زمانۀ نو را سخنی نو باید
ققنوس را خبر کنید،
در سرزمینمان، هنگام پرزدن فرارسیده است، ققنوس،
دیریست که با همت بلند جوانان،
فریاد اعتراض به هر کوی و بوم ایرانشهر
سایه گسترده است
با این بهار تازه، درین آغاز
جانت پراز ترنم و شور و ترانه باد!
در سرزمین من ایران، موسیقیات که زیروبم نبض زندگیست
پژواک دادخواهی اهل زمانه باد!
نبض زمانه را که چنین خوش نواختهایم
تا جاودان، زمانۀ ما را نشانه باد!
عمری برای مردم و آزادی و برابری و عشق سربلند
فریاد زدیم و نگاشتیم و نواختیم
اینک در آستانۀ شکوفایی فروردین
چونان همیشه روز و شبت پرشکوفه باد
ما، عاشقانه نسرودیم، بما اجازه ندادند
از تو میپرسم:
از اینهمه فاصله، از پشت دیوار کاخ دین استبداد
آیا صدای مرا میشنوی؟
دیری ست آن کلام مقدس آزادی،
در شعلۀ آتش اهریمنان گرفتار است
بگوش من جز آوای کودکان خیابانی، آوایی نمیرسد
در آستانۀ شکوفایی بهار،
مردان و بانوان سرزمینم
در میان بیتفاوتی ابلهان،
چون برگ خزان، پرپر میشوند و میریزند.
هنوز در دل این کوچههای خاطرهخیز
زمزمۀ عاشقانه جاری ست
ولی، دل نوباوگانمان، از امید خالی ست.