رؤیاهایم را در این واپسین دم هابیل
با خود به گور نخواهم برد.
آن‌ها را،
پیش از آن که قابیل، سرزمین پدری را ترک کند،
به تو می‌سپارم
به تو که همزاد کابوس‌هایت هستی
و در سرزمین‌های نفرین شده به دنیا آمده‌ای
و به تو که وارث یأس پدرانت هستی،
می‌سپارم.
رؤیاهایم را
پیچیده در حریر سحر و زرورق آفتاب
برای تو
که در این سیاره‌ی خونین سهمی جز کابوس نداشتی،
به جا می‌گذارم.
برای تو
که رؤیاهایت را پیش از بانگ خروس‌ها
به دار آویختند
و تو سوگوار در جستجوی اجسادشان
در گورستان‌های متروک پنجه به خاک کشیدی،
به جا می‌گذارم.
رؤیاهای من، رؤیا نیستند
که تنها در خواب به سراغت بیایند
و در بیداری از چنگت بگریزند.
رؤیاهای من
درست مثل کابوس‌های تو حقیقی‌اند.
آن‌ها را در این واپسین دم
به تو
که طغیان هزار ساله‌ی این سرزمینی می‌سپارم
به تو
که قرن‌هاست در تطاول طوفان
با آرزوهایت بر دارها آونگ بوده‌ای
و رهگذران از کنارت بی‌اعتنا گذشته‌اند، می‌سپارم.
رؤیاهایم را در دستان لرزانت بگیر
تا هم آوای ضربان قلب تو
در دشت‌های ظلمانی سیاره‌ات
و در مسیر خاموش یأس تو
به ستاره‌ی چشمک‌زنی بدل شوند
و تو را به من
و مرا به تو برسانند.
شهریار حاتمی
استکهلم
نهم نوامبر ۲۰۱۹