در هفدهم‎ ماه مه سال ۲۰۲۰ (۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۹) دوست، رفیق و همرزم دیرینه مان اسدالله ‏‏(اسی) طیورچی پس از یک دورۀ طولانی بیماری در سن ۸۲ سالگی در محل سکونت‌اش در ‏فرانکفورت چشم از جهان فروبست.

پاره‌ای از ما اسی را از دوران نوجوانی‌اش در تهران می‌شناسیم و بسیاری از دوران پیکار مشترکمان ‏برای آزادی و دمکراسی و عدالت در چارچوب کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی در ‏خارج از کشور.

اسی انسانی بود خوش‌مشرب، خوش‌فکر، هنرجو و سرشار از آرمان‌های آزادی و عدالتخواهانه.

اسدالله طیورچی دوران دبیرستانی را در دبیرستان رهنما در تهران گذراند، دوره‌ای که همزمان با ‏سال‌هائی بود که جنبش ملی ایران به رهبری دکتر محمد مصدق اوج گرفته بود. در جو نسبتأ ‏دمکراتیک و فضای پر کشش و تنش اش، روح زمانه حکم می‌کرد که بسی از جوانان آزادی خواه و ‏عدالتجو به حزب توده گرایش پیداکنند. و چنین بود که اسی در نوجوانی به سازمان جوانان حزب ‏توده ایران پیوست.‏

پس از گذراندن دوران دبیرستان اسی برای ادامۀ تحصیل رهسپار آلمان شد و ابتدا در شهر ماینس و ‏سپس در ارلانگن به آموزش پزشکی پرداخت. پس از پایان آموزش دانشگاهی دورۀ تخصص بیماری‌های زنان را گذراند و تا سن ۶۸ سالگی به مداوای بیماران می‌پرداخت.‏

بسان بسیاری از جوانان ایرانِ آن برهه، اسی تشنۀ آزادی و فضای باز سیاسی بود و از اینروی پس ‏از ورود به آلمان بیدرنگ به کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی پیوست و ارتباطش را با ‏رهبری حزب توده در خارج از کشور برقرار کرد.

کوشش‌ها و کنش‌های اسی طیورچی به مثابه عضوی اثرگذار در جنب دانشجوئی منجر به آن ‏شد که در سال ۱۹۶۷ در کنگرۀ ارلانگن به عنوان دبیر تشکیلات فدراسیون محصلین و دانشجویان ‏ایرانی در آلمان انتخاب شود.‏

پس از چندی اسدالله طیورچی همراه با جمعی از همرزمانش از حزب توده ایران جدا شد و به ‏سازمان انقلابی حزب تودۀ ایران پیوست. در سال ۱۹۶۸ همراه با شماری از رفقایش ( گروه کادر‌ها) از این سازمان گسست.‏

از این پس دکتر طیورچی بیشتر بر حرفۀ پزشگی‌اش متمرکز شد بدون اینکه گرایش‌های آزادی و ‏دمکراسی خواهانه را رها کرده باشد. در همین دوران همراه با جمعی از هماندیشانش به انتشار ‏جستار‌های سیاسی و فلسفی دست یازید.‏

در سال ۲۰۰۳ با امضای منشور برای اتحاد جمهوریخواهان ایران به سازمان جمهوریخواهان ایران ‏پیوست و مدتی هم در این سازمان فعال بود. ‏

اسی ما پیش از آنکه از پای بیافتد در یاری رساندن به دوستانی که دستخوش بیماری شده بودند از ‏هیچ کوششی دریغ نمی‌کرد.‏

بسی دردناک است که شاهد آنیم که بسیاری از یاران ما همچون اسی طیورچی عمری را در تکاپو ‏و آرزوی ایرانی آزاد، دمکرات و آباد در دو رژیم مستبد سرکوبگر سپری کردند، بی آنکه وزش اندک ‏نسیمی از آزادی در میهن را بر پوست و جان خود لمس کنند.‏

ما برای بازماندگان و یاران دکتر اسی طیورچی، به ویژه همسر فداکارش ماریون، بردباری در این ‏غم بزرگ آرزومندیم.‏

یادش در قلب مان جاودانه است، گرامی‌اش می‌داریم.

اردوان ارشاد، اسدالله طباطبائی، اسی ابراهیمی، امیرحسین گنج‌بخش، ایرج اشراقی، باقر بره‌فروش، باقر صمصامی، بهجت بلوری، بهروز اسدی، بهروز بیات، بهزاد عیاری، بهمن مبشری، بهمن ‏نیرومند، بیژن افتخاری، بیژن حکمت، بیژن طائی، بیژن موقر، پروین وفائی‌زاده، تراب مستوفی، تقی ‏حمید، جعفر خانبابا تهرانی، جعفر صدیق، جمال صفری، جمشید انور، حسن اسکوئی، حسین ‏منتظرحقیقی، حمید حیدریان، حمید ذکائی، داود غلام آزاد، داود هدایت‌نیا، رضا چرندابی، رضا ناظر، ‏زری قائنی، سروش زردشت،‎ ‎سیامک خانبابا تهرانی، سیاوش پارسانژاد، سیاوش قائنی، ‏شهناز بیات، شیرین خانبابا تهرانی، عباس شیرازی، علی امینی نجفی، علی شیرازی، علی ‏گوشه، فرامرز افشار، فرامرز پورعباسعلی، فرامرز قائنی، فرهاد فرجاد، فرهنگ آراد، فریدون اعلم، ‏کاظم کردوانی، کامبیز دولتشاهی، کمال ارس، کورش افطسی، لادن بیات، مجید بیات، مجید ‏زربخش، محسن رضوانی، محسن مسرت، محمد شرفی، محمود رفیع، محمود مقدم، مرجان بیات، ‏مژگان بیات، مسعود فتحی، مصطفی قهرمانی، منصور بیات‌زاده، منصور سحرخیز، منوجهر صالحی، ‏مهدی خانبابا تهرانی، مهران میرفخرائی، مهرانگیز بیات، نادر حامدی،‌ هاشم‌ هاشمی، هما بلوری، ‏همایون مهمنش، هوشنگ صناعی‌ها، هومان بلوری، یوسف عفیفی ثابت.‏