بر پايه گزارش منتشر شده در زمينه دمكراسی در جهان از سوی "خانه آزادی" كه مبتنی بر يك تحقيق آماری با متدولوژی علمی صورت گرفته است شواهد حاكی از رشد روزافزون نظام‌های سياسی دمكراتيك در كشورهای جهان می‌باشد. اين مطالعه در سه مقطع زمانی ١٩٠٠، ١٩٥٠ و ٢٠٠٠ متمركز است.

١. دمكراسی: آمار تطبيقی اين گزارش حاكی است كه در طول يك قرن گذشته تعداد دولت های دمكراتيك در ابتدای قرن از صفر مطلق به ١٢٠ كشوردر انتهای قرن رسيده است كه ٦٢ درصد كل دولتهای جهان را تشكيل ميدهد كه در اين ميان ٥٨ درصد جمعيت جهان نيز در اين قلمروهای سياسی زندگی می كنند.

٢. نظام های اقتدارگرا: بلا فاصله پس از رتبه اول دمكراسی در جهان، ٢٠ درصد دولتهای جهان دارای نظام های سياسی اقتدارگراست كه اين نسبت در سال ١٩٠٠ برابر صفر مطلق بوده است.در اين قلمروها بيش از ٣٣ درصد جمعيت جهان زندكی می كنند.

٣. دمكراسيهای محدود شده: علاوه بر اين حدود ٨ درصد از دولتها نيز در نظامهايی بااعمال محدود كننده دمكراسی بسر ميبرند كه اين نسبت در ابتدای قرن ١٩ درصد بوده است.دراين ميان قريب ٥ درصد مردم دنيا در چنين فضاهايی زندگی می كنند.

٤. نظام های سلطنت مطلقه و مشروطه نيز از حدود ٢٤ دولت يا ١٩ درصد دولتها در ١٩٠٠ كلا رو به نابودی نهاده‌اند. بر پايه همين آمار در ابتدای قرن بيستم بيش از٥٤ درصد حمعيت آن زمان در نظام های سلطنتی زندگی می كردند. البته در اين ميان هنوز ١٠ كشور وجود دارند كه نظام سلطنتی بعنوان سلطنت سنتی و تشريفاتی همچنان درآنجا وجود دارد هرچند نظام مسلط سياسی در اين ممالك عمدتا دمكراتيك است.

٥. نظام های تماميت گرا يا توتاليتر: بر پايه همين آمار هم اكنون فقط ٥ دولت تام گرا وجود دارد كه نزديك به ٥.٢ درصد از مردم جهان را در خود جای داده است.

نكته جالب توجه در اين گزارش ترسيم وضعيت ايران است كه شواهد گوياست از سال ١٩٠٠ يعنی مقارن با انقلاب مشروطيت در ايران نظام مسلط سلطنت مطلقه بوده، در سال ١٩٥٠ يا دهه سی شمسی نظام سلطنتی مشروطه بوده! ودر سال ٢٠٠٠ يا آغاز قرن بيستو يكم و هزاره سوم ميلادی ساختار سياسی ايران اقتدارگرا بوده است. در تعريف از رژيم اقتدار گرا نيز آمده است ” نظام هايی كه در آن دولت تك حزبی وديكتاتوری نظامی حاكم بوده وبطور جدی حقوق بشرنقض می شود.“ آنچه كه در پايان اين بررسی می توان گفت اينكه

١. جای خالی كشور ايران در فهرست ممالك دمكرات كه از ابتدای قرن بيستم شاهد تلاش مبارزه برای ساختمان دمكراسی در ايران بوده است بسيار تكان دهنده است.

٢. مهمترين ضرورت توسعه سياسی در جهان امروز بويژه ايران امروز فراگير ساختن جنبش دمكراسی خواهی است كه با هيچ مماشات وتسامحی نمی توان آنرا به نظام های مشروطه شاهی يا شيخی تقليل داد.

٣. رويای برخی سلطنت طلبان نيز با چنين گزارشی می بايست به اين بيداری وآگاهی سياسی برسد كه دوران طلايه داری ومبارزه برای سلطنت طلبی بسرآمده است و بازمانده های باستان شناختی موناركی های موجود نيز بيشتر برای نمايش موزه ای وتاريخی حفظ شده است.

به نقل از وبلاگ جامعه‌شناسی
http://sociology.mihanblog.com