iran-emrooz.net | Fri, 06.05.2011, 10:45
انتقال زندانیان سیاسی زن به کهریزک دوم
خانوادههای زنذانیان سیاسی زن در زندان رجایی شهر که به تازگی به زندان قرچک ورامین منتقل شدهاند میگویند که این زندان کهریزکی دیگر است. این زندانیان زن در تماسهای تلفنی با خانوادههایشان اعلام کردهاند این زندان کهریزک دیگری است که در آن به زندانیان حتی آب و غذا به موقع داده نمیشود و مسوولان زندان هر زمان دلشان بخواهد به زندانیان غذا میدهند. گفته میشود که به زودی زندانیان سیاسی زن در اوین نیز به قرچک ورامین منتقل خواهند شد.
طبق خبرهای موثق رسیده به کلمه، این زندانیان زن در تماسهای تلفنی با خانوادههایشان اعلام کردهاند این زندان کهریزک دیگری است که در آن به زندانیان حتی آب و غذا به موقع داده نمیشود و مسوولان زندان هر زمان دلشان بخواهد به زندانیان غذا میدهند. آب این زندان نیز در بیشترین ساعات روز قطع است.
این زندانیان گفتهاند روز گذشته وقتی به این شرایط اعتراض کردهاند، ماموران زندان با باتوم آنها را کتک زدهاند که این ماجرا موجب شکستن ناخن چند تن از این زندانیان شده است.
زندانیان این زندان شرایط این زندان را با یک» مرغدانی «مقایسه کرده و گفتهاند اگر این شرایط تا فردا پایان نیابد و این زندانیان به زندان دیگری منتقل نشوند و یا به وضعیتشان رسیدگی نشود دست به اعتصاب غذای نامحدود خواهند زد.
شبنم مددزاده و جمع دیگری از زندانیان سیاسی زن در رجایی شهر از جمله زندانیان انتقال یافته به زندان قرچک هستند. این زندان همچون زندان کهریزک در حاشیه تهران واقع است و با توجه به وضعیت نامناسب و نگهداری زندانیانی با جرایم سنگین از قبیل اعتیاد و توزیع مواد مخدر، سرقت و تخلفات اجتماعی، شرایط سختی را برای زندانیان سیاسی که به آنجا منتقل میشوند به وجود میآورد.
خانوادههای زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر نیز پیش از این با انتشار نامهای نسبت به شرایط دهشتناک و غیرانسانی موجود در بند زنان زندان رجایی شهر اعتراض کرده بودند، اما به جای رسیدگی به این شرایط اکنون این زندانیان به زندانی به مراتب بدتر از زندان رجایی شهر منتقل شدهاند، زندانی که استانداردهای لازم برای زندانی کردن افراد را ندارد و به بازداشتگاه کهریزک شباهت دارد.
آنها در این نامه نوشته بودند: «طبق آییننامه سازمان زندانها و قوانین موجود، مسئولیت جان زندانی، با سازمان زندانها و تمامی نهادهای مرتبط با آن است، در زندان رجاییشهر کرج، تنها چیزی که ارزش نداشت جان آدمیزاد بود. دسترسی به امکانات پزشکی و بهداری در این زندان به شدت محدود بوده و در مواردی غیرممکن بود. زندانیان در صورت ابتلا به بیماری، نه تنها از سوی تیم پزشکی مستقر در زندان مورد معالجه قرار نمیگرفتند بلکه در مواردی به بخش قرنطینه منتقل میشده تا خودشان بهبود پیدا کنند.»
آنها در این نامه از ریاست قوه قضاییه، صادق لاریجانی پرسیده بودند: «آیا هدف از تبعید زندانیان سیاسی و به خصوص زنان به زندانهای خارج از محل زندگیشان، ایجاد شرایطی برای مرگ تدریجی آنان است؟ آیا قصد دستگاه قضایی بر این است که این افراد پس از بازگشت دوباره به جامعه، دچار بیماریهای مختلف جسمی و روحی باشند و هرگز در قامت یک انسان سالم به جامعه بازنگردند؟ زنان و دختران محبوس در تبعیدگاهها نیز، مادران امروز و فردای جامعه هستند، آیا آنچه در در این زندانها بر عزیزان ما میگذرد، نادیده گرفتن جزئیترین اصول انسانیت نیست؟»
آنها تاکید کرده بودند: «هیچگونه اطلاعی از سرنوشت عزیزانشان ندارند و تصور انتقال آنان به زندانی بدتر از زندان رجاییشهر، بر نگرانیهای آنها افزوده است.»
اکنون این تصور خانوادهها به واقعیت پیوسته است و عزیزانشان به زندانی که به بازداشتگاه کهریزک شباهت دارد منتقل شدهاند آیا این زندان مانند کهریزک قربانیان جدیدی خواهد گرفت؟