عبدالحسین ناهیدی آذر، نویسنده و مورخ آذربایجانی روز دوشنبه ۲۱ بهمن ماه، در سن ۷۲ سالگی در تبریز درگذشت.

عبدالحسین ناهیدی آذر، سال ۱۳۲۰ در یوسف آباد قوری گؤل به دنیا آمد. پدرش به خاطر ظلم فئودال مجبور به ترک ده و مهاجرت به شهر تبریز شد.  خانواده ناهیدی آذر در تبریز تصادفا ساکن خیابان محل سکونت شیخ محمد خیابانی شدند. او یکی دو سالی به خاطر فقر نتوانست درس بخواند ولی بعدا با کار کردن پدرش به مدرسه رفت. بعدا وارد دانشسرای مقدماتی شد و بعد از اتمام این دوره، به عنوان معلم در شبستر خدمت می‌کرد. او ضمن تدریس، شبانه درس نیز می‌خواند.

عبدالحسین ناهیدی آذر از جمله معلمانی بود که با محفل صمد بهرنگی و یاران او در ارتباط نزدیک بود و در سال ۱۳۵۰ بازداشت شد و نزدیک به یک سال زندانی شد.

او همواره به تحقیق در زمینه تاریخ مشغول بوده و کارهایش در زمینه تاریخ زنان از نخستین تحقیقات تخصصی در امور زنان است. همچنین وی از اساتید صاحب‌نظر در مورد تاریخ نهضت آزادی‌ستان و قیام شیخ محمد خیابانی بود.

دو مبارز، جنبش آزادی شیخ محمد خیابانی، روزنامه‌های تبریز در سطح مشروطیت، زن در تاریخ، زنان ایران در جنبش مشروطه، سه مبارز، نقش کودکان و نوجوانان در جنبش مشروطه از جمله کتابهای عبدالحسین ناهیدی آذر هستند.

او در مصاحبه‌ای گفته است: «من آذربایجانی‌ام، موظفم در مورد تاریخ خودمان بنویسم. ما باید سعی کنیم نقش آذربایجان در طول تاریخ را برای همه آشکار کنیم. برای مثال تا به حال در مورد اینکه زمان مشروطه، بنیانگذار طنز حقیقی یا اجتماعی تبریز بوده، کار نشده است.»

عبدالحسین ناهیدی آذر  در همین مصاحبه می‌گوید: «جالب‌ترین بخش تاریخ آذربایجان جنبش مشروطه است. وقتی محمدعلی شاه مجلس را به توپ بست، این تبریزی‌ها بودند که مشروطه را حفظ کردند. ستارخان با اسلحه‌اش، میرزا با قلم‌اش در روزنامه ناله ملت و روزنامه بلدیه. صد سال قبل در تبریز، انتخابات شورای شهر وجود داشت. هر محله‌ای برای خودش نماینده‌ای داشت. حسن محله‌ای بودن این شورا در این بود که مردم هر محله نماینده خود را در هر مراسمی مثل عروسی و مجلس عزا می‌دیدند و مشکلاتشان را مطرح کده و جویای وعده‌ها می‌شدند.»