رویای زنده

کامبیز گیلانی

در امتداد خاطرات کودکی
تمام شب را می دوم
مگر در آغاز روشنی
روز را نجات دهم.

آن که در پی شکارش
پلیدترین اندیشه ها
تاریح را زیر و رو کرده‌اند.

وقتی به صبح می‌رسی،
هنوز در همان شبی
نوری که می‌بینی
خورشید نیست
خورشیدی که می‌بینی
آن ستاره‌ای نیست
که از آن
رودهای شعر
تاریخ را پر کرده است.

تو با این حال
هنوز می‌دوی
نا امید نمی‌شوی،
چون
رویای تو
هنوز زنده است.
تمام شب را می‌دوی
خودت شب می‌شوی
رویای تو اما
تسلیم نمی‌شود.

در امتداد رودخانه‌ی ستم
باغ امید
سبز می‌کنی،
تا آرزوی میوه‌ای تازه
بوی زمین را دگرگون کند.

دشت‌ها
دوباره
از استخوان پر می‌شوند،
گل‌ها
از هوای تازه،
بیگانه.

وقتی
خسته و افسرده
چشم بر این شب طولانی
فرو می‌بندی
وقتی مرگ
بهترین همدم تو می‌شود
وقتی سکوت را
با هیچ رفیقی عوض نمی‌کنی،
به سراغت می‌آید
آن رویای زنده...
آن که در پی نجات روز
تو را
هرگز رها نخواهد کرد.