خیزش ملت ایران در ٣٠ تیر ١٣٣١ و وضعیت امروز ما

ملت قهرمان ایران اراده خود را در انقلاب مشروطیت برای سرنگونی یک نظام فاسد و ضد ایرانی نشان داد. نظامی که نخبه کشی می‌کرد، دست گداییش به سوی غرب دراز بود، انگیزه دفاع از مرز‌ها را نداشت و کشور را به ورشکستی و تجزیه کشاند. ناتوانی و بی‌خردی نظام استبدادی حاکم باعث شد که در جنگ اول جهانی اول با وجود بیطرفی، چهل درصد جمعیت کشور تلف شوند. در انقلاب مشروطیت، ملت ایران برای رهایی از فساد و بی‌فرهنگی حاکم، به ارزشهای کهن خود بازگشت کرد و نیز نشان داد که می‌خواهد جزو ملتهای پیشرو جهان سرنوشت خود را به دست خود بگیرد. ملت در خیزش خود پیروز و نظام وادار به تسلیم در برابر خواسته ملت شد. می‌رفت که نظام اداری کشور همپای کشورهای پیشرو جهان تبدیل به جمهوری شود که روحانیت محافظه کار از تغییر نظام اداری به جمهوری جلوگیری کرد. کنار آمدن برای حفظ منافع شخصی و صنفی با یک نظام تک صدایی آسان‌تر از نظامی است که متکی به رای مردم باشد.

ملت دوباره مجبور به تحمل استبداد و نظام تک صدایی شد. جامعه روشنفکران و فرهیختگان زیر فشار و خفقان و زندان قرار گرفتند و به حاشیه رانده شدند. رژیم دیکتاتوری همه کار‌ها، حتی کارهای خوب، را با زورگویی انجام می‌داد، چنانکه نابخردانه بخشهایی از خاک کشور را بر باد داد. در اوج جنگ جهانی دوم که در آن بیطرف بودیم، ناگهان وجدان ملی استبداد حاکم که متهم به وابستگی به یک ابرقدرت بود، بیدار شده هوس استقلال کرد و در اثبات آن با بیخردی، خود را با بزرگ‌ترین دشمن بشریت زمان همسو نمود. این همسویی متفقین جنگ را وادار به حمله به ایران کرد. جنگ دوم جهانی هر خسارت و تلفاتی که برای مردم ما داشت، دستکم آن رژیم خودکامه را از ایران برانداخت.

ملت آزاد شده بود. روشنفکران و فرهیختگان کشور دست بکار ساماندهی یک نظام مردم سالار شدند. انتخابات رنگ آزادی به خود گرفت و سیاستمداری محبوب مردم برگزیده شد. برای نخستین بار دولتی شکل گرفت که رای مردم را داشت و خواسته مردم بود. گستردگی سراسری پشتیبانی از آن دولت برگزیده در تاریخ کشور سابقه نداشت. کشور ما وارد مرحله نوینی شده بود. شاه طبق قانون مشروطه وظایفی فقط تشریفاتی داشت، ولی وزارت جنگ را حفظ کرده بود. دولت ملی می‌دانست که کنترل نیروهای مسلح در یک نماد تشریفاتی می‌تواند برای بازگشت دیکتاتوری وسوسه انگیز باشد. با زور می‌توان انتخابات را به سویی دگر کشید و اعتراض مردم را با خشونت خاموش کرد. خودداری از واگذاری مسئولیت دفاعی به دولت، خیزش ملت ایران را در ٣۰ تیر ۱٣٣۱، بوجود آورد. خیزش علیه قدرت نظامی در دست یک نفر که پاسخگو به ملت نباشد.

محمد مصدق، مردی که برای نخستین بار در تاریخ، نظام دموکراتیک راستین را به ما چشاند، قربانی این قدرت طلبی شد و کناره گرفت تا مردم تصمیم بگیرند. او می‌خواست این باور خود را بیازماید که ملت ایران دیگر زیر بار خودکامگی و تمرکز قدرت در دست یک نفر ناپاسخگو نمی‌رود. با خیزش انقلابگونه مردم در پشتیبانی از دولت ملی خود، بار دیگر اراده ملت برای حفظ نظام مردم سالار بدست آمده حاکم شد. هرچند که قدرتهای بیگانه برای حفظ منافع خود به دخالت پرداختند، روحانیان محافظه کار هم همکاری نمودند و بار دیگر استبداد بر مردم ایران تحمیل شد. یک دولت متکی بر رای مردم به سود منافع هیچکدام نبود.

اکنون، بیش از یک سده از خیزش مردمی مشروطیت، شش دهه از خیزش مردمی ٣۰ تیر و سه دهه از خیزش مردمی ۵۷ می‌گذرد. هر بار نظام‌های استبدادی با اراده ملت ایران نابود شده‌اند، ولی ما هنوز در جستجوی آزادی و حاکمیت ملی هستیم. چه عاملی در درون جامعه ما وجود دارد که به حقوق فردی و اجتماعی مردم باور ندارد، به خواست ملت برای استقرار حاکمیت ملی بی‌اعتناست، مردم را فاقد صلاحیت رای دادن و مشارکت در سرنوشت خود می‌داند و برای حفظ تک صدایی و استبداد، فساد سیاسی و اقتصادی و عقب ماندگی و تحقیر ملی را در این سرزمین اهورایی تحمل می‌کند؟

ما به حاکمیت به قدرت نشسته هشدار می‌دهیم که این بار طیف سنتی پشتیبان استبداد در ایران درهم خواهد شکست و جُز تن در دادن به تغییر بنیادین در ساختار حکومتی در راستای استقرار دموکراسی، حاکمیت ملی و رعایت حقوق بشر، هیچ راه دیگری در پیش نیست و بیش از این نمی‌توان ملت بردبار ایران را زیر فشار نگه داشت. رویدادهای چند ماه گذشته در سراسر منطقه دیکتاتورپرور خاورمیانه و شمال افریقا نشان می‌دهد که دوران استبداد به سر آمده و پرده آخر نزدیک به فروافتادن است.


اعضای شورای مرکزی: دکتر لقا اردلان، مهندس عباس امیرانتظام، دکتر داود هرمیداس باوند، عیسی خان حاتمی، مهندس اسماعیل حاج قاسمعلی، جمال درودی، دکتر علی رشیدی، مهندس کورش زعیم، پریچهر مبشری، دکتر علی اکبر نقی‌پور.

اعضای سازمانهای تهران: دکتر علی حاج قاسمعلی (سازمان پزشگان)، مهندس محمد اویسی، مهندس هوشنگ خیراندیش، مهندس آرش رحمانی، مهندس اشکان رضوی، مهنس مجید ضیایی (سازمان مهندسان)، گیتی پورفاضل، (سازمان روزنامه نگاران)، فریبا درودی، مهندس سمیرا جمشیدی، دکتر فاطمه رحمانی، فریال شیبانی فر (سازمان زنان)، دکتر حسین مجتهدی، مهندس مهران بختیاری، عسل اسماعیل‌زاده، امیر بداغی، شرر کنور تبریزی، سعید حسن‌زاده، افشین حسینی، ‌ امیر شیخ الاسلامی، سعید شیرزاد، احسان قائم مقامی، بهروز قاسمی، محمد کریمی، علی کلایی، میثم نظمی، (سازمان دانش آموختگان)،

نمایندگان شهرستان‌ها: یونس رستمی (آبدانان)، رضا شاه‌محمدی (آبیک)، مهندس مهدی حیاتی (اردبیل)، دکتر شاهین سپنتا (اصفهان)