جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی با انتشار بیانیه‌ای ضمن ابراز نگرانی شدید از وضعیت عزیزان خود تاکید کرده‌اند: ما جمعی از خانواده‌های آزادگان دربند با ابزار نگرانی از نقض حقوق شهروندی عزیزانمان لازم می‌دانیم برخی از این بی قانونی‌ها را بیان کنیم و از مسئولان کشور و دلسوزان نظام که تا کنون این موارد را شنیده اما وقعی ننهاده اند، می‌خواهیم به این وضع پایان دهند و با کهنه شدن این زخم اجازه ندهند برای همیشه در ذهن فرزندان ایران زمین بذر کینه پاشیده شود.

متن کامل این بیانیه که در سایت کلمه منتشر شده بشرح ذیل است:

ده ماه از انتخابات ۲۲ خرداد و بازداشت‌های گسترده پس از آن می‌گذرد، در حالی که هنوز عوارض و بحران‌های ناشی از آن بر زندگی فردی و اجتماعی ایرانیان تازه است و مساله زندانیان به عنوان مهم ترین مشکل باقی مانده است. پس از بازداشت‌ها و محاکمه‌های دسته جمعی اصلاح طلبان و بازتاب‌های منفی آن و اثبات اینکه جنبش سبز ریشه‌ای فراتر از بازداشت‌ها چهره‌های اصلاح طلب دارد، امید می‌رفت مقامات قضایی امنیتی به بازنگری بپردازند و با توجه به دغدغه‌های چهره‌های ملی و دینی و مراجع تقلید حداقل با آزادی زندانیان سیاسی اندکی اوضاع را تسکین دهند اما با حلول سال نو بسیاری از روزنامه نگاران، نویسندگان، فعالان سیاسی و مدنی و دانشجویان که در سال گذشته به بهانه‌های مختلف بازداشت شده بودند همچنان در زندان ماندند.

ما جمعی از خانواده‌های آزادگان دربند با ابزار نگرانی از نقض حقوق شهروندی عزیزانمان لازم می‌دانیم برخی از این بی قانونی‌ها را بیان کنیم و از مسئولان کشور و دلسوزان نظام که تا کنون این موارد را شنیده اما وقعی ننهاده اند، می‌خواهیم به این وضع پایان دهند و با کهنه شدن این زخم اجازه ندهند برای همیشه در ذهن فرزندان ایران زمین بذر کینه پاشیده شود.به پپیگیری‌ها ی قضایی ما پاسخ روشنی داده نمی‌شود اما امیدواریم با توجه به مواد قانونی و حقوق حقه خود و زندانیان مان و آزادی هر چه سریعنر آنان بتوانم از طریق قانونی به نتیجه برسیم.

۱- برخی از زندانیان چند ماه است که در بازداشت موقت به سر می‌برند در حالی که در سلول انفرادی یا (برای فرار از متهم شدن به نگه داری زندانیان در سلول‌های انفرادی که برخلاف حقوق انسانی و شرعی است) در سلول‌های بسته دو- سه نفره، در بندهای امنیتی ۲۰۹ و ۲۴۰ نگه داری می‌شوند. حتی شرایط سلول‌های ۲۴۰ از ۲۰۹ بسیار بدتر گزارش شده است. شرایط حاکم بر این سلول‌ها تفاوتی با سلول انفرادی ندارد و در واقع هم شکنجه و هم دروغی بزرگ به شمار می‌رود چرا که در حالی از این سلول‌ها به عنوان سوئیت یا بند عمومی یاد می‌شود که اغلب این زندانیان از دسترسی به هرگونه امکانات از قبیل روزنامه، کتاب، تلویزیون و هواخوری منظم محرومند. بر اساس مواد ۱۴۶ و ۱۵۹ ایین نامه سازمان زندان‌ها و ماده ۱۱ و ۱۳ ایین نامه اجرایی بازداشت گاه‌های موقت و ماده ۵ ایین نامه بازداشتگاه‌های امنیتی که بر رعایت حقوق متهمان مطابق آیین نامه سازمان زندان‌ها تاکید کرده است، دسترسی به این امکانات از حقوق زندانیان به شمار می‌رود.

همچنین برخی از زندانیان از امکان تماس تلفنی و ملاقات منظم با خانواده‌هاشان برخردار نیستند. این درحالی است که اکثرا بازجویی انان پایان پذیرفته است و طبق ایین نامه سازمان زندان‌ها و نیز طبق ایین نامه بازداشتگاه‌های موقت و امنیتی ملاقات از حقوق مسلم زندانیان است.

۲- اصل تفکیک میان زندانیان از مواردی است که همواره نقض شده است. نادیده گرفتن این اصل چه در بندهای امنیتی ۲۰۹ و ۲۴۰ و چه با انتقال برخی از زندانیان سیاسی به زندانی مانند رجایی شهر، اتفاق افتاده است. به خصوص در زندان رجایی شهر که زندانی سیاسی در کنار مجرمین خطرناک قرار گرفته‌اند در حالی که زندانیان ما به جرم فکر و عقیده در زندان هستند و به چیزی جز اصلاح جامعه نمی‌اندیشند. اصل تفکیک میان زندانیان از اصول بدیهی در اسناد داخلی و بین المللی است. آیین نامه سازمان زندان‌ها در مواد مختلفی از جمله ماده ۸، ۶۹ و ۷۰ که به تقسیم بندی بر اساس نوع جرم هم اشاره دارد، امده است. ماده ۳ بازداشتگاه‌های امنیتی نیز به اصل تفکیک اشاره کرده در حالی که زندانیان بندهای امنیتی هم از تفکیک جدا نیستند.

۳- از مواردی که به عنوان ابزار فشار و شکنجه پنهان به حساب می‌اید، بلاتکلیفی زندانیان برای مدت طولانی است. این موضوع در دوره بازداشت موقت به گونه‌ای است که بازجویان به سراغ متهمان نمی‌روند و یا بازجویی پایان پذیرفته اما همچنان آنان را در وضعیت بلاتکلیف نگه می‌دارند. برای برخی دیگر از زندانیان که حکم صادر شده اما به دادگاه تجدید نظر ارسال نشده است نیز این بلاتکلیفی به گونه‌ای دیگر حاکم است و همچنان در زندان بدون حکم قطعی به سر می‌برند.

۴- احکام سنگینی که برای بسیاری از بازداشت شدگان صادر شده است، با اتهاماتی کلی و مبهم که از ان برداشت‌های سلیقه‌ای میشود، صادر شده است. در احکام صادره برای شرکت در تجمعات ۵ سال زندان در نظر گرفته شده است در حالی که اگر برخی نقل قول‌ها در مورد مجوز دار بودن راهپیمایی ۲۵ خرداد که بسیاری به شرکت در ان متهم شده اند، نادیده بگیریم بر اساس اصل ۲۷ قانون اساسی شرکت در تجمات مسالمت امیز نه تنها جرم نیست بلکه جزو حقوق شهروندان به شمار می‌رود. در قانون مجازات اسلامی مطلقا برای راهپیمایی مسالمت آمیز جرمی تعیین نشده است و….

۵- گرچه برخی از زندانیان ما توانسته‌اند از مرخصی در ایام نوروز یا قبل و بعد از آن استفاده کنند، اما در این مدت بازجویان به صورت غیرقانونی با آنها در ارتباط بوده و انها را تهدید به بازگشت به زندان و لغو مرخصی و حتی سپری کردن تمام ایام حبس در سلول‌های دربسته کرده‌اند تا بتوانند به فرایند غیرقانونی اعتراف گیری ادامه دهند و در مواردی هم برخی از آزاد شدگان را به زندان بازگردانده‌اند.

۶- برخی از دربند شدگان درحالی که عنوان شده است دوره محکومیت خود را می‌گذرانند، اما به جای اینکه در بندهای عمومی و زیرنظر سازمان زندان‌ها نگه داری شوند، در بند‌های امنیتی ۲۰۹ و در سلول بسته دوران محکومیت خود را سپری می‌کنند.

۷- برخی از بازداشت شدگان در شرایط جسمی نامناسبی به سر می‌برند که شرایط زندان اوضاع انان را وخیم تر می‌کند اما به سلامت انان زیر نظر پزشک متخصص و جلوگیری از آسیب‌های جدی به انان توجهی نمی‌شود.

۸- در مورد زنان زندانی هم مواردی از بازجویی‌های سنگین و گاه موهن اعلام شده است که بر نگرانی در مورد انان می‌افزاید.

۹-استفاده از دستبند در آیین نامه سازمان زندان‌ها بر اساس تبصره ۱ ماده ۲۳۵ تنها برای مجرمین خطرناک در هنگام انتقال و بدرقه مجاز شمرده شده و در غیر این صورت استفاده از آن تخلف است.در کجای قوانین استفاده از دستبند برای زندانیان سیاسی آمده است که بعضاً آنان را با دستبند و حتی گاه پابند منتقل می‌کنند. استفاده از چشم بند نه تنها در قوانین نیامده بلکه در حقوق شهروندی استفاده از آن مجاز نیست. چرا زندانیان را به استفاده از چشم بند، دستبند و پابند مجبور می‌کنند؟ این تحقیر زندانیان سیاسی نیست. این هزینه برای کسانی است که با زیر پا گذاشتن قوانین و سوءاستفاده از قدرت منتقدان خود را اسیر می‌کنند.

گرچه بسیاری از حقوق زندانیان ما به انحاء گوناگون مورد نقص قرار گرفته است، اما به برخی از مهم ترین انها در حال حاضر اشاره کردیم و بار دیگر خواهان توجه مسئولین و مقامات به انها هستیم و همراه با جمعی از عزیزان دربندمان روزه سیاسی می‌گیریم تا به این ظلم‌های آشکار پایان داده شود.

به یاد داشته باشیم همه انچه انجام می‌دهیم در پیشگاه خداوند ثبت می‌شود: “انا کنا نستنسخ ما کنتم تعلمون”(جاثیه-۲۹)

باور داریم که عالم محضر خداست. او شاهد ماست و همسنگ ذره‌ای در زمین و اسمان از او نهان نیست.”و ما تکون فی شان…لا کنا علیکم شهودا اذ تفیضون فیه و ما یعزب عن ربک من مثقال ذره فی الارض و لا فی اسماء…”(یونس-۶۱)

اگر ایمان به خدا و روز اخرت در قلوب ما نفوذ کرده باشد و تنها به زبان اسلام نیاورده باشیم” قولوا اسلمنا و لما یدخل الایمان فی قلوبکم…”(حجرات ۱۴)، چگونه می‌توانیم بنشینیم و شاه ظلم و بی عدالتی باشیم در حالی که علی (ع) حتی دزدیده شدن خلخال پای زن یهودی را تاب نیاورد.

اکنون برخی از بهترین دختران و پسران و زنان و مردان دین دار ایران در زندان‌ها تحت شدیدترین سختی و اجحاف‌ها قرار دارند.

ما جمعی از خانواده این آزادگان دربند ضمن توجه به موارد فوق، می‌خواهیم: ان دسته از زندانیانی که بازجویی انان پایان پذیرفته و در بلاتکلیفی به سر می‌برند و بعضا برای برخی از آنان وثیقه صادر شده است، بتوانند از آزادی برخوردار شوند تا در محکمه‌ای صالح به اتهامات آنان رسیدگی شود.

آن دسته از زندانیانمان که برایشان حکم صادر شده اما هنوز مورد تجدیدنظر قرار نگرفته است، تبرئه شوند و کسانی که حکمشان در دادگاه تجدیدظر تایید شده و در حال اجرای حکم هستند، بتوانند حتی الامکان با استناد به بندهایی از ماده ۲۷۲ آیین دادرسی کیفری از اعاده دادرسی برخوردار شوند، در غیر این صورت از حق مرخصی استفاده کنند و بتوانند در کنار خانواده خود باشند.