منبع: وبلاگ سهرابستان

اگر در روز ۲۲ بهمن حتی یک نفر معترض هم در تهران به خیابانها نمی آمد باز هم پیروزی بزرگی برای جنبش سبز محسوب می گردید. حکومت برای اولین بار در عمرش بدست خودش بذر تردید و وحشت را در بدنه نظامی امنیتی حکومت کاشت. هر سال در ۲۲ بهمن این نیروها در شهرهای خودشان در کنار خانواده و بستگانشان از تعطیلی ۲۲ بهمن بهره مند می شدند و شاید برخی از آنها هم در راهپیمائی شهرشان شرکت می کردند.

امسال از مدتها قبل طرح آماده باش و اعزام به تهران به شهرستانها ابلاغ شده و این پیام آشکاری برای نیروهای امنیتی و نظامی بود که حکومت در پایتخت در مخمصه افتاده است. رژیمی که ۳۰ سال توانسته بود ظاهر خود را حفظ کند برای اولین بار مجبور است وجود بحرانی عمیق و نگران کننده را برای بدنه داخلی‌اش آشکار نماید.

حکومت علاوه بر فراخوانی نیروهایش به تهران، ناچار از تهیه جمعیت مصنوعی از شهرستانها بود و بدون شک می‌توان گفت که بزرگترین جابجایی نیرو تاریخ این نظام با صرف میلیاردها تومان بودجه برای ۲۲ بهمن برنامه ریزی شد. در عین حال این عملیات برای نیروهای حکومتی حاصلی بجز ایجاد وحشت و نگرانی از آینده حکومت نداشته است. برای آنها این سئوال مطرح است که چه اتفاقی در حال افتادن است که باید درصد عمده استعداد نظامی امنیتی کشور به تهران فراخوانی شود و چه سرنوشتی در انتظارشان است.

حتی در خصوص جمعیت راهپیمایان ویژه داخل میدان آزادی که از شهرستانها آورده بودند نیز مجبور به رعایت شدیدترین ملاحظات امنیتی شدند. در ۱۱ مرکز تعیین شده برای اینکار در حاشیه تهران، هویت افراد کنترل شده و سپس آنها را سوار اتوبوسها نموده و همراه هر اتوبوس یک عضو رسمی سپاه بعنوان ناظر اعزام می کردند. اتوبوسها به هیچ وجه اجازه توقف در مسیر و پیاده یا سوار کردن افراد را نداشته و در مدخل میدان آزادی نیز کنترل مجدد توسط سپاه صورت پذیرفته و به افراد اجازه ورود به پادگان میدان آزادی را می دادند.

این تزریق وحشت و اضطراب از آینده حکومت در بین جمعیت اتوبوسی و ناظرین و دست اندرکاران مراسم و بویژه نیروهای فراخوان شده به تهران، در آینده بهای سنگینی برای حکومت خواهد داشت. این افراد به شهرهای خود باز می گردند و از آنچه اتفاق افتاده با خانواده و دوستان خود خواهند گفت. ولی مگر برای حکومت چاره‌ای جز این باقی مانده که برای امروز را به فردا رسانیدن چاره‌ای جز این داشته باشد؟

آیا واقعاً خامنه‌ای می‌تواند به چنین مراسم خفت باری در «پادگان میدان آزادی» افتخار کند؟ این رفتار فقط مختص حکومتهای اشغالگر است که در کشور اشغالی هیچگونه احساس امنیتی نداشته و ناچار است که با تدابیر امنیتی و بکارگیری وسیع نیروی نظامی و انتظامی، مراسمی نمایشی را برگزار نماید. حتی روسیه و کره شمالی هم می‌توانستند با صرف نیرو و بودجه کمتری، در برابر مردم فاقد سلاح تهران قشون کشی نموده و میدان آزادی را تبدیل به پادگان آزادی نموده و مراسم دلخواه خود را برگزار نمایند. نظیر سخنرانی امروز در تهران اشغالی را قبلاً صدام هم در سال ۱۳۶۰ در خرمشهر اشغالی در میان جمعیت هوراکش کرده بود.

اقتدار سرنیزه‌ای عمر کوتاهی دارد. برای مردم تهران که تا کنون در ۸ ماه مبارزه مدنی خود با استبداد حتی یک کوکتیل مولوتف هم پرتاب نکرده اند و بر مسالمت آمیز بودن حرکت خود تأکید دارند، بزرگترین پیروزی در ۲۲ بهمن همین بود که در مقابلشان حکومت ناچار به چنین بسیج نیرو و صرف بودجه ای میلیاردی شد. در عین حال بزرگترین شکست برای رژیم در ۲۲ بهمن این بود که در حد یک حکومت اشغالگر تنزل یافت.

ولی سئوال مهمی که روز ۲۲ بهمن بر جای گذاشت این است که حکومت بدون اینهمه نیروی کمکی از شهرهای دیگر تا چه حد توان حفظ پایتخت را دارد؟