ايران امروز

بیانیه‌ی کانون نویسندگان ایران در سوگ منصور خاکسار

«مرگ ، پاره‌ی اثرگذاری از زندگی است، حتی اگر بهنگام پیش نیاید چون پذیرشِ نهاییِ بسیاری از آرزومندان جهان است ...»
از "آخرین کلام" منصور خاکسار

با بهت و ناباوری از مرگ اندوه‌بار منصور خاکسار، عضو قدیمی کانون نویسندگان ایران، و مبارز قدیمی عرصه‌های فرهنگ و سیاست كه در آمریکا به زندگی خود پایان داد باخبر شدیم؛ مرگی که او، بنا به دست‌نوشته‌ی کوتاهی که از خود به جا گذاشته، به «چرا»ی آن اندیشیده، و آگاهانه برگزیده است. منصور در این واپسین دست‌نوشته زیر عنوانِ «کلام آخر» از "دردی کُشنده به سالی نزدیک" سخن می‌گوید که او را آزار می‌داده است. اما این درد کُشنده هر چه بوده باشد، آخرین قطره‌یی بوده که ظرف را لبریز کرده است. کسانی که با منصور خاکسار از نزدیک آشنایی داشتند اندوه عمیق انسانی و بغض فروخورده‌ی دیرسالی را که در پسِ چهره آرام و محجوب و شخصیت ساکت او پنهان بود به‌خوبی می‌شناختند؛ بغض و اندوهی که بازتاب شرایط محنت‌بار زندگی مردم جامعه ما در جان حساس او بود. با این همه، او که با آرزوی تابش خورشیدِ درخشانِ آزادی و شادی در سرزمین خود، با ما وداع کرده است ستایش‌گر زندگی بود و به زندگی و مبارزه برای پاک کردن چهره‌ی آن از زشتی‌ها و پلشتی‌ها اعتقادی عمیق داشت. اما انتخاب مرگی از این گونه، "پیش از آن که درماندگی سر بر‌آوَرَد"، به‌روشنی نشان می‌دهد که او زندگی را نیز بدون هدف و مبارزه در راه آن بی‌معنی می‌دانست.

اما، چه‌گونه انسانی که همه‌ی زندگی خود را در راه ایجاد جامعه‌یی آزاد و عادلانه سپری کرده است ناگهان در نقطه‌یی متوقف می‌شود و مرگ را برمی‌گزیند؟ معمای این مرگ و مرگ‌های دیگری از این دست در تاریخ معاصر ما مسئله‌یی نیست که به‌راحتی بتوان از آن گذشت. ما این مرگ معماگونه را نیز تقدیم تاریخ می‌کنیم تا آینده به آن و دلایل آن بیاندیشد؛ اما در نقش یک عامل مهم در وقوع این مرگ دردناک تردید نداریم و آن اجبار به زندگی در تبعید است.

کانون نویسندگان ایران فقدان این عضو قدیمی خود را به خانواده خاکسار به‌ویژه عباس و نسیم خاکسار برادران او، به جامعه فرهنگی و ادبی مستقل، و به هم‌رزمان سیاسی او تسلیت می‌گوید.

یادش گرامی و یادگارانش پاینده باد!

کانون نویسندگان ایران
۲۱ فروردین ۸۹