مهمت اوجالان، برادر عبدالله اوجالان، رهبر زندانی پ‌ک‌ک روز یکشنبه ۱۱ اوت / ۲۱ شهریور در زندان ایمرالی با او ملاقات کرد.

مهمت اوجالان پس از بازگشت از ایمرالی پیام کتبی عبدالله اوجالان را برای خبرنگاران قرائت کرد. اوجالان در این پیام گفته است: «اگر حکومت آمادگی دارد می‌تواند دو نماینده را به اینجا اعزام کند. ما برای حل این مسئله بزرگ پروژه داریم. در طول شش ماه قادریم که مسئله را حل کنیم.»

متن پیام کتبی اوجالان که در وبسایت کردی منتشر شده به شرخ زیر است:

«دو تا سه زندانی دیگر نیز در ایمرالی هستند و با یکدیگر فعالیت می‌کنیم. انزوا ادامه دارد اما از لحاظ سلامتی مشکل زیادی نداریم.

شرایط مانند دوران گذشته است. با رفقای اینجا گفتگو می‌کنیم. پروژەهایی داریم که اگر حکومت برای آن آماده باشد می‌توانیم با توسل به این پروژەها در طول شش ماه مسئله را حل کنیم.

فرایند قبلی از سوی ما متوقف نشد. هیأت حکومتی نزد من آمد و گفتند تا پانزده روز دیگر بازمی‌گردند و در زمانی کوتاه چارەای پیدا می‌کنند. اما مسئله کرد مسئلەای بزرگ است. مسئلەای محدود به بیست سال نیست بلکه ۱۵۰ تا ۲۰۰ سال سابقه دارد.

روزانه سی انسان جانشان را از دست می‌دهند. اگر حکومت صداقت داشت این انسان‌ها کشته نمی‌شدند. این ناحقی علیه کشور بود و انسان‌های باوجدان باید در مورد آن فکر کنند.

اگر حکومت آمادگی دارد می‌تواند دو نماینده را به اینجا اعزام کند. ما برای حل این مسئله بزرگ پروژه داریم. در طول شش ماه قادریم که مسئله را حل کنیم.

جنگی عمیق جریان دارد، در این جنگ، طرفین توان غلبه بر یکدیگر ندارند. سی تا چهل سال است این جنگ ادامه دارد. جنگی که می‌تواند هشتاد سال دیگر ادامه یابد. افسوس بخاطر انسان‌هایی که جان می‌دهند.

دیگر خونریزی‌ها باید پایان بگیرد و اشکی سرازیر نشود. چارەیابی بطور یکطرفه ممکن نیست. طرف اصلی در این بین حکومت است. اگر حکومت مایل باشد این مسئله خیلی طول نمی‌کشد و حل می‌شود.

از لحاظ جسمانی در وضعیت خوبی هستم. فردا عید است، عید قربان. اگر در کشوری روزانه سی تا چهل انسان کشته می‌شوند چگونه می‌شود جشنی برپا کرد. این اساسا اقدامی اخلاقی نیست. چارەیابی این مسئله بر عهده ماست و می‌توانیم آنرا عملی کنیم.»

***

نگاهی به گذشته ماجرا

دولت اردوغان در سال ۲۰۱۲ ترکیه با اوجلان وارد مذاکره شد. این مذاکرات سالی بعد نتیجه داد و آقای اوجالان در سال ۲۰۱۳ آتش‌بس اعلام کرد. او از نیرو‌های پ‌ک‌ک خواست که برای پیشبرد صلح در ترکیه به کردستان عراق عقب‌نشینی کنند. اما این خواست اوجالان با نافرمانی توام با سکوت و یا اما و اگرهای کارشکنانه فرماندهان میدانی پ‌ک‌ک مواجه شد.

آخرین پیام اوجالان در فوریه ۲۰۱۵ بسیار واضح و روشن بود: او از اعضای پ‌ک‌ک خواست که سلاح‌ها را زمین بگذارند و برای پیگیری اهداف خود به سیاست و راه‌های مسالمت‌آمیز روی بیاورند. اوجالان  تاکید کرد که زمان آن رسیده نیروهای کردستان، «تصمیمی تاریخی» برای رسیدن به «یک راه حل دموکراتیک» بگیرند و به درگیری‌های مسلحانه پایان دهند.

او  گفت «ما درصدد پایان دادن به این جنگ ۳۰ساله، در قالب یک صلح دائمی هستیم. هدف اصلی ما رسیدن به یک راه حل دمکراتیک است.» اوجالان هم‌چنین از پ‌ک‌ک خواست که خود را برای برگزاری کنگره صلح در بهار ۲۰۱۵ و برای پایان جنگ، آماده کنند.

اما فرماندهان نظامی پ‌ک‌ک حاضر نشدند از خواست اوجالان پیروی کنند. آنهایی که سال‌ها به حساب پول مردم زحمتکش کرد و جان جوانان آنها فرمانروایی کرده و به کوماندان‌سالاری خو گرفته‌اند، گوش‌شان را به خواست‌های واقع‌گرایانه اوجالان بستند. چند ماه بعد دولت ترکیه نیز از سیاست آشتی خود با کردها عدول کرد و جنگ با پ‌ک‌ک دوباره آغاز شد.

بسیاری از طرفداران حقوق مدنی کردها از زیان‌ها و ضرباتی که پ‌ک‌ک به جنبش مردمی کردها زده شکوه می‌کنند. آنها می‌گویند پ‌ک‌ک باید اسلحه را زمین گذاشته و اجازه دهد جنبش سیاسی و مدنی کردها برای احقاق خود به طور مسالمت‌آمیز پیش رود و گام به گام به پیروزی‌های خود بیافزاید. اما گویا عشق به تفنگ و کوماندان‌سالاری در میان اعضای رده‌بالای پ‌ک‌ک بسیار قوی‌تر از تعقل منطقی و آینده‌نگری است.