اطلاعیه مطبوعاتی
ایران: مدافعان حقوق بشر کرد به اعتصاب غذا ادامه می‌دهند
۴ سپتامبر ۲۰۰۸

پاریس، ژنو- برنامه نظارت بر حمایت مدافعان حقوق بشر، به عنوان برنامه‌ای مشترک از "سازمان جهانی مبارزه با شکنجه" (OMCT) و "فدراسیون بین المللی جامعه‌های حقوق بشر" (FIDH) مراتب نگرانی شدید خود را درخصوص اعتصاب غذای چندین زندانی کرد، ازجمله چندین مدافع حقوق بشر، که از تاریخ ۲۵ اوت ۲۰۰۸ آغاز شده اعلام می‌دارد. هدف آنان از این اعتصاب غذا، اعتراض به حبس و شرایطی است که در آن بسر می‌برند.

زندانیانی که دست به اعتصاب غذا زده اند، کرد هستند و اکثر آنان از مدافعان حقوق بشر محسوب می‌شوند:

- آقایان عدنان حسن پور و عبدالوحید بوتیمار (مشهور به هیوا)، دو روزنامه نگار کرد و از اعضای فعال جامعه مدنی ایران که در تاریخ ۱۶ ژوئیه ۲۰۰۷ به اعدام محکوم شدند.[۱]
- آقای محمد صدیق کبودوند، روزنامه نگار و رییس انجمن دفاع از حقوق بشر کردستان (RMMK) که در اواخر ماه مه ۲۰۰۸ به ۱۰ سال زندان محکوم شده است.[۲]
- خانم‌هانا عبدی، یکی از اعضای سازمان غیردولتی "آذرمهر" و یک عضو فعال در کمپین یک میلیون امضاء که در تاریخ ۱۸ ژوئن ۲۰۰۸ به پنج سال زندان محکوم شده است.[۳]
- خانم روناک صفارزاده، به عنوان یکی دیگر از اعضای کمپین یک میلیون امضاء، از ۹ اکتبر ۲۰۰۷ در زندان بسر می‌برد.[۴]
- آقای مسعود کردپور، یکی از مؤسسان بنیاد دموکراسی و حقوق بشر کردستان و یکی از فعالان جامعه مدنی که در زمینه حقوق بشر و مسایل زیست محیطی فعالیت می‌کند، از تاریخ ۲۵ اوت ۲۰۰۸ در زندان بسر می‌برد.[۵]
- آقای یاسر گلی، دانشجوی کرد و فعال حقوق بشر که از ۹ اکتبر ۲۰۰۷ در زندان بسر می‌برد و مادر او، خانم فاطمه گفتاری، یکی از اعضای سازمان غیردولتی "آذرمهر" که اولین بار در تاریخ ۱۴ ژانویه ۲۰۰۸ دستگیر شد. ۴۰ روز پس از دستگیری خانم گفتاری، وثیقه‌ای معادل با ۱۵ میلیون تومان برای آزادی او مقرر گردید. او سپس متهم و شش ماه بعد به ۸ ماه زندان محکوم شد. این محکومیت سپس توسط دادگاه تجدیدنظر کردستان به سه ماه تقلیل یافت. او از تاریخ ۲۲ اوت ۲۰۰۸ حبس خود را آغاز کرده است.[۶]
- خانم زینب بایزیدی، یکی از اعضای کمپین یک میلیون امضاء در تاریخ ۷ ژوئیه ۲۰۰۸ دستگیر و روز ۱۰ اوت ۲۰۰۸ به چهار سال زندان محکوم گردید.[۷]
- آقایان فرزاد کمانگر و علی حیدریان که هر دو پس از اتهام به همکاری با حزب کارگر کردستان (PKK) به اعدام محکوم شدند.[۸]

این افراد که در زندان‌های متفاوت محبوس هستند نسبت به شرایط نامناسب حبس خود اعتراض دارند و از جمله عدم امکان ملاقات با وکیل مدافع و خانواده و دور نگاه داشته شدن از دیگر زندانیان. اینان همچنین اعتراض خود را نسبت به محاکمه‌های غیرقانونی شان اعلام می‌دارند.

برنامه نظارت مراتب نگرانی عمیق خود را نسبت به ادامه اعتصاب غذا توسط این مدافعان حقوق بشر که نشان دهنده شرایط نامناسب آنان در زندان است اعلام می‌دارد و از دولتمردان جمهوری اسلامی می‌خواهد که شرایط حبس این زندانیان را مطابق با عهدنامه‌های بین المللی ضمانت کنند.

به علاوه، برنامه نظارت از مقامات جمهوری اسلامی می‌خواهد که سلامت روحی و جسمانی تمامی این مدافعان حقوق بشر را که نام شان پیشتر ذکر گردید ضمانت کنند و آنان را هرچه سریعتر و بدون وضع هیچ گونه پیش شرطی آزاد سازند. کاملاً مشخص است که حبس آنان خودسرانه بوده و صرفاً به دلیل فعالیت‌های آنان در زمینه حقوق بشر بوده است. برنامه نظارت همچنین از دولتمردان جمهوری اسلامی می‌خواهد که امکان دسترسی بدون قید و شرط به وکیل، ملاقات با خانواده و بهره جستن از درمان پزشکی مورد نیاز را برای این مدافعان فراهم نمایند.

برنامه نظارت همچنین از دولتمردان جمهوری اسلامی می‌خواهد که به هرگونه اقدام تهدیدآمیز و آزاردهنده در قبال تمامی مدافعان حقوق بشر در ایران پایان دهند و براساس مواد اعلامیه مدافعان حقوق بشر، تصویب شده توسط مجمع عمومی سازمان ملل در ۹ دسامبر ۱۹۹۸، عمل کنند. به ویژه ماده اول آن که می‌گوید: "هر شخصی به صورت فردی یا گروهی این حق را دارد که در سطوح ملی و یا بین المللی اقدام به حمایت از حقوق بشر کند و آزادی‌های اصلی را تحقق بخشد" و همچنین ماده ۶ قسمت دوم که می‌گوید: "هر شخصی این حق را دارد (...) تا به شکلی آزادانه به افشا، اشاعه یا نشر نظرات دیگران و اطلاعات مربوط به حقوق بشر و آزادی‌های اصلی اقدام کند". و همچنین ماده ۱۲.۲ که می‌گوید: "دولت باید کلیه تدابیر لازم را انجام دهد تا حمایت فردی و گروهی همه کس نسبت به خشونت، تهدید، اقدامات تلافی جویانه، فشار، تبعیض‌های منفی شخصی و یا قانونی و هرگونه اقدام مستبدانه دیگری، توسط مراجع ذیصلاح تضمین گردد".

برنامه نظارت مصرانه بر روی این حقیقت تأکید می‌کند که ایران با ارائه نامزدی خود در انتخابات شورای حقوق بشر سال ۲۰۰۶ متعهد شده "بالاترین سطح استانداردها را در ارتقاء و حمایت از مقوله حقوق بشر رعایت و حفظ کند". قابل ذکر است که ایران مصرانه روی این نکته تأکید نمود که "تلاش‌هایی را به طور مستمر در زمینه حفظ شئونات انسانی و ارتقاء و حمایت از مقوله حقوق بشر و آزادی‌های اصلی انجام خواهد داد". برنامه نظارت به منظور اطمینان بخشیدن به واقعیت ادامه این تلاش‌ها، از جمهوری اسلامی ایران می‌خواهد تا براساس عهدنامه‌های بین المللی حقوق بشر عمل کند.

پاریس – ژنو، ۴ سپتامبر ۲۰۰۸

-------------------
[۱] به گزارش سالانه برنامه نظارت در سال ۲۰۰۷ مراجعه کنید.
[۲] به گزارش سال ۲۰۰۷ و درخواست فوری برنامه نظارت به شماره IRN ۰۰۳/۰۷۰۷/OBS ۰۷۲.۱ مراجعه کنید.
[۳] به گزارش سال ۲۰۰۷ و درخواست فوری برنامه نظارت به شماره IRN ۰۱۳/۱۱۰۷/۱۵۴.۱ مراجعه کنید.
[۴] به گزارش سالانه برنامه نظارت در سال ۲۰۰۷ مراجعه کنید.
[۵] به درخواست فوری برنامه نظارت به شماره IRN ۰۰۹/۰۸۰۸/OBS ۱۳۸ مراجعه کنید.
[۶] آقای یاسر گلی درحال حاضر از بیماری قلبی رنج می‌برد و چندین بار به منظور درمان به بیمارستان منتقل شده است. او پس از تحمل ۳ ماه زندان، در تاریخ ۱۶ ژانویه ۲۰۰۸ به زندان مرکزی سنندج منتقل گردید. او تا آن تاریخ امکان ملاقات با خانواده و بستگان خود را نداشت. اعضای خانواده وی همواره در تلاش بوده‌اند تا شرایط و مشکلات او را بر همگان مشخص کنند. پدر او، آقای صالح گلی، در تاریخ ۳۱ اکتبر ۲۰۰۷ در ارتباط با پرونده پسرش دستگیر شد. وثیقه آزادی او ۱۰ میلیون تومان مقرر گردید، ولی او متعاقباً آزاد شد.
[۷] با توجه به قوانین ایران، یک متهم باید در مدت ۲۰ روز تقاضای تجدیدنظر کند و طی این ۲۰ روز هیچ محاکمه‌ای انجام نخواهد شد. خانم بایزیدی نسبت به محکومیت خود معترض شد و تقاضای تجدیدنظر کرد، ولی محکومیت دوم او تنها ۱۱ روز پس از صدور محکومیت اول صادر گردید. وکیل او به نمایندگی از او به دادگاه تجدیدنظر رفت، ولی به او اعلام شد که خانم بایزیدی شخصاً حضور یافته و تصمیمات لازم در این رابطه گرفته شده است.
[۸] به اطلاعیه مطبوعاتی مشترک فدراسیون بین المللی جامعه‌های حقوق بشر (FIDH) و جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران (LDDHI) به تاریخ ۴ مارس ۲۰۰۸ مراجعه کنید.