نامه پرستویی به خامنه‌ای: سفره‌های مردم خالی است

پرویز پرستویی، بازیگر سرشناس در نامه‌ای خطاب به رهبر جمهوری اسلامی، در حمایت از مردم معترض ایران، نوشت: «حکم رفاه ملت را با خون بنده امضا کنید.»

پرستویی در این نامه که روز سه‌شنبه، ۲۷ اردیبهشت، در اینستاگرامش منتشر کرد، ابتدا به موضوع جنجالی شدن حضورش در آمریکا اشاره کرده و در پاسخ به اتهام عضویت در نیروی قدس سپاه نوشته است: «نه دولتی‌ام، نه سپاهی، ولی با افتخار یک ایرانی‌ام.»

متن نامه پرویز پرستویی:

سلام به محضر، آیت الله سید علی خامنه‌ای
رهبر جمهوری اسلامی ایران
بنده حدود یک ماه پیش به دعوت گروه های صلح طلب آمریکایی برای نشان دادن فیلم مستندی به نام(( قصه های هزار و یک روز)) ساخته حبیب احمد زاده به آمریکا سفر کردم
فیلمی که پیام اش صلح بود .
در چندین شهرآمریکا این فیلم به نمایش گذاشته شد ،که خدارا شکر با عکس العمل های خوب مردم هم مواجه شدیم ،چه آمریکایی و چه ایرانیان عزیز.
بماند که فقط در دو اکران با ۸ نفر بیرق بدست و جیره خوار مواجه شدیم که با فحاشی و شعار مانع ورود مردم برای دیدن فیلم شدند که نتیجه ای هم نداشت.
وحتی موجب شد که بنده با یک نفر از آنها که یک قهرمان پوشالی دوپینگی جودو و آواره در آمریکا بود، درگیر شوم و کار به پلیس کشیده شود و...که هنوز هم پس لرزه آن تمام نشده وکار به کنگره هم کشیده شده که چرا به بنده ویزا داده اند، باز هم مهم نیست.
و هنوز در تمام رسانه های آنور آبی هم برنامه پُر کن شده ام و مدام توهین و سرزنش و نسبت های دروغ که مثلا بنده عضو موثر سپاه قدس هستم و....باز هم مهم نیست.
چرا که به قول حاج کاظم آژانس شیشه ای
من یک عهدی با خدای خودم بسته ام و پای همه چیز می ایستم
بنده به هیچ ارگانی وصل نیستم
نه دولتی‌ام
نه سپاهی
ولی با افتخار یک ایرانی‌ام
هنرمندم
یک آزاد اندیشم
رسالت ۵۵ سال فعالیت‌ام در عالم هنر خدمت به مردم بوده و هست و خواهد بود.
حال عرض اصلی‌ام این است:
بنده همه توهین‌ها و فحاشی و هتک حرمت را از جانب عده ای که به دروغ خود را مدافع مردم می‌دانند به تن میخرم، اما حرف اصلی‌ام این است، باور دارم که مملکت ما از ثروت خوبی برخوردار است
ما فقیر نیستیم
ما ندار نیستیم
ما کشور ثروتمندی هستیم، حتی اگر تا ابد در تحریم بمانیم
بزرگترین ثروت این مملکت مردم هستند که همیشه مدارا کرده‌اند و ایستادگی، و هیچوقت پشت به دولت و دولت‌هایی که آمدند و رفتند و هستند نکرده‌اند.
حال روا نیست معلم به جای بودن در مدرسه در خیابان‌ها از نداری شعار من رفاه ندارم بدهد
روانیست مردم از نداری و تنگدستی در خیابانها گاز اشک‌آور بخورد و گلوله
مردم پول ندارند
توان خرید مرغ و ماکارونی و روغن ندارند
سفره هایشان خالی است
شرمنده زن و بچه‌هایشان هستند
جای مردم در کنار خانواده است نه زندان آنهم بخاطر نبود معاش
قسم به خون پاک شهدا
قسم به زخم‌های پینه بسته جانبازان
قسم به قلب پاک مردم
حاضرم مرا در میدان بزرگ شهر بدار آویزند
ولی مردم آبرو دار ایران زمین رفاه داشته باشند
مردم دلشکسته‌اند
از شما خواهانم
حکم رفاه ملت را امضا کنید
والسلام