ايران امروز

اهدای جایزه‌ی جان همفری به اکبر گنجی

‏
بعد از ظهر روز سه شنبه 4 دسامبر 2007 طی مراسمی در شهر اوتاوا جایزه ی حقوق بشر جان همفری به اکبر گنجی ‏اهدأ شد. در این مراسم، که در محل "موزه ی کانادایی تمدن" برگزار گردید ،تعدادی از نمایندگان مجلس کانادا، قضات، ‏نمایندگان نهادهای مدنی ، شخصیت های فرهنگی از جمله مایکل ایگناتیف استاد پیشین دانشگاه هاروارد و پرینستون و ‏کاندیدای رهبری حزب لیبرال کانادا شرکت داشتند.در ابتدای مراسم، اقای مارک اونیل رئیس موزه به حاضران خوشامد ‏گفت و گوشزد کرد که مبارزه برای دموکراسی و حقوق بشر محدود به دیگر کشورها نیست، ما نیز در کانادا باید برای ‏تعمیق دموکراسی و رفع تبعیض مبارزه کنیم. خصوصا باید برای حقوق اقلیت ها ی کانادا مبارزه و از دولت انتقاد ‏کنیم.پس از آن رئیس جدید بنیاد حقوق و دموکراسی، درباره ی فعالیت های بنیاد حقوق و دموکراسی و اهمیت جایزه ی ‏جان همفری، نویسنده ی پیش نویس اعلامیه ی جهانی حقوق بشر، سخن گفت. وی با تبریک به گنجی به خاطر دریافت ‏جایزه ، افزود که: بسیار خوشنودم که اولین روز کار من با اهدای جایزه به یکی از مبارزان راه آزادی و دموکراسی آغاز ‏می شود". سپس، خانم جنیس استین، رئیس کمیته ی تصمیم گیرنده در خصوص کاندیداها، دلایل انتخاب گنجی را توضیح ‏داد.به گفته ی وی، سعدالدین ابراهیم مبارز مصری که سالها زندانی و شکنجه شده ،یکی از کاندیداهای امسال بود، ولی با ‏جدیت و احساس بسیار به تصمیم گیرندگان گفت : به جای من این جایزه را به گنجی بدهید، او بهترین انتخاب است". به ‏گفته خانم استین، گنجی طی سه هفته به بسیاری از شهرهای کانادا سفر کرد و از طریق سخنرانی و مصاحبه های ‏مطبوعاتی گوناگون ،با کانادائیان و ایرانیان در خصوص مبارزات مردم ایران سخن گفت.من در سخنرانی وی در تورنتو ‏حضور داشتم که بسیار خوب بود، مطمئنم که امشب هم سخنان خوبی از او خواهیم شنید. پس از آن دو تن از ایرانیان با ‏اجرای موسیقی سنتی، فضایی دل انگیز بر مراسم حاکم و تشویق فراوان حاضران را برانگیختند.سپس آقای سعدالدین ‏ابراهیم جهت اهدای جایزه به پشت تریبون رفت.او به حضار گفت: من و گنجی وجوه اشتراک بسیاری داریم. گنجی دو ماه ‏زودتر از من به زندان رفت. پس از سه سال من از زندان آزاد شدم، اما گنجی سه سال دیگر هم در زندان ماند. در تمام ‏دوران زندان، گنجی در قلب و ذهن من بود و من به عنوان الگوی خود به او می نگریستم و به من قوت قلب می داد". ‏آنگاه سعدالدین ابراهیم ، گنجی را در آغوش گرفت و لوح و نشان جایزه جان همفری را به او تقدیم کرد.پس از آن ،فیلمی ‏که به مناسبت دریافت جایزه ی مارتین آنالز در باره گنجی ساخته شده بود ، به نمایش در آمد. پس از آن مجری جلسه ‏اعلام کرد که یک فیلم دیگر هم برای نمایش آماده ی پخش است . این فیلم هدیه دیگری برای گنجی است.فیلم بعدی ، پیام ‏ویدئویی خانم لوئیس آربور، رئیس شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد بود که به مناسبت اهدای جایزه به گنجی، برای ‏وی و حاضران فرستاده شده بود. برنامه بعدی، سخنرانی اکبر گنجی به مناسبت دریافت جایزه ، برای حاضران بود، که ‏تحسین و همدلی بسیاری برانگیخت. در پایان، دو هنرمند ایرانی، با نواختن قطعاتی از موسیقی سنتی ایران، شکوه ‏خاصی به مراسم که در محلی تاریخی فرهنگی برگزار می شد ، آفریدند و موجب تشویق بسیار حاضران گردیدند. پس از ‏پایان مراسم، بسیاری از حاضران ، ضمن تبریک به گنجی، از مواضع ارائه شده از سوی وی، خصوصاً درباره ی نفی ‏معیارهای دوگانه و سیاست های نظامی گرایانه، تشکر کردند.

‏
متن سخنرانی اکبر گنجی به مناسبت دریافت جایزه ی جان همفری

مرزهای خون آلود و معیارهای دوگانه ی ضد حقوق بشری
خانم ها ،آقایان، مسؤولان محترم بنیاد حقوق و دموکراسی
‏
مایه افتخار است که جایزه ای را دریافت می کنم که به نام جان همفری نگارنده پیش نویس اعلامیه جهانی حقوق ‏بشر نام گذاری شده است. از شما سپاسگزارم که مرا به عنوان یک ایرانی شایسته دریافت این جایزه مهم تشخیص داده اید. ‏برای ما بسیار مغتنم است که جامعه جهانی نسبت به درد و رنج مردم ایران و مبارزاتشان با یک دولت خودکامه سرکوبگر ‏و بنیادگرا ابراز همدلی می کند. آرمانی که الهام بخش جان همفری، حقوق دان برجسته کانادایی، و سایر فعالان حقوق بشر ‏بوده است این است که انسانها به صرف انسان بودن و صرفنظر از رنگ، نژاد، مذهب، جنسیت، و محلّ جغرافیایی که در ‏آن زیست می کنند از حقوقی اساسی و سلب ناشدنی برخوردارند. آرمان حقوق بشر، عدالت، و برابری انسانها همواره ‏برای من نیز الهام بخش بوده است، و فعالیتهای سیاسی من یکسره به شوق تحقق این آرمانهای انسانی صورت گرفته است. ‏مبنای فعالیتها و اقدامات سیاسی و اجتماعی من هرگز ضدیت با دولتی خاص، یا حمایت از یک دولت در برابر دولتهای ‏دیگر نبوده است. آرمان الهام بخش فعالیتهای سیاسی و اجتماعی من همواره این بوده است که انسانها جملگی بتوانند از ‏حقوق برابر در برخورداری از امنیت، آزادی، صلح، و زندگی شرافتمندانه بهره مند شوند.
‏
مایه خوشوقتی است که رفته رفته این باور که انسانها در عین تفاوتهای نژادی، دینی، جنسی، قومی، زبانی، ملّی، ‏منطقه ای، در گوهر انسانیت شریک اند، و درد و رنج یهودیان، مسیحیان، مسلمانان، بوداییان، هندوها و خداناباوران همه ‏به یک اندازه دل آزار و ناخواستنی است، به باوری فراگیر و جهانشمول تبدیل می شود. این تحوّل هم از تکامل عقلانی ما ‏حکایت می کند و هم از تکامل اخلاقی ما. نباید فراموش کرد که بزرگترین شکست رژیمهای سرکوبگر، شکست اخلاقی ‏آنها نزد مردم خود، و جامعه مدنی جهانی است. تجلیل از آزادیخواهان و مدافعان حقوق بشر به معنای اعلام شکست اخلاقی ‏رژیمهای خودکامه و نشانه فقدان مشروعیت آنها در چشم جامعه جهانی است.
‏
به گمان من یکی از مهمترین بنیانهای اخلاقی حقوق بشر این است که انسانها در ذات خود ارزشمند هستند و هرگز ‏نباید به ایشان به چشم ابزاری صرف برای برآوردن نیازها و خواسته های دیگران نگریست. یکی از تراژدیهای تاریخ ‏انسانی این است که ارزش ذاتی انسان واقعی و گوشت و خون دار به آسانی نادیده گرفته می شود و آدمیان در پای آرمانهای ‏مبهم و مشکوک یا آیین ها و ایدئولوژیها قربانی می شوند. ادیان و ایدئولوژیها باید در خدمت انسانها باشند، نه انسانها در ‏خدمت آنها. آیین ها و ایدئولوژیها در اصل برای کاستن از درد و رنج انسانها بوده اند، اما به مرور زمان جای خادم و ‏مخدوم تغییر کرده است، و رفته رفته به بهانه ی پاسداری از این برساخته ها، انسانهای واقعی قربانی شده اند. بسیاری از ‏رهبران سیاسی جهان نیز انسانهای واقعی را قربانی ایدئولوژیهای موهوم و ناکجاآبادی خود کرده اند. برای مثال، رهبر ‏جمهوری اسلامی ایران، مردم را به ابرازی صرف برای دستیابی به رهبری جهان اسلام، عظمت طلبی اتمی، و تحقق ‏باورهای بنیادگرایانه اش تبدیل کرده است‎.‎‏ بنیادگرایان یهودی، مسیحی، و مسلمان هم زمین را به جهنم تبدیل می کنند تا ‏خود به بهشت بروند. . مرزهای ملّی کشورها هم از جمله امور اعتباری بوده است که میلیونها انسان در طول تاریخ قربانی ‏آن شده اند. انسان واقعی و گوشت و خون دار چندان عزیز و ارزشمند است که مرزهای جغرافیایی و مقوله حاکمیت ملّی ‏هم نمی تواند بهانه ای برای نقض حقوق اساسی او باشد. تمامی مرزهای دینی ، ایدئولوژیک و سرزمینی از جان آدمیان مایه ‏گرفته و به شدت خون آلودند. ما هرگز نباید این اصل مهم را از یاد ببریم که تمام این آیینها، ایدئولوژیها، قراردادها، و از ‏جمله دموکراسی، برای آن است که نهایتاً انسانها بتوانند آزادانه و به صلاحدید خود زندگی کنند، نه آنکه زندگی یگانه و ‏تکرارناشدنی شان قربانی آرمانهای مبهم یا مقاصد و بلندپروازیهای زمامداران پدرسالار شود.
‏
اصل راهنمای‎(regulative principle)‎‏ اندیشه، زندگی و عمل سیاسی و اجتماعی من احترام به آزادی و اصل ‏برابری شهروندان است، و به گمان من عدالت نیز فرزند آزادی و به رسمیت شناختن برابری شهروندان است. این اصل ‏راهنماست که مرا به مخالفت و مبارزه با تبعیض و ستمگری الزام می کند. مخالفت و مبارزه ی من با رژیم حاکم بر ایران ‏را باید در چارچوب همین باور و اصل راهنما ملاحظه کرد. اما اصل آزادی و برابری اصل راهنمای موضعگیریها و ‏رفتارهای ما در صحنه بین المللی نیز هست. اقتضای آن اصل فقط مبارزه و مخالفت با رژیم ایران نیست، بلکه لازمه آن ‏مخالفت و مبارزه با تمام اشکال تبعیض نامنصفانه، و نقض حقوق انسانها در جوامع دیگر، از جمله مخالفت با جنگ و ‏اشغال سرزمینهای دیگران در هر نقطه دنیا، و نیز مخالفت با آپارتاید و آواره کردن مردم از سرزمین شان هم هست. کسی ‏که صادقانه پروای حقوق بشر، آزادی و عدالت را دارد نباید از معیارهای دوگانه پیروی کند. نقض حقوق بشر فقط در ‏مرزهای ایران و توسط رژیم حاکم بر ایران بد نیست، در هرکجای دنیا هم که حقوق انسانها نقض می شود، کاری ناپسند و ‏در خور ملامت انجام می پذیرد.
‏
من امیدوارم که دولتهای غربی با مسأله حقوق بشر بر مبنای معیارهای دوگانه عمل نکنند. من دموکراسی های ‏غرب را بهترین گزینه واقعی از میان اشکال واقعاً موجود حکومت و نحوه سازمان دهی قدرت می دانم. اما به عنوان یک ‏فعال حقوق بشر از دولتهای غربی متوقعم که از معیارهای دوگانه پیروی نکنند. معیارهای دوگانه برتری اخلاقی ‏دموکراسی های واقعاً موجود را از میان می برد، و به حاکمان خودکامه در سراسر جهان از جمله منطقه ی خاورمیانه و ‏نیز ایران این امکان را می دهد که بتوانند در مبارزه تبلیغاتی علیه نیروهای دموکرات خود را در وضعیت بهتری قرار ‏دهند. چگونه می توان حاکمان خودکامه را به رعایت حقوق بشر الزام کرد وقتی که حقوق بشر توسط قدرتهای مسلط ‏جهانی نقض می شود؟ آزادیخواهان جوامع پیرامونی چگونه می توانند از دیکتاتورهای مسلط بر کشورشان توقع داشته ‏باشند که قواعد دموکراتیک را رعایت کنند وقتی که ارزشهای دموکراتیک توسط رهبران جوامع دموکراتیک نادیده گرفته ‏می شود؟ دولتهای غربی نقض گسترده حقوق بشر و دموکراسی را توسط متحدان خود نادیده می گیرند، اما نقض حقوق ‏بشر توسط دشمنان خود را با حساسیت و گاه بزرگنمایی تعقیب می کنند. سیاست دفاع از حکومت های استبدادی منطقه ی ‏خاورمیانه به دلیل اتحاد آنها با دولت های غربی اقدام نادرستی است که نتایج زیانبار آن را امروز آشکارا مشاهده می کنیم. ‏یکی از پیامدهای فاجعه بار این سیاست نادرست این است که‏‎ ‎‏ در بعضی کشورها بنیادگرایان به تنها گزینه ی بدیل دولت ‏های منطقه تبدیل شده اند و حتی در یک انتخابات کاملاً آزاد بر رقبای سکولار خود پیروز می شوند و دولت هایی به مراتب ‏فاسد تر و خودکامه تر را بنیان می نهند که علاوه بر حوزه سیاسی، تمام ساحات اجتماعی را سرکوب خواهد کرد.‏
ما نباید فراموش کنیم که در جهانی کاملاً به هم پیوسته زندگی می کنیم، و آنچه در گوشه ای از این جهان رخ می ‏دهد مستقیم یا غیر مستقیم سایر نقاط جهان را نیز تحت تأثیر خود قرار می دهد. بنابراین، یکی از عواملی که پیشرفت ‏دموکراسی را، برای مثال، در ایران به مخاطره می اندازد، برخورد دوگانه دموکراسیهای غربی با مسأله نقض حقوق بشر ‏است. اما این تنها چیزی نیست که در عرصه جهانی مانع گسترش دموکراسی در کشورهای پیرامونی از جمله ایران می ‏شود. یکی از مهمترین عواملی که در جهان به هم پیوسته امروزین مانع گسترش دموکراسی و رعایت حقوق بشر است، ‏بی عدالتی دامن گستری است که در جهان وجود دارد. گسترش صلح و دموکراسی در گرو تحقق عدالت در رابطه میان ‏ملّت- دولتها و نیز در روابط بین الملل است. مقتضای عدالت در سطح ملّی این است که آزادیهای پایه، یعنی آزادیهای ‏سیاسی (مانند حقّ رأی دادن، و حقّ اشغال مناصب عمومی)، آزادی بیان، آزادی اندیشه، آزادی وجدان، آزادی اجتماعات، ‏آزادیهای شخصی (مانند آزادی از سرکوب روانی و تعرض جسمانی)، حقّ تملک شخصی، و آزادی از بازداشت ‏خودسرانه، به طور برابر میان همه افراد جامعه جامعه توزیع شود. برابری فرصتها از جمله ارکان عدالت است. بر این ‏مبنا، فرصت احراز مناصب و مشاغل امتیازآفرین اقتصادی و اجتماعی باید به روی همگان گشوده باشد. منابع ثروت، ‏قدرت، اطلاعات، و منزلت باید به طور مساوی میان تمام آحاد جامعه توزیع شود مگر آنکه توزیع نابرابر آنها گروههایی را ‏که کم نصیب تر هستند در موقعیتی بهتر قرار دهد. بنابراین، در سطح ملّی ساختار پایه جامعه باید به نحوی سامان یابد که ‏منابع کمیاب، یعنی قدرت، ثروت، معرفت، و منزلت، در جهت کاستن از درد و رنج محرومترین اقشار اجتماعی به کار ‏گرفته شود. اما این اصل تبعیض مثبت را باید در سطح روابط بین الملل و به نفع کشورهای جنوب نیز حاکم کرد.
‏
این درست است که منطقه خاورمیانه به دموکراسی و صلح نیازمند است. اما انسانی که با فقر و گرسنگی دست و ‏پنجه نرم می کند و درحال مرگ است تا چه حدّ می تواند دموکراسی و حقوق بشر را جدّی بگیرد، و در راه تحقق آنها ‏بکوشد؟ انسانی که در نهایت فقر و فلاکت زندگی می کند، این قبیل مفاهیم را تزیینی و دستمایه دعواهای بی حاصل ‏روشنفکرانه تلقی خواهد کرد. جامعه ای که در آن فقر و بی سوادی یا کم سوادی غوغا می کند محصولی جز دیکتاتوری به ‏بار نخواهد آورد. فقرزدایی و گسترش سواد به تمام اقشار اجتماعی بخش مهمی از فرایند گذار به دموکراسی است. البته ‏این درست است که یکی از مهمترین عوامل فقر و گرسنگی در کشورهای پیرامونی سوء مدیریت حاکمان بومی است. اما ‏این نکته را هم نباید فراموش کرد که دولتهای غربی در غالب موارد از طریق حمایت مستقیم یا غیر مستقیم از این حاکمان ‏نالایق در پیدایش فقر و فلاکت در آن جوامع نقش مؤثری ایفا کرده اند، و لذا تاحدّ قابل ملاحظه ای در پیدایش آن وضعیت ‏ناگوار مسؤول هستند.‏
اما علاوه بر همه این موارد، امروز مسأله دیگری هم وجود دارد که جنبش دفاع از حقوق بشر و دموکراسی ‏خواهی را در ایران بشدّت به مخاطره انداخته است. آن مسأله به موضوع سلاحهای اتمی مربوط است. من شخصاً با تسلیح ‏ایران به سلاحهای اتمی مخالفم. اما چون در این مخالفت خود از معیارهای دوگانه پیروی نمی کنم، با مسابقه تسلیحاتی، ‏گسترش سلاحهای اتمی، و تحمیل سیاستهای یکجانبه با اتکای به قدرت ناشی از تهدیدات هسته ای، به طور مطلق و در هر ‏گوشه دنیا که رخ می دهد مخالفت دارم. برای برقراری ثبات و امنیت در منطقه خاورمیانه باید به مسابقه تسلیحاتی در این ‏منطقه خاتمه داد، و برای ایجاد خاورمیانه ای عاری از سلاحهای هسته ای، میکروبی، و شیمیایی کوشید. پایبندی کامل به ‏معاهده ان.پی.تی. نقطه آغاز خوبی برای تمام کشورهای جهان است برای آنکه از پدید آمدن قدرتهای هسته ای جدید ‏جلوگیری کنند و نیز سلاحهای هسته ای موجود را از میان ببرند.
‏
اما خطر جنگ که اکنون به بهانه احتمال دستیابی ایران به سلاحهای اتمی بر ایران سایه افکنده است، نهایتاً به ‏زیان جریانات طرفدار دموکراسی و حقوق بشر در ایران می انجامد. دولت ایران هر انتقادی را که از سوی مخالفانش ‏ابراز می شود "خیانت"، "براندازی نرم"، و "انقلاب مخملی" قلمداد می کند. در شرایطی که جامعه جهانی خطر حمله ‏نظامی به ایران را احتمالی جدّی ارزیابی می کند، بنیادگرایان جمهوری اسلامی با دست گشوده تری می توانند قدرت را در ‏قبضه خود بگیرند، و به بهانه خطر "دشمن" جامعه مدنی نوپای ایران را سرکوب نمایند. جنبش دموکراسی خواهی ایران، ‏در وضعیت امنیتی – اضطراری ، در شرایطی که خطر جنگ هر لحظه می تواند به واقعیت تبدیل شود، در شرایط کاملاً ‏دو قطبی سیاسی که حکومت می کوشد همه مخالفان خود را "مزدور دولت آمریکا" معرفی کند، به شدت آسیب خواهد دید. ‏در چنین شرایطی، مدافعان حقوق بشر و فعالان جامعه مدنی خود را در موقعیت ناخواسته ای می یابند که آنها را ناگزیر می ‏کند میان حکومت خودکامه و بنیادگرای حاکم بر ایران و وضعیتی نظیر آنچه در عراق می گذرد یکی را برگزینند. کوبیدن ‏بر طبل جنگ، حتی در حدّ یک سناریوی روی میز، لاجرم چنان دوراهی ای را بر مردم ایران، از جمله فعالان جامعه ‏مدنی، مدافعان دموکراسی، و آزادیخواهان، تحمیل خواهد کرد. و از قضا این دقیقاً خواست و آرزوی زمامداران بنیادگرای ‏حاکم بر ایران است که از آن سوی دیگر مدام بر طبل جنگ می کوبند. از این روست که به گمان من باید حمله نظامی به ‏ایران را تحت هر عنوان و بهانه ای محکوم کرد. آزادیخواهان و دموکراسی خواهان ایرانی از دولت کانادا انتظار دارند که ‏تصمیم عاقلانه و شجاعانه ی عدم ورود به جنگ عراق را،با در دست گرفتن پرچم مخالفت با حمله ی نظامی به ایران تکرار کند و ‏نشان دهد که با ویرانی زیرساخت های یک کشور و کشتار زنان و کودکانش نمی توان به صلح و دموکراسی دست یافت. در عین ‏حال، ما با هرگونه تحریمی هم که بر درد و رنج مردم بی گناه ایران بیفزاید مخالف هستیم. نباید به جای مجازات زمامداران ‏بنیادگرای حاکم بر ایران، مردم ایران مجازات شوند. در عوض می توان کیفرخواستی علیه تمام زمامداران حاکم بر ایران ‏که در شکنجه، ترور، و قتل عام دگراندیشان و دگرباشان دست داشته اند، تشکیل داد، و آنها را در اوّلین فرصت ممکن ‏بازداشت کرد و در دادگاهی بین المللی به جرم جنایت سازمان یافته علیه بشریت محاکمه نمود. جامعه جهانی باید به دولت ‏های سرکوبگر برای رعایت حقوق بشر و گذار به دموکراسی فشار وارد آورد، اما این فشار، مجموعه ای از تشویق ها و ‏تنبیه هاست. بسته پیشنهادی اتحادیه اروپا به دولت ترکیه ، آنقدر می ارزید که دولت آن کشور برای عضویت در اتحادیه ‏اروپا، چند هزار قانون خود را تغییر داد، مجازات اعدام را لغو کرد، و به شهروندان ترکیه این حق را داد اگر در دادگاهی ‏در ترکیه محکوم شدند، از دادگاه اروپا درخواست تجدید نظر در حکم صادره را بنماید. سرمایه گذاری گسترده در ایران، ‏ارسال تکنولوژی پیشرفته به ایران ، در نظر گرفتن منافع منطقه ای ایران و پذیرش نقش فعال ایران در جامعه جهانی، می ‏تواند بخشی از بسته پیشنهادی برای رعایت حقوق بشر و گذار به دموکراسی باشد. از سوی دیگر اگر حاکمان ایران به ‏رعایت حقوق بشر و روند دموکراتیک کردن ایران تن ندادند می توان مجازاتهای متعددی را برای ایشان درنظر گرفت.
‏
حکومت ایران، حکومت اقلیتی است که اراده خود را بر اکثریت جامعه ایران، از جمله جوانان، زنان، و کارگران ‏به زور تحمیل می کند. این حکومت حقوق دموکراتیک مردم ، تنوع سلیقه ها و عقاید دینی و سیاسی و سبک های زندگی ‏را نادیده می گیرد و عقاید ، سلیقه ها و رفتارهای متفاوت با الگوی مورد تجویز خود را سرکوب می کند. این حکومت ‏مخالفان سیاسی خود را که حامی برابری همه شهروندان (صرف نظر از مذهب، قومیت، جنسیت، وعقیده سیاسی) و ‏خواهان آزادی بیان و عقیده و حذف امتیازات ویژه حاکمان و اقلیت اندک طرفدار حکومت هستند، سرکوب می کند. این ‏حکومت حقوق برابر زنان در عرصه های سیاسی و اقتصادی و حقوقی و حق برخورداری برابر از قدرت تصمیم گیری ‏در امور خانواده را نادیده می گیرد. حکومت بنیادگرای حاکم بر ایران نوعی آپارتاید سیاسی را به نام حقّ نظارت ‏استصوابی توسط شورای نگهبان منتخب رهبر جمهوری اسلامی اعمال می کند. این منتخبان رهبری هم قدرت سیاسی را ‏حق ویژه و مادام العمر همان رهبر می دانند. حکومت ایران مخالفان سیاسی و عقیدتی خود را خودسرانه بازداشت می کند، ‏به مدت نامحدود در بازداشت نگاه می دارد و آنها را از حق دسترسی به وکیل و ملاقات با خانواده های خود محروم می ‏کند. بسیاری از بازداشت شدگان در سلول های انفرادی نگهداری می شوند، و مورد آزار جسمی و روحی قرار می گیرند تا ‏علیه عقاید و دوستان خود و نیز سایر فعالان سیاسی مخالف حکومت "اعتراف" کنند. بر این فهرست می توان از جمله ‏نقض حقوق اقلیت های قومی، دینی ، و جنسی را نیز افزود.دخالت بشر دوستانه ی بین المللی باید تقویت جامعه و مردم ‏ایران را در برابر این اعمال سرکوبگرانه مد نظر قرار دهد تا نگرانی درباره تغییر موازنه ی قوای نظامی به ضرر این یا ‏آن قدرت منطقه ای یا جهانی در خاورمیانه. ایران قدرتمند دموکراتیک، موازنه ی قوا را به نفع دموکراسی در کل ‏خاورمیانه تغییر خواهد داد.مجازات ایران، برای تأمین برتری نظامی و استراتژیک دولت اسرائیل در منطقه، بر شکاف ‏جهان اسلام و جهان غرب خواهد افزود و موجب گسترش بنیادگرایی در منطقه خواهد شد.اما مجازات شدید رژیم ‏بنیادگرای حاکم بر ایران، زمانی که زنان مدافع برابری حقوقی را به زندان می اندازد، یا کارگران را به خاطر تشکیل ‏اتحادیه ی مستقل کارگری مجازات می کند، یا دانشجویان را با نیروهای نظامی و شبه نظامی سرکوب و در زندانها شکنجه ‏می کند ،یا در شبه انتخابات غیر رقابتی و غیر آزادش هم صلاحیت هزاران رقیب اصلاح طلب را رد می کند، به گسترش ‏دموکراسی و حقوق بشر در ایران یاری می رساند. ایران کلید منطقه است، دموکراتیزاسیون ایران، دموکراتیزاسیون منطقه ‏را به دنبال خواهد آورد.
‏
حمایت از دموکراسی و حقوق بشر در ایران وظیفه اخلاقی دولت ها و نهادهای جامعه مدنی در کشورهای غربی ‏است. من از حمایت اخلاقی- معنوی ای که نهادهای مطبوعاتی، سازمانها و نهادهای مدافع حقوق بشر، و نمایندگان مردم در ‏همه سطوح سیاسی در کشورهای غربی (خصوصاً نهادهای مدافع حقوق بشر کانادایی) از جنبش دموکراسی خواهی در ‏ایران ابراز داشته اند به سهم خود تقدیر و تشکر می کنم. بزرگترین قوّت دمکراسی، نیروی الهام بخش و برتری اخلاقی آن ‏است. از مؤسسه حقوق و دمکراسی و همه کسانی که به پایدار ماندن این نیروی الهام بخش و این قدرت برتر اخلاقی یاری ‏می رسانند از صمیم قلب تشکر می کنم.
‏
اکبر گنجی
اتاوا،کانادا
‏4 دسامبر 2007‏