جناب حسین موسوی

براساس تمام شواهد و دلایل متقنی که تاکنون خودتان و تمام آگاهان ارائه داده‌اید در انتخابات ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ شما از جانب اکثریت مردم ایران به ریاست جمهوری برگزیده شده‌اید.

شما و بسیاری از شخصیت‌های صالح، اعم از روحانی و غیرروحانی، نه تنها مشروعیت احمدی‌نژاد را به عنوان رئیس جمهور مطلقا رد کرده‌اید بلکه حتی مشروعیت مقام آقای علی خامنه‌ای را نیز، که خود با تایید شماره‌ی کاملا تقلبی آراء و حمایت مطلق از احمدی‌نژاد آشکارا در وجود او ادغام و مستحیل شده است، به‌حق زیر سئوال برده‌اند.

با توجه به اکثریت عظیم و مطلق آراء مردم، شما قانونا رئیس جمهور کشور هستید و به‌رغم کودتاچیانی که با نادیده گرفتن اکثریت مردم و آرای آنها قدرت قانونی را غصب و تصرف کرده‌اند، حق این بود که شما بلافاصله پس از اعلام نتایج انتخابات به‌عنوان رئیس جمهور وارد عمل می‌شدید، هیئت دولت و برنامه‌ی خود را به مردم ایران و جهان ابلاغ می‌کردید و با تکیه بر مردم رزمنده‌ای که برای تحقق خواستهایشان به شما، و علیه احمدی‌نژاد، رای داده و اینک هر روز صدها تن از آنان در میدان رزم برای دفاع از رای‌شان زندانی، مجروح و کشته می‌شوند، امر اداره کشور را عملا در دست می‌گرفتید.

شما خود بهتر می‌دانید که شعار ابطال انتخابات و خواست تجدید انتخابات، آنهم به‌وسیله و زیر نظر کسانی که به قول شما و یاران همفکرتان «جمهوری» نظام را پایمال کرده و مشرعیت‌شان بطور مطلق از جانب ملت نفی شده، نوعی وقت‌گذرانی است. ممکن است غاصبان قدرت در برابر وضع موجود، از روی مصلحت‌بینی، در این خیال باشند و یا با گذشت زمان به این خیال بیفتند که با وقت‌کشی و راه‌انداختن حمام خون شما و بعضی از همراهانتان را به مصالحه و سازش فرابخوانند؛ اما اینک، چنانکه شما خود بهتر از من می‌بینید، جنبش مردم در دفاع از رای و خواست‌هایشان چنان عمق و گسترشی یافته که سرکوب قطعی آن، حتی با قتل‌عام‌های وسیع هم، بعید به نظر می‌آید.

جناب موسوی، معطل نشوید و وقت تلف نکنید. هر چه زودتر به عنوان رئیس جمهور منتخب مردم، دولت و برنامه‌ی خویش را تعیین و اعلام کنید و همانطور که به آیت‌الله منتظری نیز پیشنهاد کردم در مجلسی مرکب از صالحان و معتمدان و نمایندگان بالقوه ملت، اعم از روحانی و غیرروحانی، مراسم تحلیف بجا آورید و با اتکاء به آراء اکثریت ملت و حمایت نیروهای آزادی‌طلب رزمنده و حاضر در صحنه، به کشورداری مشغول شوید.

فردا خیلی دیر است.
با آرزوی موفقیت
محمد باقر مومنی
شنبه ۶ تیرماه ۱۳۸۸