را حضوری آغاز کند.
روحانی پیش از این گفته بود که نخستین مرحله از مذاکرات جدید ایران و طرف‌های خارجی درباره مسئله هسته‌ای، در نیویورک انجام خواهد شد.
براساس خبرهای منتشر شده قرار است ظریف با اشتون مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپا و سرپرست گروه مذاکره کننده ۱+۵ و بخشی از وزیران خارجه کشورهای عضو ۱+۵ دیدار و گفتگو کند.
همزمان سخنان مطرح شده از سوی رهبری درباره «نرمش قهرمانانه» و اشاره ایشان به «وجود لبخند و مذاکره در دیپلماسی»، می‌توان گفت حسن روحانی و ظریف با دست باز به گفتگوهای هسته‌ای در نیویورک می‌روند و در بخش بده و بستان و داد و ستد دیپلماتیک نیز از قدرت کافی برخوردار خواهد بود.
البته پیش از این هم انتشار خبرهای مربوط به نامه نگاری باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا با همتای ایرانی‌اش حسن روحانی نشانه‌هایی را از فراهم بودن زمینه برای یک تعامل بزرگ میان تهران و واشنگتن آشکار ساخت.
این در حالی است که محمود احمدی‌نژاد در دوره ریاست جمهوری خود دو مرتبه با سران آمریکا نامه نگاری کرد اما هیچ یک از آن‌ها با واکنش محترمانه و جدی رو به رو نشدند و سران کاخ سفید از پاسخگویی به این نامه‌ها خودداری کردند؛ حتی در باره یکی از نامه‌ها، مقامات کاخ سفید آن را نامه‌ای مملو از زیاده گویی‌های موهوم نامیدند!
احمدی‌نژاد در نامه‌ای به جرج بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا مجموعه از توصیه‌ها و نصیحت‌ها و هشدار‌ها را به وی ارائه کرد و در نامه‌ای دیگر، انتخاب اوباما به ریاست جمهوری را تبریک گفت اما هیچ کدام از دو نامه پاسخی از سوی کاخ سفید نگرفتند.
در دولت بوش، ساکنان کاخ سفید معتقد بودند نامه دریافتی از سوی احمدی‌نژاد یک متن دیپلماتیک با مطالب و خواسته‌های شفاف نیست و لذا از اساس قابلیت پاسخگویی ندارد.
در دولت اوباما نیز اعتقاد بر این بود احمدی‌نژاد از اختیارات لازم برای تصمیم گیری در حوزه رابطه ایران و آمریکا برخوردار نیست.
اما هم اکنون با اعلام عمومی نامه نگاری اوباما و روحانی مشخص شد که اوباما، حسن روحانی را به عنوان یک مقام تصمیم گیر واقعی در حوزه سیاست خارجی و به طور مشخص رابطه تهران -واشنگتن به رسمیت می‌شناسد.
این در حالی است که بخش مهمی از گروه‌های مخالف جمهوری اسلامی ایران و تعدادی از کشور‌ها از اساس معتقد بودند تغییر رئیس جمهور در ایران، عامل تغییرات مهمی در سیاست‌های خارجی این کشور و در راس آن‌ها پرونده هسته ای‌اش نیست.
روحانی در روزهای آینده به آمریکا می‌رود اما او در این سفر برخلاف ۸ حضور سابق احمدی‌نژاد، ضمن واقع گرایی از اختیارات لازم برای مذاکره برخوردار است تا کلید خود را در قفل هسته‌ای نیز بچرخاند و زمینه ساز توافق تاریخی با آمریکا برای حل مسئله هسته‌ای ایران و رفع محدودیت‌ها و فشار‌ها بر بخش‌های مختلف کشور شود.