اعتماد/ نگين شيرآقايی: در حدود يك هزار و ٥٠٠ نفر از معلمان روز گذشته در مقابل ساختمان مجلس حاضر شدند تا به رد شدن لايحه نظام هماهنگ پرداخت در شورای نگهبان اعتراض كنند. آنها از «وزيری هامانه»، وزير نفت، تقدير كردند، چون با «شجاعت» در مقابل همه ايستاد و مانع از كم شدن حقوق كارمندانش شد و از «محمود فرشيدی» وزير آموزش و پرورش خواستند استعفا دهد، چون نتوانست برای افزايش حقوق معلمان و تصويب لايحه نظام هماهنگ پرداخت كاری كند.

لايحه نظام هماهنگ پرداخت، بزرگترين طرح دولت برای رفع نابرابری در پرداخت های كارمندان دولت است. اگر اين لايحه مصوب شود، حقوق كارمندان وزارتخانه هايی چون نفت كاهش می يابد و در عوض كارمندان دولت در بخش هايی چون آموزش و پرورش حقوق بيشتری دريافت می كنند.

يك دنيا حرف در چهار ساعت

از مناطق مختلف تهران آمده‌اند؛ «منطقه ٢ ، ٤، ١٥ و...» معلم هستند. همان‌هايی كه سال ها است به ما، دولتمردان، پزشكان و مهندسان دانش آموخته اند. همه سنی هم در ميان آنها ديده می‌شود؛ پير، جوان، زن، مرد. شايد اگر نمايندگان مجلس شورای اسلامی فرصت داشتند، از ساختمان خارج می شدند و با دقت به آنها می نگريستند چهره های آشنايی می ديدند. معلم رياضی دبيرستانشان، شايد هم معلم علوم كلاس پنجم شان.

ساعت ١٣، گروه پنج نفره خانم ها از دبيرستان های منطقه دو آموزش و پرورش آمده اند. كلاس های صبح كه تمام شد با عجله خود را مقابل در مجلس در خيابان بهارستان رساندند تا از نمايندگانشان بخواهند برای تصويب لايحه نظام هماهنگ پرداخت كاری كنند. هرچند اين لايحه را نمايندگان مجلس تصويب كرده اند اما شورای نگهبان آن را رد كرده است. معلمان همچنين شنيده اند كه دولت در بودجه سال ٨٦، برای اجرای لايحه نظام هماهنگ پرداخت رديفی در نظر نگرفته است.

هنوز زياد شلوغ نشده است. ٢٠٠ تا ٢٥٠ نفر بيشتر نيستند. خانم معلم های منطقه دو از اطلاع رسانی نامناسب برای اين گردهمايی ناراحتند. چند خانم معلم ديگر به جمع اضافه می شوند. شيفت بعدازظهر بودند اما ترجيح دادند به جای رفتن به كلاس به همكارانشان بپيوندند. نگران شاگردانی هستند كه امروز معلم ندارند.

«عليرضا هاشمی» دبيركل سازمان معلمان ايران كه يكی از هماهنگ كنندگان برگزاری اين حضور است، می گويد؛ «يكی از اعتراضات اصلی ما نسبت به دولت هميشه اين بوده كه چرا برای ايجاد تشكل صنفی به معلمان كمك نمی‌كنند. تشكلی كه بتواند امكان تعامل و گفت وگو با آنها را فراهم كند. امنيت لازم را ايجاد كند تا معلمان بتوانند در فضايی مناسب گفت وگو و نقد كنند.» به اعتقاد او، مسوولان نه تنها توان مديريت مطالبات معلمان را نداشتند، بلكه برعكس مانع اجرای آن هم شده‌اند. او می‌گويد؛ «مدارس برای بسياری از گروه‌های خارج از مدرسه امكانات فراهم می‌كنند، سالن در اختيار آنها می‌گذارند و كارهايی از اين قبيل، اما از تشكل‌های صنفی معلمان هيچ حمايتی نمی‌شود.» او به مشكلاتی كه برای اطلاع رسانی دارند، اشاره می‌كند و می‌گويد؛ «صدا و سيما كه اخبار ما را پوشش نمی‌دهد. نشريه آموزش و پرورش هم كه ١٥٠ هزار نسخه تيراژ دارد و بايد دردهای معلمان را بگويد، وزيرنامه است. در حال حاضر تنها با sms و ای ميل به ديگران اطلاع می‌دهيم.»

كم كم تعداد بيشتری جمع می‌شوند. ساعت ٤٩/١٣ دقيقه. هنوز عده‌ای با تلفن‌های همراه مشغول حرف زدن هستند و به دوستانشان خبر می‌دهند كه به ميدان بهارستان بيايند. يك ساعت بعد خيلی‌ها آمده‌اند. حتی دو سه دانش آموز هم هستند كه با پدرانشان در جمع حاضر شده‌اند.

آقای «نيكنامی» يكی از معلمان حاضر در جمع است. او می گويد؛ «خواسته ما ايجاد تشكل صنفی است. فقط حقمان را می‌خواهيم.»

هيچ كس پلاكارد در دست ندارد. در اين ميان يكی از حاضران شروع به پخش اطلاعيه‌ای در ميان جمع می كند كه در آن نوشته شده است؛ «اعتراض شديد سازمان معلمان به سئوالات مطروحه در آزمون سيره نبوی آموزش ضمن خدمت فرهنگيان». بالاخره يك بلندگو پيدا می‌شود. يكی از معلمان پشت بلندگو می رود و شعار می دهد؛ «سفارش پيامبر اعظم است، وفای عهد وظيفه مسلم است»، «معلمان كشور رزمندگان جنگند، انصاف نبود كه آنقدر از تبعيضات برنجند» و...

«علی‌اكبر باغانی» دبيركل كانون معلمان، يكی از گردانندگان اين ماجرا بود كه جلوی ايجاد تنش‌ها را می‌گرفت. او از صدا و سيما درخواست كرد اخبار مربوط به معلمان را پوشش دهد. ١٥ نفر از ميان جمع در فهرست نام نويسی می كنند تا به نوبت حرف بزنند. در همين زمان است كه «قنبری» نماينده... و عضو كميسيون آموزش و پرورش، به ميان آنها می‌آيد و سخنرانی می‌كند. او می گويد؛ «ما نماينده‌های مجلس مطالبات شما را پيگيری می‌كنيم. ما هم خواست شما را قبول داريم و اين خواست ما هم هست.»

«قنبری» افزود؛ «قبلاً هم مشكلات شما را درك كرديم و برای همين هم طرح نظام هماهنگ پرداخت را تصويب كرديم. مجلس حتماً از دولت می خواهد لايحه را اجرايی كند.» او تاكيد كرد؛ «لايحه از ١/١/١٣٨٦ اجرايی می شود و مجلس هم به هيچ وجه كوتاه نمی آيد.»

يكی از معلمان فرياد زد؛ «اگر نشد چه؟»

«قنبری» پاسخ داد؛ «ما پيگير هستيم.»

يكی ديگر از معلمان پرسيد؛ «قبلاً هم از همين حرف ها زده‌ايد.»...

پس از «قنبری» چند معلم حرف زدند. يكی از آنها به نام «سيدی» گفت؛ «يكی از معاونان وزير آموزش و پرورش در مصاحبه يی اعلام كرد ما نمی توانيم با وزارتخانه نفت كه پولدار است و قدرتمند مقابله كنيم. آنها برای كشور درآمدزا هستند.» اين سخنان او اعتراض معلمان را در پی داشت. او ادامه داد؛ «بايد توجه ايشان را به اين موضوع جلب كنم كه ما بسيار بيشتر درآمد برای كشور ايجاد می كنيم چون تمامی پزشكان، مهندسان و دانشمندان را ما تربيت می كنيم. حتی دانشمندان انرژی هسته يی هم زير دست ما بزرگ شده اند.»

پيشنهاد برگزاری ميزگرد نمايندگان تشكل های صنفی با مسوولان دولتی در صدا و سيما يكی ديگر از نكته های حرف های او بود.

«محمد داوری»، عضو شورای مركزی سازمان معلمان، يكی ديگر از گردانندگان جمع است. چند راه حل هم پيشنهاد می دهد؛ «مجلس می تواند هرچه سريع تر ايرادات را برطرف كند تا در شورای نگهبان تصويب شود. راه ديگر اصرار مجلس بر حرف خود است تا مجمع تشخيص مصلحت نظام تصميم نهايی را بگيرد. راه بهتر ارائه فصل ١٠ لايحه كه مربوط به حقوق است، به صورت جداگانه در مجلس است.»

او برای رديف بودجه هم پيشنهاد دارد؛ «با نمايندگان مجلس صحبت كرده‌ام. می توان در بند «ل» تبصره ١٩ بودجه، اعتبار لازم برای لايحه را تامين كنند.»