امروز: دلایل جدایی روشنفکران از دولت نهم (قوه مجریه ومقننه هردو را می‌توان ذیل عنوان دولت نهم آورد) را می‌توان تحت عناوین "تمایز گفتمانی"، "مغایرت آرمانی" و "چالش رفتاری" بررسی کرد.
این استاد دانشگاه با بیان این مطلب در گفتگو با خبرنگار سایت امروز در تبیین تمایز گفتمانی روشنفکران و دولت جدید تاکید کرد روشنفکران از هر گرایشی که باشند گفتمانی مدرن دارند، بدین معنا که از منظومه‌ای از مفاهیم و واژگانی بهره می‌برند که بر اندیشه‌ها و نظام‌ها معیشتی مدرن دلالت می‌کند. دولت نهم می‌کوشد تا با تمسک به بنیادگرایی گفتمانی ضد مدرن را ارئه نموده و تثبیت کند.
علوی تبار در مورد مغایرت‌های آرمانی دولت احمدی نژاد وجریان روشنفکری نیر معتقد است که اغلب جریان‌های روشنفکری در ایران پذیرفته اند که مهمترین مساله ایران امروز دمکراسی است. به همین دلیل برای تحقق تثبیت دموکراسی و حقوق ناشی از آن می‌کوشند. در حالیکه دولت نهم با دموکراسی سنخیتی ندارد و این مساله باعث کشمکش با روشنفکران می‌شود.
این روشنفکر دینی با اشاره به چالش رفتاری احمدی نژاد و روشنفکران اذعان می‌دارد که روشنفکران بنابه تعریف،کارکرد اصلی شان نقد اندیشه‌ها، نهادها، ساختارها و رفتارها در جامعه است.
دولت نهم با گرایش‌های نظامی-امنیتی که دارد هرگونه انتقاد را موجب تضعیف خویش قلمداد کرده آن را مغایر یکپارچگی لازم برای مقابله با دشمنان خویش می‌داند و از این رو دولت نهم زمینه‌های ایفای نقش روشنفکران را از میان برده واز نظر رفتاری خود را در تقابل با این نقش تعریف می‌کند.
علوی تبار با ابراز نگرانی نسبت به به مخاطره افتادن منافع ملی در جریان انقطاع رابطه روشنفکران ودولت احدی نژاد تاکید می‌کند که دستیابی به منافع ملی نیازمند وجود برخی از زمینه‌ها و امکانات است که این جدایی (روشنفکران ودولت نهم) زمینه‌های لازم برای رسیدن به این هدف را ازبین می‌برد.تامین منافع ملی نیازمند "گفتگو"، "چانه زنی" و "اقناع دیگران" است، در جهانی که گفتمان مدرن تسلط دارد تنها کسانی می‌توانند در این گفتگو موفق شوند که به این گفتمان وارد شده باشند.وی می‌افزاید دولت نهم به دلیل جدایی از روشنفکران قادر به گفتگوی سازنده با جهان واقناع آنها نیست از این رو در گفتگو با جهان سوتفاهم می‌آفریند وحساسیت ایجاد می‌کند به علاوه دولت نهم نمی‌تواند مقاصد خود را در پوشش شعار‌هایی پیش برد که همراهی روشنفکران وسازندگان افکار عمومی در جهان را جلب کند.
تامین منافع ملی نیازمند انعطاف پذیری در انتخاب ابزارها وروش‌ها است. هر کشور باید آماده باشد تا با نقد روش‌های جاری خود امکان بهره گیری از روش‌های تازه را ایجاد کند. در فقدان روشنفکران چنین نقد مداومی حاصل نمی‌گردد ودولت مدام بر خطاهای خویش اصرار کرده پای می‌فشارد تامین منافع ملی مستلزم داشتن نگاه بلند مدت است. دولت‌ها باید این امکان را داشته باشند که تا با فرا تر رفتن از مشکلات جاری وملموس به مسائل بلند مدت نگریسته مصالح بلند مدت کشور را بر خواسته‌ها و تقاضاهای کوتاه مدت اولویت بخشند.
توده مردم تنها به کمک روشنفکران که قدرت انتزاع دارند می‌توانند میان مشکلات جاری ومسائل بلند مدت تمایز قایل شوند وقانع گردند که اولی را به خاطر حل دومی تحمل کنند.
بدون روشنفکران و در دولت عوام زده همه تلاش‌ها، در جهت راضی نگه داشتن کوتاه مدت عوام ختم می‌شود.درفقدان روشنفکران عوامزدگی وعوامفریبی محوریت می‌یابد.
علیرضا علوی تبار وظیف روشنفکران را در این زمینه حساس وخطیر می‌داند وی معتقد است که روشنفکران قبل از هر چیز وظیفه دارند که با ایفای نقش و کار کرد اصلی خود (نقد) همه را از خواب غفلت بیدار کرده ونسبت به عواقب عوامزدگی وعوامفریبی موجود هشدار دهند.
وی همچنین می‌افزاید که در کنار این جهان باید بداند که صدای دولت نهم صدای همه ملت ایران نیست از این رو روشنفکران باید با جهان در گفتگو مداوم باشند ونشان دهند که صدای دیگری نیز از دهان ملت ایران بیرون می‌آید. صداییکه فعلا بلند گویی که بتوان با آزادی آن را به گوش همگان رساند ندارد.
در کنار این به گمان من روشنفکران وظیفه تقویت،گسترش وتثبیت تشکل‌های دمکراسی خواه موجود را دارند،روشنفکران باید به عنوان بازوهای آموزش دهنده در تشکل‌های کم وبیش متغیر موجود عمل نمایند وبه گسترش کار جمعی وسازماندهی عمومی یاری رسانند شرایط بسیار خطرناکتر از آن است که بتوان صرفا با تکیه بر کارهای فردی از حقوق وآزادی‌های اجتماعی مردم دفاع کرد.
دمکراسی خواهی وصلح جویی نیازمند اقدامات سازمانیافته و متشکل است. از این رو روشنفکران باید با کنار گذاشتن وسواس‌ها خویش به یاری تشکل‌هایی بروند که به صورت نسبی آنها را بیشتر قبول دارند ومطلق گرایی را کنار بگذارند.
وی تاکید می‌کند که لازم نیست که روشنفکران حتما عضو این تشکل‌ها شوند کافی است آنها را در آموزش اعضا یاری دهند.