منبع: کانال راهبرد

الیزابت ساندرز، دانشیار علوم سیاسی دانشگاه جورج واشنگتن، در «واشنگتن‌ پست» نوشت:

یک فرد جنگ‌ طلب همچون جان بولتون - مشاور جدید امنیت ملی ترامپ - نقش محدودتری در شکل‌ دهی به دیدگاه دیگران درباره یک نزاع بالقوه دارد.

جان بولتون به خاطر سوگیری دیدگاه‌هایش نمی‌ تواند [ضرورت] یک جنگ جدید را به‌خوبی به دیگران بقبولاند.

برای اثبات این ادعا به تحقیقی که اخیرا انجام داده‌ام، ارجاع می‌ دهم؛ مطالعه‌ای که با استفاده از یک نمونه تقریبا ۳هزارنفری از آمریکایی‌ها، مساله چگونگی تأثیرگذاری بیانیه‌ها و مواضع مشاوران مختلف درباره یک نزاع فرضی بر حمایت افکار عمومی از جنگ و تأیید عملکرد رئیس‌جمهوری از سوی عموم مردم را سنجیده است.

این پژوهش نشان می‌دهد که به طور کلی، اگر رئیس‌جمهوری از توصیه‌های مشاوران خود تبعیت کند، میزان تأیید عملکرد وی در بین افکار عمومی افزایش می‌ یابد و اگر چنین نکند؛ کاهش می‌ یابد.

اما حمایت یا مخالفت یک مشاورِ جنگ‌ طلب از اعزام نیروهای نظامی [به منطقه نبرد] برای رؤسای جمهورِ دموکرات [نسبت به یک جمهوریخواه] اهمیت بیشتری دارد، که بخشی از آن به خاطر وجود این تصور قالبی است که دموکرات‌ها در زمینه امنیت ملی ضعیف هستند.

در مقابل برای یک رئیس‌جمهور  جمهوری‌خواه، هرچند بیانیه‌ها و مواضع یک مشاورِ جنگ‌ طلب همچنان اهمیت دارد، اما در شرایطی این مساله صادق است که آن مشاورِ جنگ‌ طلب با جنگ مخالفت کند - زیرا چنین موضعی می‌ تواند شگفت‌انگیز باشد.

نکته مهمتر برای رؤسای جمهورِ جمهوریخواه این است که آیا مشاورش به خاطر دیدگاه‌هایش در زمینه محدودیت استفاده از نیروهای نظامی در یک جنگ شهرت بیشتری دارد یا خیر.

این نکته در واقع علت اهمیتِ حمایت عمومی از کالین‌ پاول برای دولت بوش پسر بود.

اما درباره بولتون، دیدگاه‌های جنگ‌ طلبانه‌ او و سابقه‌اش در جنگ عراق، احتمالا از همین حالا بر دیدگاه‌های دیگران درباره هرگونه موضعی که بخواهد در حمایت از جنگ بگیرد، تأثیر گذاشته است.

حتی اگر عموم مردم توجهی به مباحثات اصلی بر سر سیاست خارجی آمریکا نکنند - یا حتی ندانند که بولتون چه کسی است - اما اعضای کنگره که می‌توانند مباحث مرتبط با سیاست خارجی را به عموم مردم منتقل کنند، احتمالا دیدگاه‌های بولتون را نادیده می‌گیرند.