دوست جدید هم‌آرمان / کیوان صمیمی

(در زندان چه می گذرد، شماره ی۲۷)

۱۳ آذر۱۴۰۰

بند ۴ کتابخانه‌ی بزرگی دارد و کتاب‌های خوبی که با همت زندانیان و همراهی زندان، جمع شده است. در آنجا با افشین پورجم که از مارکسیست‌های قدیمی است و در زندان مشغول نوشتن کتاب جامعه‌شناسی سیاسی و نقد اقتصاد سیاسی است، آشنا شدم و ایشان شعر زیر را اخیراً سروده است:

فرزندان خلق

هنوز خون ریختن کار خطیری می‌نمود
هنوز مردن، مرگ را از ارزان نمی یافت
و امید از آینده ایی بهتر،پرتو می افکند هنوز
و ما استوار و پیوسته، مزین به سائقه‌ی آگاهی
می‌پیماییم راه را
تا هویت تازه‌ایی یابیم در جنبش برخاسته
که ستمدیدگان را نوید است
و محکومان جامعه را از حاکمان، نیرومندتر
تا ملال ابتذال روزمره را ناامید گرداند
همدرد با ستمدیدگان آگاه
بر علیه زیاده‌خواهان توتالیتر/زندگی را زنده نگه می‌داریم
چون فرزندان خلقیم
از تیره‌ی زحمتکشان برای بقا
و روشنفکرانی برای زیستن در آزادی
مارکسیسم را دوای درد های اجتماعی می‌پنداریم
استوار به امید رستاخیزی این جهانیم
و رسیدن به بهشتی زمینی
ضد استعمار، استثمار و آزادی‌بخش
یکدلیم و ترسی از عقوبتش نداریم
در افق بیکران پندارها
همه‌ی پارادایم ‌ها را در چشم انداز آرمانمان گشوده‌ایم
وارثان سوسیالیزم علمی
که ما را رهسپار هدفی انسانی و شریف کرده است
و هیچ لحظه‌ایی از عمر را بیهوده نمی گذرانیم
انسانی زیستن
هرگز چیزی جز دوست داشتن نمی‌نمود
دمیدن آفتاب و نفس کشیدن کافی نیست
عاشق بودن
و هم‌راز دردها و رنج‌های بشری زیستن
امری وجودی است که برای تحقق آرمانمان معنا کردیم
جز این هر چه باشد این آسمان، بی ستاره است
عشق ورزیدن به آرمان توده‌ها
پرتوی از خورشید لایزال هستی بخش جهان افروزیم
موجیم که در تلاطم اقیانوس نهضت
به امید رسیدن به ساحل رهایی نخواهیم آسود