بهمن احمد امویی
http://www.amouee.net/

رییس جمهوری در سه سال گذشته همواره پرچم مبارزه با فساد را افراشته نگاه داشته است. او یكی، دو سال پیش از روی كارآمدن به عنوان رییس جمهور، مبارزه با فساد را سرلوحه كارهای خود قرار داده بود اما در این مدت اتفاقاتی روی داده كه نتیجه معكوس را در پی داشته است. شعار مبارزه با فساد در عمل منجر به گسترش و تعمیق آن به بدترین وضع تاریخی ایران شده است:

۱- بزرگترین دزدی اقتصادی تاریخ ایران از سال ۸۳ تاكنون به دلیل چند برابر شدن مطالبات معوق بانك ها به وقوع پیوسته است. در این مدت با ایجاد تسهیلات فراوان و آسان گیری هایی كه توسط مقامات بانكی و دولتی فراهم شد میزان مطالبات معوق از ۵۰۰ر۳ میلیارد تومان در پایان سال ۸۳ به حدود ۱۵ هزار میلیارد تومان در پایان سال ۸۶ رسید. استفاده كنندگان از این مطالبات معوق نظام بانكی كه از توان چشمگیری هم برای فرار از بازپرداخت آن ها برخوردارند، مردم عادی و آنهایی كه دولت نهم داعیه دفاع و خدمت رسانی به آن ها را دارد نیستند. در واقع سپرده های قرض الحسنه، اكنون بیش از هر زمان دیگری به جیب گروه های خاص اجتماعی سرازیر شده است.

۲- بررسی چگونگی تصمیم گیری و تصمیم سازی درباره تعرفه واردات گوشی تلفن همراه در یك سال گذشته نشان می دهد، می توان با برخوردهای غیركارشناسی و تصمیم سازی های شبهه ناك بیش از هزار میلیارد تومان به جیب یك عده خاص منتقل كرد.

دو سال پیش در چنین روزهایی به اصرار طهماسبی، وزیر وقت صنایع، تعرفه واردات گوشی تلفن همراه را از چهار به ۶۵ درصد افزایش داد، بهانه هم طبق معمول دفاع از تولید داخل و سرمایه گذاری بود.

در این مدت دوساله بیش از ۵/۸ میلیون دستگاه گوشی تلفن همراه به صورت قاچاق وارد شد، سیاست دفاع از تولید داخل شكست خورد و در نهایت تعرفه ها به چهار درصد سابق، بازگشت. اما نتیجه این تصمیم: تشكیل پرونده برای یكی، دو نفر در سازمان بازرسی كل كشور كه از این رهگذر ۷۵۰ میلیارد تومان عایدی داشته‌اند؛ یكی، دو نفری كه آقای رییس جمهور به راحتی می توانند آن ها را شناسایی كنند همین اتفاق هم درباره تصمیم مربوط به كاهش تعرفه واردات تایر و فرار واردكنندگان از پرداخت حقوق دولت، افتاده است. می توان به این فهرست، سیمان را هم افزود كه هم اكنون حواله های آن چهار برابر قیمت خریدوفروش می شود.

۳- در طول مدت ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد حجم نقدینگی دست كم ۱۰۰ درصد رشد داشته و از ۷۰ هزار به بیش از ۱۴۰ هزار میلیارد تومان رسیده است. این اقدام منجر به افزایش تورم و در نتیجه فشار بر طبقات آسیب پذیر و ضعیف جامعه شده است؛ اقدامی كه به گفته حسن سبحانی یكی از نمایندگان همسو با خواسته های دولت، تعبیری جز «ظلم به ملت» برای آن نمی توان یافت. فراموش نكنیم كه ظلم یكی از بزرگ ترین فسادهای موجود است.

۴- در تمام سه سال گذشته آقای رییس جمهور ناتوانی خود و دولتش را در مبارزه با فساد به گردن دیگران انداخته كه به نظر می رسد موجوداتی خیالی بیش نیستند. در ۴۰ سال گذشته هیچ دولتی در ایران تا به این حد مورد حمایت تمام نهادها و اجزا و سلول های حكومت قرار نداشته است. دستگاه های سیاسی، نظامی، اجتماعی و نهادهای مدنی و قضایی و مجلس تمام امكانات خود را در اختیار آن قرار داده اند اما پس از این همه مدت ناگهان رییس جمهوری می گوید: «هزاران دست مانع برخورد او با فساد می شوند»، آیا این پذیرش تلویحی گسترش فساد در تمام ارگان های نظام نیست؟ آیا معنای این ادعاهای پی در پی این نیست كه دیگران به جز رییس جمهوری فاسد هستند و نمی گذارند او با فساد مبارزه كند؟ آن «هزاران دست» اگر در حكومت نیستند پس كجایند كه چنین قدرتمندند؟

۵- آیا رییس جمهوری كه تقریبا هر روز تریبون فراگیر ملی را برای پخش سخنانش در اختیار دارد قادر به نام بردن از این هزاران دستی كه مانع برخورد او با فساد هستند، نیست. اگرچه پیش از این هم قرار بود مفسدان اقتصادی نام برده شوند اما در نهایت یكی، دو كارمند گمرك به عنوان متهم اصلی شناسایی شدند.

۶- در سه سال اخیر اقداماتی برای مبارزه با فساد توسط دولت به پرچمداری شخص رییس جمهوری صورت گرفته كه نباید آن ها را نادیده گرفت.

فشار بر مدیران دستگاه های دولتی برای نداشتن راننده، نخریدن روزنامه و استفاده از كشمش و توت خشك به جای قند در ادارات به منظور صرفه جویی، حذف غذا در برخی از سازمان ها و ادارات، پس گرفتن تلفن همراه برخی از مدیران، كاهش هزینه های تبلیغاتی سازمان ها و نهادهای دولتی و جلوگیری از چاپ سررسید و تقویم، خوردن غذای ساده و آوردن آن از خانه به جای استفاده از غذای نهاد ریاست جمهوری، كم كردن نیروهای خدماتی ادارات، كاهش و حذف اضافه كاری ها و جمع آوری فرش های گرانقیمت در نهاد ریاست جمهوری و استقبال از مهمانان رییس جمهوری در ساختمان های جنوب شهر به جای رفتن به شمال شهر و استفاده از مجموعه های كاخ سعدآباد. از حق نگذریم و نمی گذریم؛ اما این كجا و آن كجا؟