وفاداری رژیم ملاها به بشار اسد چون و چرا برنمی‌دارد. ایران حاضر نیست نتایج کنفرانس نخست صلح سوریه موسوم به «ژنو۱» را بپذیرد. نتیجه اصلی کنفرانس ژنو ۱ که در بیانیه پایانی قید شده، تشکیل دولت انتقالی به جای رژیم بشار اسد بود. حال بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل پیشنهاد دعوت از ایران برای شرکت در مذاکرات صلح سوریه را مردود اعلام کرده و می‌گوید این کنفرانس بدون حضور ایران برگزار خواهد شد.

این اعلام پس از آن صورت گرفت که تهران گفت از اعلامیه ژنو که در سال ۲۰۱۲ تصویب شده بود حمایت نمی کند. این اعلامیه قرار است که مبنای مذاکرات صلح باشد.

مارتین نسیرکی، سخنگوی دبیرکل سازمان ملل اعلام کرد که دبیر کل سازمان ملل دعوتش را از ایران برای شرکت در اجلاس ژنو ۲ در روز چهارشنبه در سوئیس پس گرفته است.

مارتین نسیرکی در کنفرانسی خبری  گفت “دبیر کل سازمان ملل عمیقا از مغایرت سخنان مقام های ایران با اطمینان هایی که اخیرا به  او در مورد حمایت از بیانیه ژنو داده بودند، دلسرد شده و در نتیجه نشست ژنو ۲ بدون ایران برگزار می شود.”

پیشتر بان کی مون گفته بود که اظهارات رسمی ایران مبنی بر این که اعلامیه ژنو در سال ۲۰۱۲ را قبول ندارد، با اطمینانی که از سوی محمدجواد ظریف، وزیر خارجه ایران در این زمینه داده شده نمی‌خواند.

مقام‌های وزارت خارجه ایران روز دوشنبه  با تایید دریافت دعوتنامه بان کی مون، باردیگر اعلام کرده بودند که جمهوری اسلامی هیچگونه شرطی را  برای شرکت در اجلاس ژنو ۲ نمی پذیرد.

محمد خزایی نماینده ایران در سازمان ملل متحد نیز ساعتی پیش اعلام کرد که ضمن قدردانی از تلاش های دبیرکل سازمان ملل متحد و فرستاده ویژه او اخضر ابراهیمی در یافتن راه حل سیاسی برای بحران سوریه، «ایران هیچ گونه پیش شرطی برای شرکت در کنفرانس ژنو دو را نمی پذیرد.» او گفت «اگر شرط شرکت ایران پذیرش اعلامیه ژنو یک است، ایران در کنفرانس ژنو دو شرکت نمی‌کند.»

قبل از آن در روز دوشنبه (سی دی ماه) حسین امیر عبداللهیان، معاون وزیر خارجه ایران گفت که تهران بیانیه ژنو- ۱ درباره سوریه را نمی‌پذیرد. ایران در مذاکرات ژنو- ۱ حضور نداشت و در نتیجه نقشی در تدوین بیانیه فوق ایفا نکرده است.

ائتلاف ملی سوریه، آمریکا و عربستان  با شرکت  ایران در نشست ژنو ۲ بدون پذیرفتن نتایج کنفرانس “ژنو یک” که خواهان تشکیل دولتی انتقالی در سوریه است، مخالفت کرده بودند.  گروه‌های مخالف سوریه می‌گویند دولت ایران بخشی از مشکل بحران سوریه است و نه راه‌حل آن.

از ابتدای شروع اعتراض‌ها در سوریه، بشار اسد به اتکای حمایت بی‌دریغ مسکو و تهران، سیاست سرکوب بی‌محابا در برابر معترضان در پیش گرفت تا جایی که این اعتراض‌ها به مقاومت مسلحانه مخالفان و سپس جنگ داخلی تمام‌عیار منجر شد.