لوموند- ٢٦ نوامبر: اظهارات احمدی نژاد، تاثيرات خود را بر سينما نيز برجای گذاشت. در تاريخ ١٤ نوامبر، وی مجددا تاكيد كرد: "كليه فعاليت های سياسی، اقتصادی و فرهنگی كشور بايد به سمت تحقق بخشيدن به آرمان های اسلامی پيش روند." در اواخر ماه اكتبر نيز كليه فيلم های "آزادی خواهانه"، "طرفدار آزادی زنان" يا "غيرمذهبی" را ممنوع اعلام كرده و شعار استكبار جهانی [ايالات متحده] را سرداده بود.
كامران شيردل، مدير و بنيانگذار "جشنواره بين المللی مستند كيش"، گفته می شود درنامه ای به كليه كارگردانان دعوت شده به اين جشنواره خبر داده كه دفتر جشنواره را به زور گرفته‌اند و اينكه فيلم ها و فرم های نامزدی مربوط به آنها همگی ضبط و توقيف شده اند. تفسير وی از اين موضوع اين است كه به دنبال تغييرات سياسی ناگهانی كه در انتخابات رياست جمهوری در ايران رخ داد و پس از به قدرت رسيدن جناح راست، جشنواره بين المللی كيش نيز محكوم است تا به تغييری مشابه تن دهد.
اين جشنواره تنها جشنواره سينمايی مستقل در منطقه است. در اينجا موضوع بحث انگيز، آزادی بيان در فيلم های مستند می باشد.
شيردل از كارگردانان خواسته تا فيلم های خود را پس بگيرند و به حكومت جديد، حربه‌ای عليه خود ندهند.
چندين دست اندركار ايرانی كه در توكيو برای جشنواره فيلمكس [جشنواره تخصصی سينمای مستقل آسيا] حضور يافته اند، در اين خصوص عكس العمل نشان داده اند. ابوالفضل جليلی، رييس هيات داوران اين جشنواره، خاطرنشان می سازد: "كامران شيردل، شخصی انديشمند و روشنفكر است و جشنواره ای كه پايه گذاری نموده بسيار حائزاهميت. اين گونه برخوردها در سال های اول انقلاب بسيار رايج بود. گويا داريم به عقب بازمی گرديم."
امير نادری كه حدود ٢٠ سال است در نيويورك زندگی می كند و برای معرفی فيلم جديد خود به نام "ديوار صوتی" به اين جشنواره دعوت شده است، با ناراحتی بسيار اظهار می دارد: "دولت اين كشور عاقل نيست. واقعا جای تاسف دارد كه هنوز شاهد چنين مسايلی هستيم."
از نظر ابوالفضل جليلی كه فيلم هايش در ايران به نمايش نمی آيد ، اظهارات احمدی نژاد، تازگی ندارد. او می گويد: "هر بار كه شخصی جديد به قدرت می رسد، كم و بيش همين چيزها را بر زبان می آورد و سپس كم كم به آن چيزهايی روی می آورد كه مردم انتظار دارند. به هرحال درجه سانسور هرقدر هم كه باشد، مردم باز با خريد دی وی دی های غيرمجاز، به انواع فيلم ها از سراسر جهان بدون هيچ گونه برش يا سانسوری دسترسی خواهند داشت."
وی بيشتر نگران وضعيت آزادی مطبوعات است، زيرا كه درگذشته روزنامه نگار بوده است.
او عقيده دارد: "سياست در ايران به مثابه يك دايره است. شخصی از راه می رسد و دری را باز می كند، سپس شخص ديگری جای او را می گيرد و آن در را می بندد و اين روند به همين صورت پيش می رود... از آن دوران كه با خاتمی گشايش يافت، اين احساس را داشتيم كه از دايره خارج شده ايم. ولی امروز متوجه شديم كه هنوزهم در اين دايره به سر می بريم و هنوز هم به دور خود می چرخيم."