فریادهای خاموش

شهریار حاتمی

پروانه‌های رنگی‌
در باغ‌های سنگی،
کبوتران سپیدبال و قناری‌های عاشق،
زنبوران عسلِ بی‌کندو
آوارگان این سو و آن سو
با بال‌های پر از گرده‌‌های گُل،
هنوز غریبه‌ی این باغ‌اند.
‎
در دشت‌های تاختن
اسبان بی‌یال و سُم
افق نیمه روشن را می‌نگرند
و بادِ مست
تازیانه‌ی غربت را
بر گُرده‌‌های زخمی آنان فرود می‌آورد.
‎
خُفّاش‌‌های متبسّم مفسّر نور اند
و خورشید،
حقیقت تلخی ست
که در این غبار اندوده زمان،
رخصت حضور نمی‌یابد.
‎
کفتار‌های پیر
با ساطور‌های خون آلود
لاش‌خوری کرکسان جوان را تقبیح می‌کنند
و خود،
جنازه‌ی پروانه‌ها‌ی رنگی را
در سفره‌ی شتک زده از خون،
به سور نشسته‌اند.
‎
پروانه‌های رنگی‌،
زنبورن عسل بی‌‌کندو،
و قناری‌های عاشق،
به گوشهای بریده‌ی جنگل
اعتنائی نمی‌کنند.
‎
فریاد‌های خاموش
و خاموشی فریاد‌ها
عمق درد را دو چندان می‌کند.
‎
اسبان یال بریده،
عطشان به سوی افق،
در دشت خاموش می تازند
و کبوتران سپید بال
بر فراز سرشان بال می‌زنند
آن چنان که صدای بال‌هاشان
در دشت خاموش می‌‌پیچد
و گوشهای بریده‌ی جنگل را می‌آزارد.
‎
کبوتران بی‌آغُل،
زنبوران عسل بی‌ کندو،
پروانه‌های رنگی بی‌گل،
اسب‌های یال بریده و بی‌سُم
و قناری‌های عاشق،
با یک زبان سخن می‌ گویند
و بسیار گوش‌‌ها با این زبان غریبه‌اند.
‎
فریاد‌های خاموش
و خاموشی فریاد‌ها
بی‌هیچ پژواکی
در زیر آسمان خفته‌ی این دشت،
عمق درد را دو چندان می‌ کند.
‎

شهریار حاتمی
استکهلم ۲۰  اکتبر ۲۰۱۹