موج می‌زند آسمان
در شعله‌های تاریکی وُ
سرد نمی‌شود این آتش
بر خرده‌های پلیدِ خُدعه
در خون و خاکریزی
که ویران می‌شود در بصیرتِ متن و تن، هر بار، وُ
ما
که سوگوار نام‌ها وُ خنده‌های بسیاریم وُ
گوشه‌های بغض‌هامان
خراش می‌دهد
این غبار خشکیده بر زمین وُ زمان را
برگ، گُل، باغ می‌شود
حافظه‌مان
بر گورهای بی‌نشان در آب‌ها وُ دشت‌های سرزمینی
که آن‌قدر در گلویمان سقوط کرده
که ریشه‌هایش به صدایمان نفس می‌دهد
تا قلب‌هامان سُرب را بشکافد
بگذرد از مرگ
برای تو
که گلستانِ آن سوی آتشی
آزادی!
دی ۹۸
■ با درود به ماندانا زندیان شاعر،
شعر خوبی ست از اتفاقات و حوادثی که در این چهل سال بر سرمان آوار شده است، ولی بسامد یا دایره واژه گانش چاق یا پربارنیست، از ترکیبات و واژه‌های جدید خبری نیست ولی خوشخوان و گیراست. راستی زندیان گرامی در تلگرام یا اینستاگرام یا فیس بوک هستند؟
با احترام
■ دوست ارجمند، سپاسگزارم وقت گذاشتید، شعر را خواندید و نظرتان را نوشتید. من عضو هیچ‌کدام از شبکه‌های اجتماعی نیستم. نشانی ای‌میلم را خدمتتان می‌گذارم و برای هر پرسش یا تبادل نظر در خدمتتان خواهم بود: .(JavaScript must be enabled to view this email address)
با احترام، ماندانا زندیان