گرامی داشت شاعری که سرود: «بیهوده مرگ/ به تهدید/ چشم می‌دراند»

«اهمیت و ارج زندگی در همین است که موقت است، که تو باید جاودانگی خودت را در جای دیگر نشان بدهی؛ و آنجا انسانیت است» - ا. بامداد

دوم مرداد سالروز درگذشت شاعری است که خاک را سبز می‌خواست و یقین‌اش بود که هستی معنای خود را با انسان محک می‌زند. احمد شاملو (۱۳۰۴ - ۱۳۷۹) شاعر، مترجم، نویسنده، پژوهش‌گر و عضو برجستهٔ کانون نویسندگان ایران اکنون چهارده سال است که قلمش از تکاپو بازایستاده اما قلبش در حنجرهٔ بسیارانی که شعر‌هایش را زمزمه می‌کنند همچنان می‌تپد. این تداوم زیست ادبی وامدار دو ویژگی در کارهای او است: زیبایی کلام و عمق کلام. نزد ا. بامداد «گلو را بایسته‌تر آنکه زیبا‌ترین نام‌ها را بگوید» و چنین است که از گلوی سروده‌هایش نام‌های زیبا فراوان شنیده می‌شود که «انسان آزاد» سرآمد آنهاست؛ «هدیتی نه چنان کم بها که خاک و سنگ را بشاید».

انسان آزاد بدون آزادی انسان به دست نمی‌آ ید. نکته‌ای که نه تنها چراغ راه آفرینش آثار شاملو در بیش از نیم قرن تلاش جان فرسای هنرمندانه‌اش بود، بلکه به زندگی اجتماعی و فردی او نیز جهت داد و بازش داشت از آنکه به اسم مصلحت به دامن قدرت مداران و حکومت گران ضدآزادی درغلتد.

کانون نویسندگان ایران در چهاردهمین سال درگذشت این شاعر بزرگ یاد او را گرامی می‌دارد و روز پنج شنبه دوم مرداد ساعت پنج بعد از ظهر به همراه دیگر دوستداران او مزارش را گل باران می‌کند.

کانون نویسندگان ایران
۲۹ تیر ۱۳۹۳