نرگس محمدی: مسئولیت مرگ تدریجی من با مسئولان است / هر حادثه‌ای در زندان برای من رخ دهد عامدانه است

نرگس محمدی نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر در نامه ای به دادستان تهران ضمن تاکید بر غیر قانونی بودن حبس خود در زندان زنجان، مسئولیت هر گونه اتفاق ناگوار در زندان را متوجه مسئولان دانسته است.

به گزارش سایت ملی-مذهبی این فعال حقوق بشر که از بیماری حاد عصبی رنج می برد در نامه خود ضمن تکذیب هر گونه درخواست برای انتقال به زندان زنجان ، محیط این زندان را استرس زا عنوان کرده و آورده است: «مصرا وموکدا اعلام می‌کنم که چنین رفتار و اقدامی با من در واقع مرگ تدریجی من است که مسئولیت آن بامسئولین است. مسئولان محترم که پرونده پزشکی من را کاملا در اختیار دارند آگاهند که نگهداری من در محیط پر اضطراب زندان به ویژه بندجرائم عادی (قتل، اعدام، مواد مخدر و…) شرایطی که بنابه مصالح عمومی جامعه از گفتن آن سرباز می‌زنم، نوعی کشتن عمد است که مسئولیت مستقیم آن برعهده آنان می باشد. امیدوارم بنا نباشد که همچون شهادت هاله سحابی و هدی صابر که گفته شد به علت گرمای هوا و اعتصاب غذا بود! حادثه دیگری البته به ظاهر طبیعی رخ دهد که به این ترتیب اعلام می‌کنم ، نه تنها طبیعی نخواهد بود بلکه تشدید بیماری یا بروز هرحادثه ناگوار دیگری در این شر ایط برای من کاملاعامدانه است.»

خاطرنشان می‌شود خانم محمدی در شدیدترین وضعیت وخیم جسمی قرار دارد؛ به گونه ای که مسئولان زندان بارها تاکید کرده‌اند نگهداری وی در زندان به صلاح نیست. پزشکان وی نیز توصیه کرده اند این زندانی سیاسی یا باید آزاد شود یا در بیمارستان بستری شود.

متن کامل این نامه به شرح زیر است:
به نام خدا
جناب آقای عباس جعفری دولت آبادی
دادستان محترم انقلاب تهران

به استحضار می‌رساند این جانب نرگس محمدی دارای محکومیت ۶سال حبس تعزیری هستم و در تاریخ ۲/۲/۹۱ توسط مامورین وزارت اطلاعات در منزل بازداشت شدم. از تاریخ ۲/۲/۹۱ تا ۲۷/۲/۹۱ در سلول های بازداشتگاه ۲۰۹ امنیت زندان نگهداری شده‌ام البته به مدت کمتر از ۲۴ساعت به بندعمومی نسوان در اوین منتقل شده و دوباره به بازداشتگاه ۲۰۹ اوین بازگردانده شدم. طی این مدت ۳ بارخدمت حضرتعالی نامه نوشته و نسبت به نگهداری خود به عنوان فرد محکوم در بازداشتگاه ۲۰۹ اوین اعتراض کرده و تقاضای مصرانه برای انتقال به بندعمومی نسوان را داشته‌ام. در تاریخ ۱۹/۲/۹۱ملاقاتی با جناب آقای رشته احمدی داشته و اصرار به انتقال به بند عمومی نسوان داشتم و حتی نامه ای مبنی بر انتقال به بندعمومی نسوان را نیز به اتفاق امضا نموده و در خدمت ایشان قرار دادم و همواره تاکید داشته‌ام که نگهداری فرد محکوم در بازداشتگاه امنیتی خلاف قانون می‌باشد و من باید براساس قانون به بندعمومی نسوان منتقل شوم. هرگز نه به طور شفاهی و نه کتبی درخواست انتقال به هیچ شهرستانی از جمله زنجان را نداشته‌ام. ساعت ۶ صبح ۲۷/۲/۹۱ ماموران من را از خواب بیدار کرده و باچشم بند داخل ماشین نشاندند. بی‌خبر از همه جا در طی مسافت طولانی متوجه شدم که از تهران خارج می شوم و در دادسرای زنجان متوجه شدم که وارد شهر زنجان شده‌ام.

ادعا شده که نرگس محمدی خود تقاضای انتقال به زندان زنجان نموده که کذب محض است. ادعا شده که من به دلیل بیماری درخواست انتقال به شهر زنجان کرده‌ام که به این وسیله به عرض می رساند: ۱-اینجانب نسبت به انتقال غیرقانونی خود به بندجرایم عادی نسوان در زنجان به شدت معترضم و درخواست می‌کنم هرچه سریع‌تر نسبت به انتقال اینجانب به بندعمومی نسوان (محل نگهداری زنان با محکومیت با جرایم غیرعادی در اوین) اقدام لازم مبذول فرمائید.

۲- لازم به ذکر است که من در صحت و سلامت کامل در تاریخ ۲۰/۳/۸۹ وارد بازداشتگاه اوین شدم و در ۱۰/۴/۸۹ با بیماری خطرناک اعصاب و روان آزاد و به بیمارستان منتقل شدم. پس از مراقبت های متعدد پزشکی با مصرف روزانه ۱۸ قرص از بیمارستان ترخیص شدم و اکنون حداقل ۱۱قرص روزانه استفاده می‌کنم که پس از بازداشت اخیرم این تعداد قرص هم بیماری‌ام را کنترل نمی‌کند و بیماری‌ام شدت پیداکرده است.اکنون من در میان بیش از۵۰ زن قاتل، محکومان به اعدام (مواد مخدر) و جرائم فساد اخلاقی با بیماری های خطرناک و حتی زنان غیرمتعادل (به لحاظ روانی) هستم که از زمانی که وارد بند شده‌ام تاکنون جز اضطراب و ناآرامی و ترس که لحظه به لحظه موجب تشدید بیماری‌ام می‌شوند چیزی ندیده‌ام. پرونده پزشکی و نظر پزشکان متخصص و معالج بنده حکایت از این موضوع دارد که بیماری من با تشدید اضطراب رابطه‌ای مستقیم دارد و این در حالی است که از زمان ورود به این بند با شرایط وحشتناکی که قادر به نوشتن و توصیف آن نیستم، دست به گریبانم. واردکردن چنین استرس‌هایی به من معادل خوراندن جام‌های زهر کشنده‌ای است که لحظه به لحظه به از بین رفتن من کمک می‌کند.

مصرا و موکدا اعلام می کنم که چنین رفتار و اقدامی با من در واقع مرگ تدریجی من است که مسئولیت آن بامسئولین است. مسئولان محترم که پرونده پزشکی من را کاملا در اختیار دارند آگاهند که نگهداری من در محیط پراضطراب زندان به ویژه بندجرائم عادی (قتل، اعدام، مواد مخدر و…) شرایطی که بنا به مصالح عمومی جامعه از گفتن آن سرباز می‌زنم، نوعی کشتن عمد است که مسئولیت مستقیم آن برعهده آنان می‌باشد. امیدوارم بنا نباشد که همچون شهادت هاله سحابی وهدی صابرکه گفته شد به علت گرمای هوا و اعتصاب غذا بود! حادثه دیگری البته به ظاهر طبیعی رخ دهد که به این ترتیب اعلام می‌کنم ، نه تنها طبیعی نخواهد بود بلکه تشدید بیماری یا بروز هر حادثه ناگوار دیگری دراین شر ایط برای من کاملاعامدانه است.

۳- منزل مسکونی من و مهم تر از هر چیز پزشکان معالج و متخصص بنده (مغز و اعصاب، اعصاب و روان، ریه، قلب، زنان) در تهران هستند و این در حالی است که به دلیل تحت معالجه و مراقبت بودن، حداقل هر۲ماه یک بار می بایست به پزشکانم مراجعه نمایم، چرا که سوابق پزشکی من در اختیار ایشان است و تحت معالجه و مراقبت آن ها هستم و انتقال غیرقانونی من به زنجان این امکان را از من سلب کرده که خسارت و عوارض آن برای من غیرقابل جبران است و چنین اقدامی، عملی غیرانسانی است.

۴-علی و کیانا، فرزندان ۵ ساله‌ام در زنجان زندگی نمی‌کنند و به ناچار هر هفته می‌بایست برای ملاقات با مادر، حداقل ساعت های طولانی مسافت زیادی را تازنجان طی کنند که این مسئله هم برای فرزندان کوچک من و هم خانم رحمانی (مادر همسرم) امری دشوار و شاید در گرمای تابستان و سرمای زمستان غیرممکن شود که این خود فشار روحی و روانی شدیدی برای یک مادر در حبس است.

جناب آقای دادستان شرایط فوق به اضافه مسائلی که امیدوارم از نزدیک بتوانم با جنابعالی در میان بگذارم، شرح حال یک مادر و یک زن هموطن شماست که به امید عدالت می‌نویسد و چشم به راه است. امیدوارم در اسرع وقت شرایطی برای اعزام بنده نزد پزشکان معالجم فراهم آید تا بیش از این سلامتی‌ام راازدست ندهم و امکان آزادی من فراهم آید.

باسپاس فراوان
نرگس محمدی