عبدالله مومنی: ١٨ تير تاوان تاثيرگذاری, حق‌‏طلبی و روشنگری دانشجويان در عرصه سياسی بود

سخنگوی سازمان دانش‌‏آموختگان ايران (ادوار تحكيم وحدت) گفت: برخوردهای سازمان‌‏يافته با هدف كنار گذاشتن جنبش دانشجويی از تحولات سياسی، دانشجويان را به سمت استقلال و دوری گزيدن از قدرت هدايت كرد و موجب قطع ناف و وابستگی تشكل‌‏های فعال دانشجويی به نهادهای قدرت و احزاب سياسی شد.
عبدالله مومنی، حادثه ١٨ تير ٧٨ را نماد مظلوميت دانشجويان عنوان كرد و به خبرنگار "ايلنا" گفت: ١٨ تير تاوان تاثيرگذاری, حق‌‏طلبی و روشنگری دانشجويان در عرصه سياسی بود و پس از آن خط برخورد و ايجاد محدوديت برای دانشجويان و فعالان مستقل دانشجويی كليد خورد و هزينه فعاليت دانشجويی و سياسی بالا رفت.
وی تصريح كرد: اين حادثه پروژه‌‏ای بود كه با هدف ايجاد محدوديت برای دانشجويان و اصلاح‌‏طلبان، كاهش پتانسيل و توان جنبش اجتماعی و دانشجويی و كنار گذاشتن دانشجويان به عنوان يكی از پايه‌‏های اصلی اصلاحات از عرصه سياست اجرا شد.
مومنی با تصريح بر اينكه دلايل چنين تهاجمی به دانشجويان را می‌‏بايست در نقش جريان دانشجويی در تحولات پس از دوم خرداد و ايجاد فضای اصلاحی در كشور جست‌‏وجو كرد، اظهار داشت: اين حادثه حاصل انتقام‌‏جويی و كينه‌‏توزی از دانشجويان بود؛ دانشجويانی كه به عنوان كانون اصلی اصلاحات دموكراتيك و تحولات بنيادين، زمينه‌‏ساز آگاهی‌‏بخشی و روشن‌‏گری مردم و افكار عمومی بودند.
مومنی خاطرنشان كرد: در اين حادثه اصلاح‌‏طلبان به موجب مصلحت‌‏جويی در برابر برخوردی كه با دانشجويان صورت گرفت، كوتاه آمدند و اين خود موجب ايجاد فاصله بين دانشجويان و اصلاح‌‏طلبان شد.
وی اظهار داشت: سكوت مصلحت‌‏جويانه اصلاح‌‏طلبان نسبت به اين مساله، به قطع وابستگی دانشجويان از نهادهای قدرت و ايجاد ترديد و دودلی در حمايت جدی دانشجويان و هوادارنشان از اصلاحات خاتمی منجر شد، به گونه‌‏ای كه پس از ١٨ تير ٧٨ ما روز به روز شاهد افول فضای بانشاط سياسی و سقوط جايگاه اصلاح‌‏طلبان در نزد دانشجويان بوديم.
سخنگوی سازمان دانش‌‏آموختگان ايران تاكيد كرد: گرچه ماجرای ١٨ تير به خيال خام طراحان آن به اضمحلال كشاندن جنبش دانشجويی و به خاموشی كشاندن چراغ روشنگری دانشگاه را دنبال می‌‏كرد اما مجموعه تحركات دانشجويی بعد از ١٨ تير ٧٨ و تاثيرگذاری و نقش دانشجويان در تحولات سياسی كشور و پديد آوردن گفتمان دموكراسی‌‏خواهی در جامعه، نشانگر توان و ظرفيت دانشجويان در مقابله با محدوديت‌‏های ايجادشده است.
وی در پايان اظهار داشت: گرچه هر روزه شاهد ايجاد محدوديت و ايجاد چالش برای فعاليت‌‏های مستقل دانشجويی و فعالان دانشجويی هستيم، به گونه‌‏ای كه حتی از حق برگزاری برنامه -كه از حقوق مسلم و بديهی آنهاست- محروم شده‌‏اند اما معتقديم نتيجه اين محدوديت‌‏ها و دشواری‌‏ها به ايجاد فضای تك‌‏صدايی در محيط دانشگاه منجر نخواهد شد و دانشجويان از طرق مدنی و مسالمت‌‏آميز در جهت گسترش آزادی‌‏های سياسی و اجتماعی، تعميق دموكراسی و توسعه حقوق بشر تلاش خواهند كرد.

عباس عبدی : نه خود واقعه ١٨ تير ماه بلكه نگرشی كه نسبت به چگونگی حل آن وجود داشت، سرنوشت امروز اصلاحات را رقم زد.

به گزارش خبرنگار "ايلنا"، اين عضو سابق جبهه مشاركت ايران اسلامی در نشستی كه به مناسبت فرارسيدن سالگرد واقعه ١٨ تير در اين حزب برگزار شد, با بيان اينكه سه گروه در ماجرای كوی دخيل بودند، گفت: يك گروه سركوبگران هستند كه با آنها كاری ندارم، گروه ديگر دانشجويان هستند كه با توجه به ظرفيت‌‏هايشان در آن مقطع هيچ نقدی به آنان ندارم.
وی اظهار داشت: اگر بخواهيم از منظر يك آدم ميانسال و مجرب دانشجويان را نقد كنيم، تمام دوران دانشجويی ما هم قابل نقد است البته می‌‏شد جلوی آن تندروی را گرفت و اين تنها از عهده خاتمی برمی‌‏آمد كه نكرد.
عبدی با اشاره به سياست پرهيز از تشنج خاتمی تصريح كرد: آنانی كه در گذشته فارغ از انگيزه‌‏هايشان كوشش كردند از تنش پرهيز كنند، منشاء تشنج در كشور شدند چرا كه انگيزه درست موجب صدق در تصميم نمی‌‏شود.
وی گفت: سكوت در برابر ١٨ تير و ٢٢ تير منشاء تشنج شد و اين كاری غيرمسوولانه بود.
اين پژوهشگر افزود: اگر خاتمی به كوی می‌‏آمد و قول برخورد با سركوبگران را می‌‏داد, قضيه فيصله می‌‏يافت ولی مسوولان ما كاملا منفعل به كناری نشستند.
عبدی ادامه داد: آنچه در احكام دادگاه ١٨ تير حاصل شد، بدتر از آن چيزی بود كه در ١٨ تير حادث شد و اين نشان داد كه دانشجويان حق داشتند كه اميدی به روال قضايی معمول نداشته باشند, مگر خاتمی از خودش مايه می‌‏گذاشت.
عضو شورای سردبيری صبح امروز, سياست‌‏های پرهيز از تنش خاتمی را صحيح ندانست و گفت: معتقد بودم بايد عليه هر دو طرف درگير در حادثه كوی موضع‌‏گيری قاطع شود.
عبدی طولانی شدن زمان درگيری‌‏ها را عامل منفی ديگری دانست و شخص خاتمی را عامل تبعات منفی آن معرفی كرد كه از نتايج آن در دوران پس از ١٨ تير هم استفاده نكرد.


علوی‌‏تبار: اولويت اول خاتمی يعنی«پرهيز از تنش و درگيری» سايه سنگينی بر ساير اهداف وی انداخت

علوی‌‏تبار: ١٨ تير گذشته است و تنها بايد از آن عبرت گرفت، از جمله اينكه اگر چه سازش در سياست خوب است اما بايد معلوم شود در مقابل هزينه‌‏ای كه می‌‏پردازيم، چه می‌‏گيريم، اين كاری بود كه بايد خاتمی انجام می‌‏داد.
نشستی به مناسبت فرارسيدن سالگرد واقعه ١٨ تير ماه با سخنرانی عليرضا علوی‌‏تبار و عباس عبدی و با تشكيل ميزگردی با حضور دانشجويان حاضر در آن واقعه در جبهه مشاركت ايران اسلامی برگزار شد.
به گزارش خبرنگار "ايلنا"، عليرضا علوی‌‏تبار در اين نشست با ارايه تصويری تحليلی از اين واقعه، گفت: نيروهای موثر در اين ماجرا, اصلاح‌‏طلبان, معترضين درگير و سركوبگرها بودند كه با تحليل و شناخت اين سه جريان می‌‏توان به چرايی اين فاجعه و تبعات آن پی برد.
وی در مورد نقش اصلاح‌‏طلبان در جريان ١٨ تير و روزنامه‌‏هايی مثل صبح امروز كه خود در شورای سردبيری آن حضور داشت و نيز احزاب اصلاح‌‏طلب، گفت: من هميشه معتقد بوده‌‏ام طيف گسترده اصلاح‌‏طلب متشكل از سه نيرو با سه هدف مختلف بود كه ما از هر كدام آنها يك انتظار داشتيم؛ گروهی برای كسب قدرت، گروهی برای حفظ قدرت و گروهی برای تغيير ساختار قدرت آمده بودند بنابراين نبايد از اين سه گروه يك انتظار داشت.
علوی‌‏تبار در مورد چگونگی تمايز بين اين گروه‌‏ها، اظهار داشت: اگر به ميزان آمادگی برای پرداخت هزينه به خصوص به صورت شخصی، نوع تعاملی كه با بخش‌‏های آمرانه قدرت می‌‏كنند، نوع تحليلی كه از اوضاع دارند و زاويه نقد آنها به وضع موجود توجه شود، می‌‏توان وجوه تمايز آنها را دريافت.
وی با بيان اينكه برخی اصلاح‌‏طلب‌‏ها به محض اينكه به تريبون می‌‏رسند، به اصلاح‌‏طلب‌‏ها فحش می‌‏دهند و می‌‏دانند كه اصلاح‌‏طلب‌‏های ديگر نمی‌‏توانند جواب آنها را بدهند، گفت: اين دسته از اصلاح‌‏طلب‌‏ها به دنبال ترميم رابطه خود با قدرت هستند.
علوی‌‏تبار با اشاره به اينكه اصلاحات استراتژی تصريح نشده داشت و شامل سه گام می‌‏شد، گفت: گام اول كاركردی كردن حاكميت دوگانه بود، اگرچه اين امر به معنای دموكراتيزه كردن قدرت نيست، گام دوم ايجاد كردن حداكثر دموكراسی در ساختار حقوقی موجود با استفاده از ظرفيت‌‏های معطل مانده قانون اساسی و گام سوم گذر كامل به دموكراسی بود حتی اگر منجر به تغيير سيستم و قانون اساسی شود.
وی واقعه كوی دانشگاه تهران را در زمان برداشتن گام اول اصلاحات توصيف كرد و سپس به تحليل الگوی رفتاری خاتمی پرداخت.
علوی‌‏تبار با اشاره به اولويت‌‏بندی رفتاری خاتمی گفت: در رتبه اول رفتار خاتمی «پرهيز از تنش و درگيری» بود, دوم «گذر از بحران مشروعيت و مشاركت»، سوم «تغيير نظام تصميم‌‏گيری در امور عمومی با هدف عقلايی‌‏تر كردن آن» و چهارم «تنش‌‏زدايی با جهان خارج و برقرار كزدن پيوند قوی با آنها».
وی با تاكيد بر اينكه خاتمی اين اولويت‌‏بندی را پيش از رياست‌‏جمهوری‌‏اش هم داشت، به ذكر خاطره‌‏ای به نقل از مهاجرانی در اين باره پرداخت و گفت: در انتخابات دوم خرداد قرار بود خود خاتمی به همراه كديور در ستاد حضور داشته باشند اما خاتمی از حضور آنها صرف‌‏نظر كرد تا دچار تنش نشود.
علوی‌‏تبار ادامه داد: اولويت اول خاتمی سايه سنگينی بر ساير اهداف وی انداخت بنابراين از چنين مجموعه‌‏ای بايد توقع محدودی داشت.
وی سپس به تركيب معترضين درگير پرداخت و آنها را شامل انجمن‌‏های اسلامی دانشجويان دانست.
اين استاد دانشگاه گفت: دانشجويان صلاحيت و مقبوليت اين را ندارند كه به تنهايی يك جنبش ملی را هدايت كنند، اين واقعيتی است كه جنبش دانشجويی بايد به آن توجه كند، اگرچه اين جنبش می‌‏تواند يك جزء فعال از جريان رهبری‌‏كننده باشد. جنبش دانشجويی هر گاه در سال‌‏هايی مثل سال‌‏های ٤٠ تا ٥٥ و تسخير سفارت كه دانشجويان در جايگاه رهبری قرار می‌‏گيرند, فايده‌‏ای برای جامعه نداشته‌‏ است.
علوی‌‏تبار تاكيد كرد: جنبش دانشجويی به رهبری ملی نياز دارد.
وی با بيان اينكه جنبش دانشجويی بازوی اجرايی جريان روشنفكری است و اگر جريان روشنفكری متشتت و گيج باشد، دانشجوها هم گيج می‌‏شوند كه اين اتفاق در ١٨ تير افتاد، تصريح كرد: در جريان ١٨ تير رقبای روشنفكری در دانشگاه‌‏ها به دنبال حذف رقيبان سياسی ديگر خود در بين ساير روشنفكران بودند.
علوی‌‏تبار تصريح كرد: گروه ديگر در بين معترضين، انقلابيون شرمگين هستند. كسانی كه به دنبال روش اصلاح‌‏طلبانه نبودند. در جريان كوی كسانی به دنبال انقلاب بودند و اين روش اصلاح‌‏طلبانه نيست.
وی گروه ديگر را موج‌‏سوارانی نام برد كه به دنبال تثبيت رهبری خود با طرح شعارهای داغ هستند.
علوی‌‏تبار تلفيق دانشجوها، انقلابيون شرمگين و موج‌‏سوارها را در بين معترضين درگير موجب عدم وجود منطق در جريان كوی دانست و سپس به تحليل نيروهای سركوبگر پرداخت.
وی عناصری از اخراج‌‏شدگان قتل‌‏های زنجيره‌‏ای را كه رهبری‌‏شان بر عهده باند خاصی بود، در بين اين گروه معرفی كرد و گفت: اين باندها خصوصياتی مثل داشتن منابعی مثل اقتصاد زيرزمينی از طريق قاچاق و عدم شفافيت در مورد نيروهای هدايت‌‏كننده دارند.
علوی‌‏تبار راهبرد اين نيروها را شامل مقابله با استراتژی اصلاح‌‏طلبان مثل كاركردی كردن حاكميت دوگانه و خنثی كردن نهادهای دموكراتيك دانست و تاكيد كرد كه اين كار بيشتر توسط راست افراطی و نه محافظه‌‏كاران انجام می‌‏شد.
وی تصريح كرد: راست افراطی با هدف ترساندن مردم از اصلاح‌‏طلب‌‏ها در جريان ١٨ تير وارد شدند و آنها نشان دادند كه كاراتر از نيروهای حزبی محافظه‌‏كاران هستند.
علوی‌‏تبار گفت: ١٨ تير گذشته است و تنها بايد از آن عبرت گرفت، از جمله اينكه اگر چه سازش در سياست خوب است اما بايد معلوم شود در مقابل هزينه‌‏ای كه می‌‏پردازيم، چه می‌‏گيريم، اين كاری بود كه بايد خاتمی انجام می‌‏داد.
وی در مورد ديگر عبرت‌‏های ١٨ تير گفت: نبايد خودمان همديگر را بزنيم، گاهی تاسف می‌‏خورم كه برخی بزرگان اصلاح‌‏طلب تا تريبون به دست می‌‏آورند، به ساير اصلاح‌‏طلب‌‏ها فحش می‌‏دهند و فراموش می‌‏كنند كه از پله‌‏های همين اصلاح‌‏طلبان راديكال بالا رفته‌‏اند.
علوی‌‏تبار درس ديگر اين جريان را ارايه شعار متناسب با ظرفيت‌‏ها خواند و گفت: نه چپ‌‏روی كنيم, نه راست‌‏روی وگرنه برای همه مشكل ايجاد می‌‏شود. راست‌‏روی‌‏های خاتمی را نمی‌‏توان با چپ‌‏روی جبران كرد