احمد شيرزاد: می گفتند، يك زمانی، طايفه ای از عشاير كه خبردار شدند رژيم صدام به ايران حمله كرده، غيرتشان گل كرد و خواستند راهی جبهه ها شوند تا متجاوز را از خاك كشور بيرون كنند. تفنگ های برنوی قديمی شان را برداشتند، روغن زدند و راه افتادند. هنوز چهل پنجاه كيلومتری با خط مقدم فاصله داشتند كه صدای انفجار شنيدند. پياده شدند و سنگر گرفتند اما هرچه چشم انداختند ديدند از دشمن خبری نيست. يك بابايی رد شد و گفت هنوز تا خط درگيری خيلی فاصله است، اين فعلاً آثار توپخانه دوربرد است كه تا اينجا می رسد. عشاير غيرتی اوقاتشان تلخ شد و غرغر كنان گفتند: "بابا اين كه جنگ نيه، اين نامرديه"!

در مثل مناقشه نيست و قصد جسارت به سلحشوران عشاير نداريم. اما حكايت اين روزهای دولتمردان كشور در پرونده هسته ای همين شده است. نشسته اند و می گويند: نامرديه. مثل اينكه جرج بوش قبلاً يك سندی دست آقايان داده كه هيچ كاری كه مصداق نامردی باشد نكند. اون بابا از اون سر دنيا توانسته يك به يك كشورها را قانع كند كه ايرانی ها ريگی به كفششان است. ما هم از يك طرف با نبوغ فوق العاده حرفهايی زديم و كارهايی كرديم كه همان فرض ها را تقويت كرد و از طرف ديگر برای خودمان طوری كه فقط خودمان قانع می شويم تكرار می كنيم: اين كارها غيرحقوقی است، خلاف پيمان ان-پی-تی است، خلاف عرف بين الملل است و خلاصه نامردی است.
اگر عقلی باشد اول نبايد بگذاريم درازمان كنند، بعداً بپردازيم به اينكه كار آنها نامردی است. چه پسند ما باشد چه نباشد، قضاوت در مورد ما به دست كسانی افتاده است كه به سر و صدای اعتراض ما كاری ندارند. آنها فقط به كف كفش ما كار دارند كه آيا ريگی به آن چسبيده يا نه. ما هم مثل بچه هايی كه از صدای كفششان خوششان می آيد پاشنه كفشمان را محكمتر می كوبيم زمين تا اگر هم كسی ترديد داشته مطمئن شود كه يك گره ای در كار ما هست.