آزادی اندیشه و بیان حق طبیعی هر انسانی‌ست، زیرا به طور طبیعی هر انسانی می‌اندیشد و هیچ دلیل طبیعی نیز برای جلوگیری از بیان اندیشه‌ی او وجود ندارد. آن چه موجب سلب این حق از انسانی می‌شود، منافع نظام‌هایی است که برای تداوم خود در صدد حذف اندیشه‌ی مخالف برمی‌آیند. به این ترتیب اكنون این حق طبیعی كم و بیش در سراسر جهان- گیریم به درجات مختلف- از سوی مراجع قدرت از افراد انسان سلب می‌شود. اما سلب آزادی بیان تنها با توقیف كتاب‌ها، نشریات و روزنامه‌ها یا جلوگیری از نشر و پخش آثار نویسندگان و اندیشمندان صورت نمی‌گیرد. حذف فیزیكی صاحبان قلم و اندیشه و تعقیب و آزار آنان نیز شكل دیگری از سركوب آزادی بیان است. هرساله صدها اندیشمند، نویسنده و روزنامه‌نگار تنها به دلیل انتشار اندیشه‌ها و عقاید خود یا كوشش برای بیان و افشای واقعیت‌های اجتماعی به قتل می‌رسند، به زندان می‌افتند، یا به شكل‌های دیگر تحت فشار و تعقیب قرار می‌گیرند.

بنا به آمار گزارشگران بدون مرز، فقط در سال ۲۰۰۶، ۹۶ روزنامه‌نگار كشته و ۱۳۵ نفر زندانی شده‌اند. در مورد نویسندگان و اندیشمندانی كه صرفا به دلیل ابراز عقاید و بیان اندیشه‌های خود كشته یا زندانی شده‌اند آماری در اختیار نداریم، اما پیوسته شاهد اخبار پراكنده از این دست نیز هستیم.

اما وضع ایران از بیشتر کشورهایی که در آن‌ها آزادی اندیشه و بیان سلب می‌شود، وخیم‌تر است. البته جامعه ایران و به‌ویژه نویسندگان و هنرمندانِ آن سال‌‌هاست كه با پدیده‌ی سانسور دست به گریبان‌اند؛ اما ظرف دو سه سال اخیر این پدیده چنان دامنه‌ی گسترده‌ای یافته است كه جز قلع و قمع فرهنگی نامی بر آن نمی‌توان نهاد. انبوه كتاب‌هایی كه ماه‌ها و سال‌ها در انتظار اخذ مجوز در ساختمان ارشاد بر روی هم انباشته می‌شوند گواه این مدعاست،‌ و این در حالی‌ست كه متولیان سانسور مطالب بسیاری از كتاب‌هایی را هم كه اجازه انتشار می‌یابند دستكاری و در آن‌ها اعمال نظر می‌كنند. علاوه بر این، سینما،‌ تئاتر، موسیقی، وبلاگ‌نویسی، سایت‌های اینترنتی و دیگر عرصه‌های اندیشه و بیان نیز از این دست‌اندازی‌ها كه هر روز شدیدتر می‌شود در امان نیستند. مجموع این شرایط معنایی جز سركوب خلاقیت و ممانعت از ابراز وجود نویسندگان و هنرمندان ندارد. دستگاه سانسور در حقیقت نه كلمه و تصویر، بلكه خودانگیختگی و ابراز آن را كه حق طبیعی هر انسانی‌ست سلاخی می‌كند و به این ترتیب حق جامعه را برای برخورداری از ادبیات و هنرِ غیرحكومتی و پیشرو لگدمال می‌سازد.

كانون نویسندگان ایران كه دو تن از چهره‌های برجسته آن، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، در سال‌های اخیر در راه آزادی اندیشه و بیان جان باخته‌اند، به پیروی از اصول مندرج در منشور خود، در برابر این موج رو به گسترش سانسور كه بسیاری از نویسندگان و هنرمندان را در عمل خانه‌نشین كرده و آثار آنان را در محاق فرو برده است، اعتراض و انزجار خود را اعلام می‌كند.

در همین راستا، کمیته مبارزه با سانسورِ كانون روز ۱۳ آذر را به یاد جان‌باختگان آذرماه ۷۷ به عنوان روز مبارزه با سانسور اعلام و از نویسندگان و هنرمندان در داخل و خارج كشور می‌خواهد تا صدای اعتراض خود را با صدای ما درآمیزند. باشد كه روزی سایه سنگین سانسور از سر ادبیات و هنر برداشته شود.

نویسندگان و هنرمندان در ایران و جهان!
اتحادیه‌های نویسندگان!
انجمن‌های قلم در سراسر جهان !
شما را فرا می‌خوانیم تا ضمن به رسمیت شناختن این روز، از حركت ما در مبارزه با سانسور به هر طریق ممكن حمایت كنید.

كمیته‌ مبارزه با سانسور
كانون نویسندگان ایران
۲۲ آبان ۱۳۸۷
Email: .(JavaScript must be enabled to view this email address)