پنجشنبه ۳۰ فروردين ۱۴۰۳ -
Thursday 18 April 2024
|
منصوره بهکیش
الف- سازمان زندانها به جای رسیدگی به نیازهای اولیه و انسانی زندانیان و خانوادههای آنها، با تحقیر و تهدید و آزار زندانیان و خانوادهها و روشهای تنبیهی شدیدتر، شرایط حبس را هر روز دشوارتر میکند و چارهای جز اعتصاب غدا برای زندانی باقی نمیگذارد.
ب- سازمانی مستقل از حکومت و حمایتی از زندانیان برای رسیدگی به شکایات و تطبیق برخوردهای بدون چارچوب زندانبانها و بازجویان با آنچه حتی در قوانین موجود ما تعریف شده است، وجود ندارد.
ج- گروههای مردم نهاد یا حمایتهای جمعی مردمی از زندانیان و خواستهای به حقشان در سطح جامعه بسیار ضعیف است.
د- قوانین ما بر مبنای تبعیض و بیعدالتی و آزادی ستیزی و پنهان کاری بنا شده است و لازم است که قوانین بر مبنای رعایت کامل حقوق بشر تغییر کند و شفاف شود.
زندانیان سیاسی که برای بهبود شرایط جامعه به زندان میافتند، رسالت خود را انجام دادهاند و بر ما فعالان سیاسی- اجتماعی و حقوق بشری است که با حمایت از آنها نگذاریم شرایطشان از اینکه هست بدتر شود و خود را بییار و پشتیبان حس کنند. آنها خانه و زندگی و کار و خانواده را به خاطر زندگی بهتر ما و جامعه رها میکنند و زندان و حتی مرگ را هم پذیرا میشوند. خانوادههای آنها نیز همراه زندانی، درگیر مشکلات فراوان شده و آرام و قرارشان از آنها گرفته میشود.
آیا به حق است که این فشارها به تنهایی بر دوش زندانی و خانواده زندانی باشد؟ آیا وظیفه و مسوولیت ما فعالان سیاسی، اجتماعی و حقوق بشری نیست که کمک حال زندانی و خانوادهاش باشیم و نگذاریم که این بار را به تنهایی بر دوش کشند؟
آیا وظیفه و مسوولیت ما نیست که حتی در شرایط موجود، از حکومت بخواهیم که شرایط زندانها را با قوانین حقوق بشر تعریف شده در سطح بین المللی مطابقت دهد؟
آیا وظیفه و مسوولیت ما نیست که به دنبال تغییر قوانین و رویههای ناعادلانه باشیم؟ آیا سکوت مایی که خود را فعال سیاسی، اجتماعی یا حقوق بشری میدانیم، منجر به تداوم بیدادگری و ادامه روند بیعدالتی نمیشود؟
کمک حال زندانی و خانوادهاش بودن نیز تنها این نیست که از نظر مالی یا روحی آنها را یاری کنیم، این کمترین کاری است که میشود انجام داد که گاهی نیز برای تسکین خودمان یا نمایش این کار را انجام میدهیم، ولی بر ماست که با اقدامی فراگیر و اجتماعی برای بهبود شرایط زندان و زندانی و خانوادهاش و چرایی بگیر و ببندها و اعدامها و تغییر قوانین و رویههای ناعادلانه تلاش کنیم. مسوولان حکومتی به هر شکلی که بتوانند میخواهند با ایجاد رعب و وحشت جامعه را به رخوت بکشانند و زندانیان سیاسی و خانوادههایشان را آن قدر آزار دهند که فعالان اجتماعی دست از مبارزه بشویند و از کرده خود پشیمان و به فردی بیتفاوت تبدیل شوند.
مسوولیت ما در برابر جامعه چیست؟
وقتی در سازمان زندانهای ایران هیچ رویه تعریف شدهای برای برخورد با زندانیان وجود ندارد و وضعیت به گونهای است که هر یک از مسوولان زندان میتوانند با روش خود به زندانی و خانوادهاش توهین کنند و زندانیان و خانوادهها نیز به راحتی نمیتوانند از مسوولان شکایت کنند و پاسخی بگیرند، زندانیان سیاسی نیز مجبور میشوند که با اعتصاب غذا، برای به دست آوردن کمترین حق خود و خانوادهشان بکوشند و بیعملی و سکوت ما نیز زندانیان را بیشتر به این سمت سوق میدهد.
ولی، آیا مناسب است که از اعتصاب غذا در هر زمان و هر شرایطی استفاده کنیم؟
قطعا اعتصاب غذا وسیلهای اعتراضی در دست زندانیان است که از حقی مضاعف محروم شدهاند، این اعتراض حق اوست ولی مناسبتر است که در آخرین مرحله اعتراض یک زندانی صورت گیرد. اگر زندانی برای هر فشاری از طرف حکومت، اقدام به اعتصاب غذا کند، این حرکت اعتراضی که حق انکار ناپذیر زندانی است، اثرگذاری خود را از دست میدهد و توان زندانی نیز برای ادامه پیگیرانه مبارزه کاهش مییابد.
رسالت فعالان سیاسی، اجتماعی، حقوق بشری و هم چنین نهادهای حقوق بشری بین المللی چیست؟ من به عنوان یک خانواده آسیب دیده، این شرایط را با پوست و گوشت و استخوانام درک میکنم. زمانی که عزیزان ما در زندان بودند و هیچ کسی کمک حال ما نبود و همه این فشارها به زندانیان و خانوادهها را به تنهایی بر دوش میکشیدیم و هیچ فریاد رسی نیز نبود. حال شرایط تفاوت کرده است و صدای زندانی و خانوادهاش به دنبا میرسد و حداقل در فضای مجازی به این بیعدالتیها اعتراض و در مورد آن افشاگری میشود، ولی این کافی نیست. زندانی و خانوادهاش تحت فشار شدید هستند و باید به دنبال راه کاری عملی برای بهبود شرایط آنها بود تا از حق و حقوق یک انسان برخوردار باشند. یک زندانی حتی اگر مجرم باشد، به عنوان یک انسان حق زندگی و دادرسی عادلانه دارد و ما نباید بگذاریم که برای تنبیه زندانی یا خانوادهاش، آنها را دو چندان تحت فشار قرار دهند.
وظیفه ما فعالان سیاسی- اجتماعی و حقوق بشری است که به حکومت فشار بیاوریم و نگذاریم که برای تحت فشار قرار دادن زندانی، شرایط زندان و زندگی را بر او و خانوادهاش تنگتر کنند. باید کاری کنیم که زندانی از حداقل حقوق خود به عنوان یک انسان بهرهمند باشد و خانوادهاش نیز مجبور نباشد که برای یک درخواست ساده، مانند ملاقات که حق اولیهاش است، روزها و ساعتها خانه و کار و بچهها را رها کند و کلی هزینه نیز به او تحمیل شود و از این زندان به آن زندان یا از این اداره به آن اداره وقت بگذراند و بارها نیز تحقیر و تهدید شود تا شاید بتواند مسوولی را ببیند و مشکل موردی خود را به طور موقت حل کند. این شیوه پیگیری بسیار فرسایشی است و زندانی و خانوادهاش را از پا میاندازد و حکومت به عمد این گونه عمل میکند و بر ماست که برای برون رفت از این شرایط طاقت فرسا راهکاری عملی و جمعی و انسانی بیابیم.
این نوشتار بیشتر در مورد زندانیانی است که خانوادهها کمابیش از وضعیت زندانی خود باخبرند، متاسفانه وضعیت زندانها در ایران آنقدر اسفناک است که بسیاری از زندانیان گمنانم در شرایطی به مراتب بدتر قرار دارند و هیچ کسی از شرایط آنها و محل نگهداریشان اطلاعی ندارد و خانوادههای آنها نیز توان افشاگری ندارند. هم اکنون نیز در آستانه هیجدم تیرماه ١٣٧٨ هستیم و میدانیم تعدادی از خانوادهها پس از سالها پیگیری، هنوز پاسخی از وضعیت زندانی ناپدید شده خود دریافت نکردهاند.
چه باید کرد؟
چه باید کرد که ما مردم این درد مشترک را حس کنیم که اگر شرایط زندانی و خانوادهاش بد است، ما که در بیرون هستیم نیز باید جمعی اعتراض کنیم؛ اگر به زندانیان حمله میشود، ما نیز باید همراه خانوادهها اعتراض کنیم؛ اگر زندانیان را پشت سر هم دارند اعدام میکنند، ما نیز باید جمع شویم، تحصن کنیم، اعتصاب کنیم و نگذاریم شرایط به حدی بغرنج شود که زندانی مجبور شود دست به عملی بزند که باز شرایطاش از آنچه بوده است بدتر شود؛ خودکشی کند، لبش را بدوزد، اعتصاب غدای خشک کند یا خانوادهاش مجبور باشد هر روز به تنهایی از این اداره به آن اداره، از این زندان به آن زندان، از این بیمارستان به آن بیمارستان، از این شهر به آن شهر بدود و عاقبت هم یا در راه کشته شود یا فرسوده و... ادامه دارد.
هفدم تیرماه ١٣٩٣
| |||||||
ايران امروز
(نشريه خبری سياسی الکترونیک)
«ايران امروز» از انتشار مقالاتی كه به ديگر سايتها و نشريات نيز ارسال میشوند معذور است. استفاده از مطالب «ايران امروز» تنها با ذكر منبع و نام نويسنده يا مترجم مجاز است.
Iran Emrooz©1998-2024
|