نرگس محمدی: درد امان ناهید تقوی را بریده است

مسئولان قوه قضاییه “زندانی بیمار” را تا نهایت مرز ممکن، تا مرز از دست دادن سلامتی، آزار و محرومیت می‌دهند.

دومین بار است که ناهید تقوی ۶۸ ساله را در چنین وضعیتی می‌بینم. آنقدر درد می‌کشد که درد را به وضوح در چهره‌اش می‌توان دید. به سختی از تختش بیرون می آید، به بهداری می رود و آمپول مسکن قوی تزریق می کنند و به تختش برمی‌گردد.

عادت دارم ناهید را روزی چند بار با پاکت سیگار و لیوان قهوه‌اش در حیاط با رویی گشاده و پر مهر و با مباحث عمیق و تیزبینانه‌اش ببینم. اما چند روز است که درد امانش را بریده است. این درد را از ۲۲۰ روز سلول انفرادی‌اش دارد.

ناهید فارغ التحصیل رشته معماری از دانشگاه فلورانس ایتالیاست. مهرماه سال ۹۹ در خیابان بازداشت و به سلول‌های انفرادی ۲-الف سپاه پاسداران منتقل شد. او دویست و بیست روز را در سلول انفرادی کوچکی، تنها، با سه پتو (یکی زیر سر، یکی زیر و یکی رو) سر می‌کند. نبود نور، هوا، فضا برای تحرک، غذای بی‌کیفیت، محرومیت از مراقبت پزشکی و بهداشت و سابقه دیسک‌کمر، فشارهای روانی و عصبی، فشار ممتد بازجویی موجب می‌شود تا دیسک کمر او حادتر شده و مبتلا به دیسک گردن، کنترل ناپذیری دیابت و فشار خون شود.

ناهید تا بهمن ۱۴۰۰ از دسترسی به پزشک متخصص محروم بوده در حالی که انگشتان دستش از کار می‌ماندند. قرص‌های متعدد از بهداری داخل زندان وضعیت او را روز به روز بدتر می‌کند و نهایتا از تیر ۱۴۰۱ او برای تزریق کورتون به مفاصل بدن که تزریق بسیار دردناکی است اعزام می‌شود. اعزام دوم با ماهها تاخیر، یعنی ماهها درد و شکنجه، بالاخره در فروردین ۱۴۰۲ اتفاق افتاد.

این روزها ناهید دوباره درگیر خشک‌شدن انگشتان دست و درد شدید در گردن، کمر و دستانش است. علی‌رغم دستور پزشکی قانونی وابسته به قوه قضاییه او نباید در محیط پر اضطراب و استرس باشد. ولی هر دو بار ناهید پس از تزریق بسیار دشوار و دردناک کورتون به مفاصل، از روی تخت بیمارستان یک راست به روی تخت زندان منتقل می‌شود. تا کی این آزار ادامه خواهد داشت؟

نرگس محمدی / زندان اوین