آفتاب ـ مهدی خاکی فیروز: در حالی که سندیکاهای کارگری در کشورهای توسعه یافته، در رقابتی شرافت مندانه با دولت و کارفرمایان، از الگوهای اقتصادی مورد نظر خود دفاع می کنند، کارگران ایرانی همچنان مجبورند سایه سنگین حزبی را بر سر خود تحمل کنند که « خانه کارگر» نام دارد.

این حزب که مایل است پشت عنوانی غیر شفاف پنهان شود، همزمان کارکردهای یک حزب، کارفرما، نهاد امنیتی، شورای حکومتی و . . . را برای خود قائل است.
خانه کارگر از سویی در انتخابات سیاسی به حمایت از طرفداران جدی خصوصی سازی می پردازد و از سوی دیگر با تعطیل کردن اجباری کارخانه ها، کارگران را مجبور می کند تا در راهپیمایی های فرمایشی علیه خصوصی سازی شرکت کنند.
خانه کارگر از طریق شوراهای اسلامی کار که معلوم نیست هویت صنفی دارند یا سیاسی، کارفرمایان را مجبور می کند تا بودجه لازم برای فعالیت های سیاسی علیه خود را پرداخت کنند و در عین حال، خود را به عنوان نهادی مدنی و مستقل نیز معرفی می کند.
خانه کارگر همچون دفتر تحکیم وحدت دهه ٦٠، مایل است تا انحصار فعالیت سیاسی در بخشی از جامعه را در اختیار داشته باشد. به همین دلیل در برنامه های خشونت آمیز علیه نهادهای صنفی کارگری همچون سندیکای اتوبوسرانی، مطابق اظهار نظر اعضای این سندیکا، حتی از عضو شورای مرکزی خود به نام صادقی نیز کمک می گیرد.
خانه کارگر که نظر سنجی ها نشان می دهد کمتر از ٢ درصد کارگران را نمایندگی می کند، علیه مقرراتی همچون غیر ضروری بودن بیمه در کارگاه های کوچک بیانیه صادر می کند اما در عین حال حتی مقرررات مورد تصویب مجلس در حمایت از حقوق کارگران را برای کارکنان خود رعایت نمی کند.
فردی به نام علیرضا محجوب دبیرخانه کارگر ایران است. عکس های اوایل انقلاب وی نشان می دهد که سابقه کارگری دارد. حتی وقتی در روزنامه کار و کارگر، خود به تعویض و تعمیر لوله های فرسوده سرویس بهدشتی می پردازد، این واقعیت به اثبات می رسد.
او در حمایت از کارگران آن قدر جدی است که به دانشجویان دانشکده تحت مدیر خود می گوید:« شما اعضای تشکلی هستید که باید همواره آماده پیگیری برنامه های حزبی باشد. اگر لازم شد در هر شهرستانی برای اهداف ویژه حضور یابید، درنگ نکنید.»
او برای رسیدن به جامعه ای که حتی دانشجویان نیز مدافع حقوق کارگران باشند، عضویت در خانه کارگر را برای دانشجویان دانشکده علمی ـ کاربردی تحت مدیریت خود اجباری می کند. اما چرا این گروه در مقابل بازداشت اعضای مرکزی سندیکای اتوبوسرانی که اکثر رانندگان شرکت واحد از فعالیت آنها راضی هستند، سکوت می کند؟ آیا شایعه ای که برخی رانندگان اتوبوس بر زبان می رانند درست است؟ شایعه ای که بر اساس آن مدیران خانه کارگر فکر می کند هنوز در وزارت اطلاعات فعالیت می کنند.