روزی ما خشم ِ خاموش ِشما را فرياد خواهيم کرد
و چشم‌اندازِ آرزوهايتان را
بر دروازه فردا خواهيم نشاند
هنوز لاله ياد شما را در ما روشن می‌کند
خاموشی ِ فرياد ِ شما را
تا هرکه از ما
هرکه و هرجاست
سر از خاک و لاک ِ خويش برآرد.
... تاريخ قبايی بی‌قواره بود
و آدمی، بيگانه با خويشتن خويش
هر راه،
زبان ِ چاهی بود
و هر ستاره،
کور سويی بسوی گمراهی
آنگاه فرياد ِشما
نهيبیِ که آبروی جهان شد
و تار و مار ِ دهشت و ديو
آنگاه شما
روشن تر از هر آينه
خورشيد را بنام صدا کردی.
...........
ابراهیم هرندی