ايران امروز

حمایت  شان پن از اعتصاب و تظاهرات ایرانیان

بیانیه‌ی شان پن، راس میرکریمی و ریس ارلیک در مورد ایران- جون ۲۰

در سفری که در سال ۲۰۰۵ به ایران داشتیم ما (شان پن و ریس ارلیک) با بسیاری از ایرانیان کوچه و بازار مصاحبه کردیم. مردم با ما بسیار مهربان بودند اما مخالفت شدیدی با سیاست‌های آمریکا بر علیه کشورشان داشتند. ما از مراسم نماز جمعه که در آن ده هزار نفر شعار "مرگ بر آمریکا" سر می‌دادند دیدار کردیم. بعد از نماز همان شعارگویان ما را برای نهار به خانه‌هایشان دعوت کردند.

این تضاد تا امروز که این کشور درگیر مهمترین تحول (و قیام) اجتماعی از زمان انقلاب ۱۹۷۹ است ادامه دارد. ایرانی‌ها بر علیه سیستمی استبدادی برخاسته‌اند اما حاضر به دخالت دولت آمریکا نیستند.

بسیاری از ایرانیان معتقدند که کودتائی به وقوع پیوسته که در آن سازمان‌های نظامی و امنیتی انتخابات ریاست جمهوری را دزدیده‌اند. با خریدن رای و تقلب در شمارش آراء، احمدی‌نژاد برای چهار سال دیگر مقام ریاست جمهوری را برای خود تضمین کرده است.

در ماه جون بیش از یک میلیون ایرانی در خیابان‌های شهرهای مهم کشور به راهپیمائی پرداختند. این تظاهرات خودانگیخته شامل هواداران مرفه کاندیداهای مخالف بود، اما شمار بسیاری از این تظاهرکنندگان را نیز کارگران، کشاورزان، صاحبان مغازه و دستفروشان، و مسلمانان بسیار معتقد تشکیل می‌دادند. آنها از سیستمی که به بهانه‌ی دفاع از اسلام سی سال آزگار به شکستن اعتصاب کارگران اتحادیه‌ها، نفی حقوق زنان، و سرکوب دست زده بود خسته و بیزار شده بودند.

حکومت ایران به صورتی وحشیانه به این تظاهرات مسالمت‌آمیز حمله برد و ده‌ها نفر را کشت. برخی از گروه‌های مدافع حقوق بشر تعداد کشته شدگان را بیش از صد نفر اعلام کرده‌اند. حکومت تعداد بازداشت شدگان را ۲۵۰۰ نفر اعلام کرده است که ۵۰۰ نفر از آنان هنوز در زندان‌ها به سر می‌برند. اکثر بازداشت شدگان بدون هیچ اتهامی زندانی شده‌اند و یا بدون هیج توضیحی ناپدید شده‌اند.

سرکوب اما جنبش را نابود نکرده است. در ۱۷ جولای، بیش از ۱۰ هزار نفر به طرفداری از اپوزیسیون در نماز جمعه شرکت کردند. به جای "مرگ بر آمریکا"، آنها فریاد "مرگ بر دیکتاتور" که اشاره به خامنه‌ای رهبر دارد سر دادند. نیروهای انتظامی با باتون و گازاشگ آور به آن‌ها حمله ور شدند.

همزمان در واشنگتن، برخی از سیاستمداران سعی کردند که از این بحران به سود خود استفاده کنند. سناتور جان مک کین به دلیل عدم موضعگیری قاطع تر در برابر حکومت ایران از پرزیدنت اوباما انتقاد کرد. جالب است که مک کین و دیگر سیاستمداران محافظه کار سنگ حمایت از مردم ایران به سینه می‌زنند در حالی که همین چند ماه پیش همین‌ها می‌خواستند ایران را بمباران کنند. چنین رفتاری باعث اعتبار اینان در میان ایرانیان نخواهد شد.

پرزیدنت اوباما در برابر تصمیمات بسیار دشواری قرار دارد. او اگر با شدت بسیار بر علیه احمدی نژاد سخن گوید، متهم به دخالت در امور داخلی ایران می‌شود و اگر به اندازه‌ی کافی اعتراض نکند، دست راستی‌های آمریکائی او را متهم می‌کنند که در برابر احمدی نژاد کوتاه آمده است.

واقعیت این است که آمریکا توانائی اندکی دارد که بتواند بر جنبش خودبرانگیخته و عظیمی که برای تغییر به راه افتاده تاثیر گذار باشد. و نباید هم (تاثیرگذار) باشد. در سال ۱۹۵۳ سازمان سیا دولت محمد مصدق را که به صورتی دمکراتیک به روی کار آمده بود سرنگون ساخت و شاه دیکتاتور را به قدرت بازگرداند. دولت بوش تلاش کرد که با در اختیار گذاشتن بودجه و مسلح کردن گروه‌های مخالف دولت تهران در میان اقلیت‌های قومی، این دولت را سرنگون سازد.

دولت آمریکا چه از نظر اخلاقی (انسانی) و چه از نظر سیاسی هیچ حقی ندارد که به ایرانیان بگوید چه باید بکنند. ایرانی‌ها خود کاملاً قابلیت تصمیم گیری برای خود را دارند.

از این روست که دیپلماسی شهروندان اهمیت بسیاری پیدا می‌کند. تظاهرکنندگان ایرانی از حمایت آمریکائی‌های عادی استقبال می‌کنند. جون بائز آهنگ «We Shall Overcome» را با متنی فارسی خوانده است و ویدئوی آن از طریق یوتیوپ در سراسر دنیا پخش شده است.

فعالین ایرانی از روز ۲۲ تا ۲۴ جولای در برابر مقر سازمان ملل متحد دست به اعتصاب غذا زده و از بان کی مون، دبیرکل این سازمان می‌خواهند که کمیسیون ویژه‌ای را به ایران بفرستد.

ما از همه‌ی شما می‌خواهیم که در تظاهرات ۲۵ جولای در شهرهای آمریکا و اروپا شرکت کنید و همبستگی خود را با مردم ایران و مخالفت خود با دخالت آمریکا را اعلام کنید.

http://www.norcal4iran.org

شان پن بازیگر، کارگردان و نویسنده است و در سال ۲۰۰۵ به ایران مسافرت کرد. راس میرکریمی نخستین عضو ایرانی- آمریکائیِ شورای شهر سانفرانسیسکو است. ریس ارلیک خبرنگاری مستقل است که چندین بار به ایران مسافرت کرده است. او نویسنده ی کتاب زیر می‌باشد:
The Iran Agenda: The Real Story of US Policy and the Middle East Crisis

Iran commentary
By Sean Penn, Ross Mirkarimi and Reese Erlich
7/20/09

During our travels to Iran in 2005, Penn and Erlich interviewed numerous ordinary Iranians. People were very friendly towards us as Americans but very hostile to U.S. policy against their country. We visited Friday prayers where 10,000 people chanted “Death to America.” Afterwards those same people invited us home for lunch.
That contradiction continues today as Iran goes through its most significant upheaval since the 1979 revolution. Iranians are rising up against an authoritarian system but don’t want U.S. intervention.

Many Iranians believe that they have experienced a coup d’état, in which the military and intelligence services have hijacked the presidential election. Through vote buying and manipulation of the count, Ahmadinejad had guaranteed himself another four years in office. In June over a million Iranians marched in the streets of major cities across the country. The spontaneous demonstrations included well-to-do supporters of opposition candidates, but also large numbers of workers, farmers, small business people and the devoutly religious. They were fed up with 30 years of a system that used Islam as an excuse for union labor strike breaking, lack of women’s rights and repression.

The Iranian government responded to these peaceful protests with savagery, killing dozens of people. Some human rights groups put the number at over 100. The government admits arresting 2500 people nationwide and continues to hold at least 500. Most are being held without charges or have simply disappeared.
The repression hasn’t killed the movement. On July 17, over 10,000 people came to Friday prayers in support of the opposition. Instead of chanting “Death to America,” they chanted “Death to the Dictator,” a reference to supreme leader Khamenei. Police attacked them with clubs and teargas.

Meanwhile in Washington, some politicians tried to use the crisis for their own ends. Senator John McCain criticized President Obama for not taking a stronger position against the Iranian government. It’s ironic to hear McCain and other conservatives proclaim their support for the people of Iran when a few months ago they wanted to bomb them.

That doesn’t exactly build credibility among Iranians.
President Obama faces tough choices on Iran. If he speaks out loudly against Ahmadinejad, he is accused of meddling in Iran’s internal affairs. If he says too little, then right-wingers in the U.S. accuse him of being soft on Ahmadinejad. In reality, the U.S. has very little ability to impact what has become a massive, spontaneous movement for change. And it shouldn’t. The CIA overthrew the democratically elected government of Prime Minister Mohammed Mossadegh in 1953, bringing the dictatorial Shah back to power. The Bush Administration attempted to overthrow the Iranian government by funding and arming ethnic minority groups opposed to Tehran.

The U.S. government has no moral or political authority to tell Iranians what they should do. Iranians are perfectly capable of deciding for themselves.
That’s why citizen diplomacy is so important. Iranian demonstrators welcome the support of ordinary Americans. Joan Baez recorded a Farsi language version of “We Shall Overcome” that has shot around the world on You Tube.

Iranian activists are holding a hunger strike in front of the UN in New York from July 22-4 demanding that Secretary General Ban Ki-moon send a special commission to Iran.
We urge you to participate in the July 25 demonstrations around the U.S. and in Europe. Stand in solidarity with Iranians and against U.S. intervention in Iran
---------
Sean Penn is an actor, director and writer who visited Iran in 2005. Ross Mirkarimi is a San Francisco supervisor, the first elected Iranian-American to hold that office. Reese Erlich is a freelance journalist and author of The Iran Agenda: The Real Story of US Policy and the Middle East Crisis.