این چرخه را قطع کنید! / احمد زیدآبادی

سیاست عرصۀ تدبیر و سنجش و عقلانیت است؛ ما اما آن را به صحنۀ زورآزمایی کلامی و فیزیکی در آورده‌ایم.

در طول تاریخ دویست ساله‌مان هیچ مشکل و بحرانی از سوی حکومت‌ها و همینطور مخالفان‌شان از راه تدبیر حل نشده است. هر چه بوده تلاش برای غلبه بر دیگری از راه زور بوده است.

ما در سیاست، استعداد و توان “گذشت” را به کلی از دست داده‌ایم. ورد زبانِ اجدادمان ” صلوات بر گذشته‌ها” برای فصل خصومت و آغازی دوباره بوده است، ولی این سنت هیچ اثری در بازی قدرت این مملکت نداشته است.

همه مدعی کوشش برای نجات کشور و آسایش مردم خود هستیم، اما قربانی اصلی برانگیختگی عاطفی و احساسی ما و تبدیل آن به زورآزمایی‌های سیاسی، کشور و مردم ما بوده‌اند.

در پی جان باختن زنده‌یاد مهسا امینی در مقرّ گشت ارشاد، اعتراضی از سر همدردی و برای نشان دادن اهمیت جان یک انسان بیگناه صورت گرفت، اما پیامد تأسف‌بار آن تا کنون، ده‌ها مادر ایرانی دیگر را هم داغدار فرزندان خود کرده است.

اینک سخنگوی قوۀ قضائیه می‌گوید: “مردم مطالبه دارند که بدون هیچگونه مسامحه و با قاطعیت و صلابت کامل با مسببین اصلی این آشوب‌ها و آشوب‌طلبان وابسته به دشمن برخورد نمایئم.”

از وی باید پرسید کدام “مردم” چنین مطالبه‌ای دارند؟ چرا بخشی از قشر حامی خودتان را “مردم” می‌نامید؟

مردمی که در کوچه و خیابان می‌توان نظر آنها را جویا شد، هیچکدام با انتقامجویی و تداوم “چرخۀ خشونت” در بین ایرانیان موافق نیستند. آنها از اجدادشان آموخته‌اند که برای عبور از چرخۀ انتقام و خشونت دائمی، بر گذشته‌ها صلوات بفرستند ولی اهل قدرت از آنها نمی‌آموزند.

از سخنگوی قوۀ قضائیه می‌پرسم: در طول ۴۴ سال گذشته همکاران و اسلاف وی در دستگاه قضایی، چند بار همین حرف وی را تکرار کرده‌اند؟ پس از هر ناآرامی اجتماعی، مقام‌های قضایی، نخستین سخن‌شان “برخورد بدون مسامحه و با قاطعیت و صلابت کامل با مسببان” بوده و در پی آن احکام شدید و غلیظی هم علیه بازداشت شدگان صادر شده است. مسئولان کشور یک بار هم که شده از خود بپرسند که همۀ این احکام، چه اثری بر پیشگیری از تکرار ناآرامی‌ها داشته است جز اینکه دوباره بخشی از مردم را به خشم آورده و آنان را مترصد ناآرامی دیگری در آینده کرده است؟

تا کی تا کجا باید این چرخه ادامه یابد و زندگی را در کام این ملت رنج‌کشیده تلخ‌تر از زهر کند؟

یک بار هم که شده تدبیر به خرج دهید و با بررسی منصفانۀ عوامل و ریشه‌های بازتولید این نوع ناآرامی‌ها، روش‌های حکمرانی خود را تغییر دهید و حلقه‌های چرخۀ خشونت را از هم باز کنید. اگر گام مشخص و آشکاری در این جهت بردارید همین مردم معترض، خود مانع هر نوع اخلال امنیتی در این کشور از آن سوی مرزها خواهند شد.

پس این چرخه را قطع کنید. چرخۀ خشونت در این کشور اگر همچنان بچرخد، تمامیت موجودیت ما را در زیر زبانه‌های بی‌رحم خود له خواهد کرد. این جمله فقط خطاب به حکومت نیست خطاب به همۀ کسانی است که در صحنۀ سیاست و اجتماع ایران نقشی برای خود قائل‌اند. اگر به هوش نباشیم، دروازه‌های دوزخ به روی‌ کشورمان گشوده خواهد شد!