اعتماد: خبر كوتاه است. «تنبیه بدنی دانش‌آموزی پسر در یكی از شهرستان‌های جنوبی كشور». نخستین كار پیگیری موضوع از مدیر مدرسه شهرستان است. در نخستین واكنش می‌گوید: كذب محض است، دارند جوسازی می‌كنند.» توضیح دیگری نمی‌دهد، گوشی را قطع می‌كند. با شماره رییس آموزش و پرورش شهرستان تماس می‌گیریم. چندین بار تماس ما بی‌پاسخ می‌ماند. احتمالا به دلیل چندین مورد پیگیری پیشین تنبیه بدنی دانش‌آموزان در این شهرستان، شماره روزنامه را باید بشناسد.

تلاش برای صحبت با مسوولان آموزش و پرورش مدرسه و شهرستان نتیجه‌یی ندارد. چند دقیقه بعد مدیر مدرسه خودش با شماره روزنامه تماس می‌گیرد: «موضوع را پیگیری كردیم، از معاونان هم پرس و جو كردیم، چنین اتفاقی در مدرسه ما نیفتاده است.» می‌گوییم ما اطلاع موثق داریم، خبر درست است. معلم پرورشی در مدرسه شما در مراسم صبحگاهی دانش‌آموز سوم متوسطه را زیر مشت گرفته و كتك زده. تكذیب می‌كند. اصرار دارد كه خود دانش‌آموز و خانواده‌اش این موضوع را رد می‌كنند.

حساسیت مدیر روی صحبت دانش‌آموز با ما بیش از حد است. شماره دانش‌آموز را از یكی از شاهدان ماجرا می‌گیریم. تمایلی برای صحبت ندارد. با لهجه كرمانی چندین بار می‌گوید: «چیزی نشده، اتفاق كوچكی بود.» می‌گوییم ماجرا را تعریف كن. «یه مشت كوچك زد» فقط همین؟ «دو سه تا مشت زد»، فقط شما را زد: «نه چند نفر بودیم، من را بیشتر زد، بقیه را كمتر». چرا زد، مگر چه كار كرده بودید: «سر و صدا كردیم، اذیت كردیم.» شكایت هم كردید: «رفتیم آموزش و پرورش، مسوول حراست نبود، گفت فردا بیایید.» اگر چیزی نشده، پس چرا رفتید شكایت كنید: «برای مشكلات قبلی رفتم كه اذیت كرده بودم.»

دانش‌آموز كار و دانش در مقطع سوم متوسطه است و در رشته كامپیوتر درس می‌خواند. صحبت‌هایش متناقض است. با حساسیت مدیر مدرسه كه چند بار سوال می‌كند «مگر شما با خود دانش‌آموز صحبت كردید»، احتمال می‌دهیم دانش‌آموز و خانواده‌اش به دلیل خواسته مدیر و مدرسه نمی‌خواهند موضوع را رسانه‌یی كنند. دوباره با مدیر مدرسه صحبت می‌كنیم. باز هم می‌پرسد مگر با خود دانش‌آموز صحبت كردید، به دلیل نگرانی از بابت اینكه برای ادامه تحصیل دانش‌آموز در مدرسه مشكلی پیش نیاید، می‌گوییم با یكی از شاهدان ماجرا صحبت كردیم، قبول نمی‌كند، می‌گویم شما صحبت‌های رییس‌جمهور در روز آغاز سال تحصیلی درباره تنبیه دانش‌آموز را گوش نكردید. باز هم می‌گوید چنین اتفاقی در مدرسه ما نیفتاده است.

- «همه دانش‌آموزان از كلاس اول تا پایان متوسطه باید بدانند از امنیت جسمی و روحی در مدرسه برخوردارند»،
- «هیچ معلم و مدیری نباید به خود اجازه بدهد به دانش‌آموزی توهین كند و با لحن و كلام درشت با آنها سخن بگوید»،
- «اهانت به دانش‌آموزان اهانت به همه ملت ایران است و همه دانش‌آموزان فرزندان این مرز و بوم هستند»،
- «هیچ تنبیه بدنی در مدارس كشور برای دانش‌آموزان وجود ندارد»،
- «اگر خدای ناكرده در گوشه‌یی از كشور با تنبیه جسمی دانش‌آموز مواجه شویم دولت تدبیر و امید با اشد وجه با آن برخورد خواهد كرد.»

این جملات بخشی از صحبت‌های رییس‌جمهور در مراسم آغاز سال تحصیلی است. رییس‌جمهور در این مراسم تاكید كرد، در مدارس زنگ گفت‌وگو و انشا تقویت شود. دانش‌آموزان نحوه تعامل و گفت‌وگو را از مدارس یاد بگیرند. رییس‌جمهور وقتی زنگ آغاز سال تحصیلی را به صدا درمی‎‌آورد، گفت: «حق اعتراض دانش‌آموز باید از مدرسه آغاز شود و اگر معلم به آن توجه نكرد باید بداند از طریق مدیر مدرسه و اگر موثر نبود دانش‌آموز می‌تواند آن را در سطح مناطق مطرح كند».

دیگر مسوولان آموزش وپرورش هم از آغاز سال تحصیلی چند بار تاكید كرده‌اند تنبیه بدنی در آموزش و پرورش مطلقا ممنوع است. روحانی در مراسم آغاز سال تحصیلی گفت: «حق اعتراض آغاز شكوفایی كرامت و عزت هر انسان است و ما باید آن را از مدرسه شروع كنیم»، با وجود این صحبت‌های دلنشین همین دیروز یك دانش‌آموز هنرستانی كه تا یكی دو سال دیگر به سن رای هم می‌رسد، از ترس اینكه با بیان كردن حق اعتراضش چه اتفاقی برایش می‌افتد، در توضیح شكایتش به آموزش و پرورش به دلیل مشت‌هایی كه از معاون پرورشی مدرسه خورده، لكنت زبان می‌گیرد و حرف‌های متناقض می‌زند. انگار شرم دارد از اینكه كتك خورده و از آن بدتر از اینكه بابت كتك خوردن شكایت كرده است.

واقعیت این است كه با وجود همه صحبت‌ها و تایید و تكذیب‌ها تنبیه در مدارس همچنان برقرار است و تنها بخش ناچیزی از آن رسانه‌یی می‌شود. همین چند روز پیش پدر یك دانش‌آموز ۹ ساله در یكی از مدارس استان گیلان از حبس چند ساعته فرزندش در انبار مدرسه خبر داد. ماجرا از این قرار بود كه مدیر و معلم حتی بعد از تعطیلی مدرسه هم یادشان می‌رود، دانش‌آموز ۹ ساله را در انبار تاریك حبس كرده‌اند و می‌روند تا چند ساعت بعد از تعطیلی مدرسه همسایه‌ها از سر و صدای دانش‌آموزی كه از ترس تاریكی انبار قدیمی وحشت كرده و گریه‌اش بند نمی‌آید، برای نجات پسربچه اقدام كنند.

در همین شهرستانی كه مسوولان آموزش و پرورش آن پاسخگوی پیگیری تلفنی ما برای بررسی موضوع نیستند و فقط می‌گویند كذب محض است سال گذشته در روزهای آغاز سال تحصیلی خبر دو مورد تنبیه بدنی دانش‌آموزان در مقطع ابتدایی و دبیرستان به دلیل شدت جراحات دانش‌آموزان رسانه‌یی شد.

با این شرایط بد نیست مسوولان آموزش و پرورش در كنار صحبت‌ها و تاكیدات‌شان درباره ممنوع بودن تنبیه بدنی دانش‌آموزان در مدارس، هر از گاهی كارشناسان و بازرسان‌شان را به شهرستان‌ها و مناطق دورافتاده كشور بفرستند و پیگیر وضعیت دانش‌آموزان در این مناطق شوند.