گاهی فراموش می‌کنیم
شیرین‌ترین نگاه را
باغ را که می‌شکفد
و
روز آغاز دوستی را.
گاهی فراموش می‌کنیم
آنچه را که می‌ستودیم
آن را که می‌پرستیدیم
و
شب آغاز فریاد را.
گاهی فراموش می‌کنیم
که نباید فراموش کرد
در سکوت تبعید شد
و
عشق را تسلیم کرد.
بهار
به یادت می‌آورد باز
این همه را
که فراموش کرده‌ای.
بهار
تو را دوست دارد
وقتی به تو نشان می‌دهد
سبز می‌شود دشت دوباره
روشن می‌شود هوای تیره
و
گرم می‌شود زمین سرد.
بهار
به یادت می‌آورد باز
شدن را
باز شدن را
و
تو یاد می‌گیری
که هستی‌ات
بی‌حاصل نیست
که
می‌توانی بشکفی
به درخشی
و
رفیق خورشید شوی باز.
بهار
در گوش خسته‌ات زمزمه می‌کند:
می توانی باور کنی
بی‌نهایتی را
که تو ذره‌ای از آنی
و آن
از آزادی
طلوع می‌کند.
می‌توانی باور کنی
که تو
تنها نیستی
وقتی
در این عشق
شناور باشی.
بهار
به یادت می‌آورد باز
این همه را
که فراموش کرده‌ای.