در آستان آینه برخاستم
تا در رثای تو شعری بگویم
ناگاه ناباورانه دیدم
چون شمع ایستاده‌ای و
بر ساحت وجود پرتو فکنده‌ای
در چشم‌های تو
شور و شرار زندگی ست.
و توفان ذهن زیبای تو
هنگامه تب هبوط
با رسم آن خطوط مورب
آیینه تکثیر کرده است و
آرامش و سکوت و سکینه
در قلبت آفریده است
منشور زندگی تو سادگی ست
کانسوی هندسه‌ی هم‌تافته حیات
آواز فاخته‌ای را شنیده‌ای و
دل باخته‌ای و
رقص عروج کرده‌ای
تو
بی‌شمار مسیح و مریم
در هر کجای خاک
از نور بی‌بدیل خویش
زاده‌ای.
تو آن ستاره دنباله‌دار بوده‌ای
که در آسمان
خط عبور تو
تا ماورا
شط ستاره ها ست.
مریم!
شهید راز
تو هرگز نمرده‌ای
اگر چه آن جسم بیمار تو
دریاچه‌‌ی نیلوفرانه‌ای ست
که مرگ
همچون سپیده دم
با مهربانی تمام
فرایش گرفته است.
تو در خسوف خویش تابیده‌ای و
خورشید را دیده‌ای
و در بارش نامنتهای ستارگان
تا چشمه‌سار آفتاب رفته‌ای و
راز جاودانگی را
دریافته ای
اینک مزار تو
چون معبدی مقدس ست
در دشت ابر و باد
و جسم کبریایی‌ات
دفینه جواهری
که تا رسخیز عشق
در خاک خفته است
آه
اکنون جهان آکنده از عطر مریم است
و من هرگز ز تو
خداحافظی نمی‌کنم عزیز
قدسی‌ترین سلام جهان
بر تو باد
م.بارش