ترجمه: انرژی امروز

اکونومیست در آخرین شماره خود، با تیتری با عنوان «هرج و مرج در ونزوئلا، دنیا چکار باید بکند؟» بر روی جلد آن، به بررسی بحران ونزوئلا پرداخته و در یکی از مقالات خود نوشته است:

حکومتی که باعث این بدبختی شده؛ مدعی است دوستدار فقراست. اما مقامات این حکومت میلیاردها دلار اختلاس می‌کنند و ونزوئلا را تبدیل به کشور بدبخت آمریکای لاتین می‌کنند.

ونزوئلا یک مثال بارز از اهمیت وجود دموکراسی است: مردمی که دولتی بد و به دردنخور دارند، باید قادر باشند مفت‌خورها را بیرون کنند. برای همین است که نیکولاس مادورو، کوچکترین نشانه‌های دموکراسی را در ونزوئلا خفه می‌کند.

در ۳۰ جولای، مادورو انتخاباتی حیله‌گرانه برگزار کرد تا برای همیشه مهر تاییدی بر ادامه حکومت سوسیالیستی نامحبوب خودش زده باشد.

با این کار، قدرت پارلمانی از بین می‌رود که مخالفان آن را رهبری می‌کنند و درستی انتخابات ریاست‌جمهوری سال آینده از هم خواهد پاشید، انتخاباتی که اگر آزاد و منصفانه باشد، مادورو حتما در آن بازنده است. مخالفان می‌گویند هیات قانون‌گذاری مادورو کمونیسمی کوبایی را در این کشور به راه خواهد انداخت.

تا انتهای سال، فروپاشی اقتصاد ونزوئلا که از ۲۰۱۲ آغاز شده؛ سرعت خواهد گرفت. درآمد شهروندان ونزوئلایی امروزه به درآمد سال ۱۹۵۰ تقلیل یافته است.

مادورو با پیروی از هوگو چاوز، پول نفت را صرف حامیان خود کرد. کاهش قیمت نفت و مدیریت ناشایسته آن، ‌باعث شد مادورو نتواند هزینه‌ها را پرداخت نماید. پس پول چاپ کرد و محتکران را عامل تورم نامید، ‌تورمی که امسال به ۱۰۰۰ درصد رسید.

قیمت دلار آمریکا در بازار سیاه ۹۰۰ برابر قیمت رسمی آن است. پس کنترل قیمت‌ها و سلب مالکیت خصوصی، ‌باعث کمبود غذا و دارو در کشور شد و مرگ و میر مادران ۶۶ درصد افزایش یافت.

اما چاره کار کجاست؟ بهترین کار مذاکرات انتقال قدرت است. دوران مادورو به سر آمده؛ اما سال گذشته چنین مذاکراتی با شکست مواجه شد و به نظر نمی‌رسد مادورو و رفقایش به راحتی قدرت را رها کنند.

آنها که بر حفظ ونزوئلا تاکید دارند، قدرتی ندارند. مخالفان جاه‌طلبی‌های شخصی و گوناگون خود را دارند  و اتحادی بینشان نیست.

بعضی مخالفان فکر می‌کنند که تنها راه فروپاشی حکومت گسترش اعتراضات است؛ اما مادورو ارتش را دارد، او کنترل تمام پول را در دست دارد و از پشتیبانی یک چهارم ونزوئلایی‌ها برخوردار است. ‌این تعداد افراد کافی است تا مادورو بتواند آدم‌هایش را به خیابان‌ها بریزد. و از طرفی از اندرزهای کوبا هم بهره می‌برد.

ونزوئلا منزوی شده و از گروه تجاری «مرکوسور» کنار گذاشته شده است. اما ماه گذشته توانست از تعلیق در سازمان کشورهای آمریکایی OAS جان به در برد و یکی از دلایل آن، نفت ارزانی است که از ونزوئلا نصیب کشورهای جزایر کارائیب می‌شود.

دونالد ترامپ، ‌رییس‌جمهور ایالات متحده، تحریم‌های بسیاری علیه ونزوئلا در نظر گرفته که از آن جمله واردات نفت از این کشور و جلوگیری از همکاری شرکت‌های آمریکایی با صنایع نفت ونزوئلاست. اما این یک اشتباه بزرگ است.

مادورو می‌تواند خریدار جدیدی برای نفت خود بیابد. این تحریم‌ها بیشتر مردم عادی را تحت تاثیر قرار خواهند داد تا حامیان مادورو.

تحریم‌های گسترده این حکومت را قوی‌تر خواهد کرد،‌ چون ادعای پوچ مادورو این است که با «جنگ اقتصادی» از سوی «امپریالیسم» آمریکایی روبه‌رو شده است.

ایالات متحده در ۲۶ جولای فهرست ۱۳ مقام ونزوئلایی را اعلام کرد که شامل تحریم‌های ایالات متحده می‌شدند و این تحریم‌ها لغو ویزا و ممنوعیت همکاری بانک‌ها و شرکت‌های آمریکایی از کار با آنهاست.

این تحریم‌ها را می‌توان با تحت فشار قرار دادن بانک‌ها برای انتشار اطلاعات مقامات این کشور در خصوص پول‌هایی که در خارج از مرزها دارند تشدید کرد. اتحادیه اروپا و آمریکای لاتین هم باید به این تلاش‌ها بپیوندند.

این اقدامات حکومت ونزوئلا را تغییر نخواهد داد؛ اما چماق تحریم‌های شخصی باید همراه با مذاکرات کشورهای خارجی باشد.

این مذاکرات باید مصونیت رهبران ونزوئلا را هم در نظر بگیرد. هر چند ناخوشایند است اما به اعتقاد اکونومیست برای دستیابی مسالمت‌آمیز به دموکراسی لازم است.

گزینه دیگر، ورود به خشونت‌های عمومی است که مادورو مسئول آن خواهد بود. پیش از این هم نشانه‌هایی از هرج و مرج در این کشور وجود داشته است، افراطی‌گرایی در هر دو طرف مناقشه باعث شده که رهبرانشان کنترل اوضاع را از دست بدهند.