iran-emrooz.net | Wed, 25.07.2007, 6:57
قطعنامه در بارهء ایران
کنگرهء پن بینالمللی (انجمن جهانی قلم) – 2007
همایش نمایندگان پن بینالمللی در هفتادوسومین کنگرهء جهانی خود در داکار، سنگال، از 4 تا 11 ژوئیهء 2007 (20 – 13 تیر 1386)،
● با نگرانی شدید از فقدان پیشرفت در شناسایی و تعقیب قانونی عوامل مسئول در شکنجهء و قتل عکاسروزنامهنگار ایرانی – کانادایی زهرا کاظمی؛ و کوتاهی در اجرای عدالت در بارهء کسانی که در اواخر دههء 1990 دستور قتلهای زنجیرهای نویسندگان و روشنفکران ایرانی را صادر کردند؛
● با حیرت از محکومیت روزنامهنگار آزاد امور اقتصادی علی فرحبخش به اتهام جاسوسی در 26 مارس 2007، که به سه سال زندان محکوم شد؛ و دو سال حکم زندان برای روزنامهنگار کرد ایرانی کاوه جوانمرد در 17 مه 2007، نیز تداوم بازداشت روزنامهنگاران و فعالان فرهنگی کرد ایرانی عدنان حسنپور و محمد صدیق کبودوند و روزنامهنگاران و فعالان فرهنگی آذربایجانی ایرانی سعید متینپور و عباس لسانی؛ نیز احکام زندان سه سال و دوسال و نیم دادگاه بدوی برای روزنامهنگاران کرد ایرانی اجلال قوامی و سعید ساعدی در 9 ژوئن 2007؛
● با نگرانی از این که سازمانهای امنیتی در پنج سال گذشته مانع از برگزاری مجمع عمومی کانون نویسندگان ایران و انتخاب هیأت دبیران آن شدهاند؛
● با نگرانی عمیق از این که مقامات انتشار صدها کتاب از جمله کتابهایی را که یک یا چندین بار منتشر شدهاند، ممنوع کرده و این سیاست را برای اعمال فشار بر ناشران مستقل به کار گرفتهاند؛ برخی از فیلمها را ممنوع کرده و چندین سازمان فرهنگی و هنری را تعطیل کردهاند؛
● بهعلاوه با ابراز نگرانی از اینکه نویسندگان، روزنامهنگاران و اشخاص دیگری که برخلاف حق آزادی بیان بازداشت شدهاند، در حضور قضات شکنجه شدهاند، هفتهها در سلول انفرادی به سر بردهاند و از حقوق اولیهء قانونی محروم شدهاند؛
● با توجه به اینکه ایران دارای بیشترین تعداد روزنامهنگاران زندانی در خاورمیانه است، حق آزادی بیان و محاکمهء عادلانهء آنها را نقض میکند و غالباً مدتهای طولانی آنها را در حبس انفرادی و بدون دسترسی به مراقبت پزشکی کافی نگهداری میکند؛
● با تاسف از این که مقامات قضایی تعداد رو به افزایشی از روزنامهنگاران را از سفر به کشورهای دیگر منع کردهاند؛ و تعداد قابل توجهی از روزنامهنگاران را در هنگام بازگشت از دورههای آموزشی در خارج به ایران مورد آزار و اذیت قرار دادهاند؛
● با ناراحتی از سرکوب دولتی فعالان زن و نویسندگان و روزنامهنگاران زن که منجر به بازداشت خودسرانهء دهها نفر شده و حداقل هشت نفر از آنها با اتهاماتی روبرو هستند، از جمله روزنامه-نگاران و نویسندگان شاخص زن، شادی صدر، محبوبه عباسقلیزاده، ژیلا بنی یعقوب و ناهید کشاورز؛ و احکام زندان صادره برای روزنامهنگاران نوشین احمدی خراسانی، پروین اردلان، سوسن طهماسبی و فریبا داودی مهاجر؛
● با در نظر داشتن این که قوهء قضاییه تعدادی از روزنامههای مستقل، بیش از 30 هفتهنامه و نشریات دیگر، غالباً در شهرستانها، و دهها نشریه دانشجویی را در طی سال گذشته تعطیل کرده است؛ دهها روزنامهنگار و روشنفکر را احضار و بسیاری از آنها را بر اساس مفاد بازدارندهء قانون مطبوعات و قانون مجازات تحت تعقیب قرار داده است؛
● با نگرانی از مصوبههای دولت در نوامبر 2006 به منظور تسهیل کنترل بر اینترنت در ایران، که از آن پس برای ممانعت از دسترسی به تارنماهای بیشمار به کار گرفته شده و در نتیجهء آنها هزاران تارنما سانسور و روزنامهنگاران اینترنتی مورد آزار و اذیت شدهاند و به شرکتهای خصوصی تأمین-کنندهء خدمات اینترنتی (آی اس پی) دستور داده شده که یا به کار خود خاتمه دهند یا تحت کنترل دولت قرار بگیرند؛ و نیز سرکوب چندین «وبلاگنویس» ایرانی که مطالب خود را در اینترنت منتشر میکنند، از جمله نویسندهء شاخص اینترنتی آرش سیگارچی، که به 14 سال زندان محکوم شد و سپس حبس او در مرحلهء تجدید نظر در فوریه 2005 به 3 سال کاهش یافت؛
● با محکوم کردن جو خودسانسوری ناشی از سرکوب نظامیافتهء کسانی که نظریات انتقادی یا مخالفشان را علیه اعتقادات رسمی سیاسی و مذهبی ابراز میکنند؛
● با ملاحظهء همراه با نگرانی این که نمایشگاه کتاب بینالمللی تهران از 12 – 1 مارس 2007 تنها به ناشران مورد تایید دولت ایران اجازهء شرکت داد و ناشران بینالمللی را از ناشران داخلی جدا کرد که در نتیجهء آن امکان یک گفتوگوی واقعی فرهنگی بین ناشران ایرانی و خارجی کاهش یافت؛
● با احساس خطر از این که گروههای قومی ایرانی از جمله کردها، آذربایجانیها، عربها و بلوچها از تدریس و آموزش به زبان خود منع هستند؛
● به علاوه با احساس خطر از سرکوب نظامیافتهء مخالفتهای مردمی و روشنفکری در ایران؛
دولت ایران را فرا میخواند:
● تمام زندانیان سیاسی از جمله سیامک پورزند و علی فرحبخش را که به خاطر استفادهء قانونی از حق آزادی بیان، سازماندهی و اجتماع محکوم شدهاند، و نیز تمام زندانیانی را که در تناقض با مادهء 19 میثاق بینالمللی حقوق مدنی و سیاسی – که ایران یکی از امضا کنندگان آن است – بازداشت شدهاند آزاد کند و اتهامات علیه آنها را پس بگیرد؛
● قانون مطبوعات، قانون مجازات و سانسور بر نشر کتاب را مورد بازبینی قرار دهد با این هدف که تمام مقررات کیفری مانع بیان مسالمتآمیز عقیده را ملغا کند؛
● سازمانهای قضایی و نیروهای امنیتی را ملزم و مقید به انجام محاکمات مبتنی براستانداردهای بینالمللی عدالت و الغای شکنجه کند؛ و کسانی را که دستور کشتن زهرا کاظمی و قربانیان قتلهای زنجیرهای را در اواخر دههء 1990 صادر کردند به دست عدالت بسپارد؛
● ممنوعیت روزنامهها و نشریات را لغو کند و مصوبههایی را که سانسور اینترنت را در اشکال مختلف مجاز میسازند، فسخ کند و جریان آزاد اطلاعات را در اینترنت تضمین نماید؛
● تحقیق کاملی در مورد زندانهای سری خود انجام دهد و امکان دسترسی کامل به آنها را برای ناظران بینالمللی فراهم کند؛
● اقدامات لازم را به عمل آورد تا نویسندگان و روزنامهنگاران بتوانند آزادانه از حق آزادی اجتماع و سازماندهی استفاده کنند؛
● اقدامات مشخصی برای تضمین کامل و بدون مانع حق آزادی بیان در ایران به عمل آورد.