ايران امروز

بمبگذاران انتحاری از پاکستان وارد می‌شوند

ايسنا: سازمان ملل در گزارشی اعلام کرد که بيش از نيمی از بمبگذاران انتحاری که طالبان برای حملاتش در افغانستان به کار می‌گيرد، شهروند افغانستان نيستند.

در اين گزارش با اشاره به افزايش شديد حملات انتحاری طی دو سال گذشته آمده است: بيش از ۸۰ درصد اين بمبگذاران، در پاکستان به خدمت گرفته شده و آموزش داده می‌شوند.

تيم سازمان ملل در افغانستان اين گزارش را مصادف با ششمين سالگرد نخستين بمبگذاری انتحاری در افغانستان منتشر کرد.

در آن حمله احمد شاه مسعود فرمانده نيروهای مجاهدين که عليه طالبان می‌جنگيد به قتل رسيد؛‌

اما پس از سال ۲۰۰۵ بود که استفاده از حملات انتحاری در افغانستان به عنوان ابزار شورش از سوی طالبان متداول شد.

افغانستان سال گذشته شاهد ۱۲۳ حمله انتحاری و در سال جاری تا پايان اوت شاهد ۱۰۳ حمله انتحاری بود.

در شش ماه نخست سال، اين حملات به مرگ ۱۹۳ تن که ۱۲۱ تن از آنها غيرنظاميان افغان، ۶۲ تن مامور امنيتی افغان و ۱۰ تن نيروهای خارجی بودند، منجر شد.

اين گزارش می‌افزايد: افغان‌ها بايد اين واقعيت را بپذيرند که هموطنان آنها نيز دست به چنين حملاتی می‌زنند.

در گذشته، رهبران افغان گاهی می‌گفتند که شهروندان کشورشان اصولا مرتکب بمبگذاری انتحاری نمی‌شوند.

با اين حال سازمان ملل معتقد است که بيش از نيمی از مهاجمان، خارجيانی هستند که عمدتا از پاکستان و همچنين کشورهای عرب و آسيای مرکزی می‌آيند.

بسياری از آنها افغان‌هايی هستند که بخش عمده‌ای از عمرشان را در اردوگاه‌های آوارگان در پاکستان گذرانده‌اند.

براساس اين گزارش،‌ بمبگذاران انتحاری در افغانستان از چند نظر از بمبگذاران انتحاری در ساير کشورها متفاوت هستند. آنها معمولا فقير و کم سواد هستند و در اغلب موارد در مکاتب نواحی قبيله نشين پاکستان درس خوانده‌اند.

تاکنونی هيچ زنی در افغانستان دست به حمله انتحاری نزده است. به علاوه آنها پيش از عمليات بيانيه منتشر نمی‌کنند و تلاشی هم از سوی طالبان برای ادای احترام به خانواده‌هايشان صورت نمی‌گيرد.

در واقع بسياری از خانواده‌ها اصلا از اين که فرزندشان در ماموريت انتحاری کشته شده خبر ندارند.

حامد کرزای رييس جمهور افغانستان، اخيرا يک جوان افغان را که تلاش وی برای قتل يک والی در حمله انتحاری ناکام مانده بود، بخشيد.

پدرش وی را به مکتبی در پاکستان فرستاده بود اما خبر نداشت که او را برای انجام عمليات انتحاری به افغانستان باز پس فرستاده‌اند.

نويسندگان گزارش سازمان ملل معتقدند که بسياری از مهاجمان به ترياک اعتياد دارند و بسياری نيز يتيم هستند.

در اين گزارش آمده است:‌ مقام‌ها موفق به جلوگيری از بسياری از اين نوع حملات شده‌اند و حتی حملاتی که موفقيت آميز است، تلفات زيادی به جا نمی‌گذارد.

با اين حال ۸۰ درصد قربانيان آنها غيرنظاميان هستند و اين درحالی است که قصد بمبگذاران ظاهرا هدف گرفتن نيروهای امنيتی افغان يا خارجی است يا اهداف دولتی.

نويسندگان گزارش با بيش از ۲۰ بمبگذار ناکام که در زندان‌های افغانستان هستند، مصاحبه کردند. سن آنها از يک پسر بچه ۱۵ ساله تا مردی پنجاه و اندی ساله متفاوت بود.

برخی از آنها در انتظار محاکمه بودند؛ اما به گفته سازمان ملل هيچ يک به مشاوره حقوقی متوسل نشده‌اند.

برخی از مصاحبه شوندگان گفتند که گول خورده‌اند يا حتی به آنها گفته شده بود در انفجار کشته نخواهند شد و جايزه نقدی دريافت خواهند کرد.

بنا به اين گزارش، کسانی که بمبگذاران را مثلا با تهديد به سر بريدن وادار به عمليات انتحاری می‌کنند، خود به ندرت حاضر به انجام آن می‌شوند.

اما سايرين با انگيزه زياد مثلا به خاطر خشم از حضور نيروهای خارجی در افغانستان، مرگ غيرنظاميان در حملات نيروهای ائتلافی، يا به خاطر آنچه فساد در دولت افغانستان می‌دانند، اقدام به حملات انتحاری می‌کنند.

بسياری گفتند که از مرگ غيرنظاميان در حملات انتحاری متاسف هستند، اما مهاجمان معتقدند که مردم عادی به عنوان "شهيد به بهشت" خواهند رفت.

سازمان ملل می‌گويد که اين گونه حملات عمدتا باعث تضعيف اعتماد مردم به وضعيت افغانستان می‌شود و بر طبق نظرسنجی‌ها، تنها يک دهم افغان‌ها معتقدند که حملات انتحاری هميشه و گاهی موجه هستند.

تام کويينگز، نماينده ويژه دبير کل سازمان ملل در افغانستان، گفت: درحالی که حملات انتحاری از نظر نظامی بی‌اثر است، می‌تواند تاثير تبليغاتی شديدی داشته باشد و باعث جلب توجه به طالبان شود.

يک نمونه بمبگذاری ماه فوريه در نزديگی پايگاه هوايی بگرام بود که بيش از ۲۰ غيرنظامی را کشت در حالی که ديک چنی، معاون رييس جمهور آمريکا، در داخل پايگاه بود.

کويينگز گفت: برای تضعيف مهاجمان لازم است نيروهای خارجی در افغانستان هرچه در توان دارند برای کاهش تلفات غيرنظاميان در حملات خود انجام دهند و نيروهای افغان نيز مسووليت بيشتری در تامين امنيت به عهده گيرند.

وی همچنين گفت: خوب است اگر کشورهای اسلامی می‌توانستند سرباز در اختيار نيروهای امنيتی ناتو (ايساف)‌ قرار دهند.

در حال حاضر تنها کشورهای اسلامی که به ايساف کمک نظامی می‌کنند ترکيه، جمهوری آذربايجان و آلبانی هستند.